استاد محمدرضا لطفی در هفدهم دی ماه سال ۱۳۲۵به دنیا آمد. او یکی از مطرح ترین و موفق ترین موسیقی دان ها، ردیف دان ها، پژوهشگران و نوازندگان تار و سه تار بود.
پرورش در خانواده ای فرهنگی و دوستدارِ موسیقی
مادرش گرگانی و پدرش خلخالی و شغل هردو آن ها معلمی بود. داستان ازدواج آن ها و مهاجرت به شمال بدین صورت بود که خانواده پدر لطفی به دلیل بیماری وبا که در آن زمان رایج بود از دنیا رفته بودند. از اینرو پدرش به شهر رودسر مهاجرت کرد و سپس ازدواج کرده و با همسر خود به حرفه ی معلمی پرداختند.
استاد محمدرضا لطفی در خانواده ای عاشق و دوستدارِ موسیقی پرورش یافت به طوری که پدرش هم آواز کار می کرد و هم تارنواز بود.
او صدای پدرش را شبیه به صدای رضا قلی میرزاضللّی می دانست. او یک برادری داشت که او هم دستی به تار داشت و دوست پدرش باعث آشنایی و علاقه آن ها به این ساز شد و نوازندگی و زندگی هنری اش متأثر از تارنوازی برادرش بود.
ورود استاد محمدرضا لطفی به هنرستان موسیقی
استاد لطفی در شهر گرگان به ادامه تحصیل پرداخت و برای فراگیری ساز تار به تهران آمد و وارد هنرستان موسیقی شد و در کلاس های شبانه آن جا حضور یافت و پس از آن وارد دوره روزانه شد و در آن دوران بود که با افرادی چون استاد حسین علیزاده و استاد داریوش طلایی آشنا شد.
وی یک دوره پنج ساله در کلاس های آزاد که هنرستان موسیقی با حضور استادان بنامی چون استاد علی اکبر خان شهنازی و استاد حبیب الله صالحی برگزار می کرد، گذراند.
پس از آن استاد حسین دهلوی از او درخواست حضور در ارکستر صبا کرد و به عنوان نوازنده مشغول به تار نوازی شد.
استاد لطفی تمامی مراحل موسیقی را با موفقیت پشت سر گذاشت و در سال ۱۳۴۳موفق به دریافت جایزه موسیقی دانان جوان شد.
سپس وارد دانشگاه هنرهای زیبای تهران شد و موسیقی را برای ادامه تحصیل انتخاب نمود. در دوران دانشجویی اش از محضر استادان برجسته ای بهره برد و رساله دوران کارشناسی اش تحت عنوان « مکتب آوازی ایران - اصفهان و تبریز» با نظارت استاد محمدتقی مسعودیه بود.
وی پس از آنکه فارغ التحصیل شد در دانشگاه به تدریس موسیقی پرداخت و در اوایل دهه ی ۵۰جزء اساتید موسیقی این دانشگاه شد و سپس به مدت یک سال و نیم به عنوان مدیر گروه موسیقی این دانشکده انتخاب گردید.
استاد محمدرضا لطفی در آن دوران، در کلاس های استادان بزرگی چون استادان نورعلی برومند، عبدالله دوامی و سعید هرمزی شرکت نمود.
وی در زمانی که به نوازندگی تار می پرداخت، دستی به ویولن کلاسیک هم داشت و عنوان کرد که در اوایل دهه ی بیست سالگی اش یعنی زمانی که ردیف ها، رنگ ها، ضربی ها و...را آموخته بود به موسیقی کلاسیک غربی روی آورده و از موسیقی ایرانی دور شده تا به کشور آمریکا رفته و در آنجا به تحصیل موسیقی بپردازد.
دلتنگی برای موسیقی ایرانی
استاد در خصوص علاقه اش به موسیقی ایرانی گفته است: « پس از دیدن سه تارِ آویزان شده روی دیوار اتاق، آن را برداشتم و همین که دو ناخن به آن زدم اشک هایم سرازیر شد و متوجه شدم که به هیچ عنوان نمی توانم چنین حالتی را از موسیقی غرب دریافت کنم. »
پس از آن متمرکز موسیقی ایرانی شد و در آن به فعالیت پرداخت.
استاد محمدرضا لطفی آثار ماندگاری از خود به جای گذاشته است که از آن جمله می توان به « ایران ای سرای امید »،
« کاروان شهید » ،« برادر بی قراره » و « عشق داند » اشاره کرد.
استاد محمد رضا لطفی سرانجام در دوازدهمین روز اردیبهشت ماه سال ۹۳درگذشت.
