سلام نو – سرویس سیاسی: محمد جواد مظفر گفت: جامعه ایران وضعیت ژله ای دارد. در شرایط کنونی اگر نظرسنجی بشود نشان داده می شود که افکار عمومی از جریان اصلاحات آزرده است اما در یک شرایط ویژه و زمان انتخاب دوباره می بینیم به سوی جریان اصلاح طلبی اقبال نشان داده خواهد شد.
این فعال سیاسی اصلاح طلب در گفت و گو با سلام نو اظهار داشت: معتقدم جریان اصلاحات رو به افول نیست و در شرایط ویژه "تکرار" آقای خاتمی همچنان کارکرد دارد. میزان جبر و اختیار خود را در گفت و گوی ملی باید بشناسیم.
مظفر با اشاره به ائتلاف اعتدال و اصلاحات بیان کرد: اصلاحات سعی می کند میثاقی که با جریان اعتدال بسته را رعایت کند و به همین دلیل تا اندازه زیادی از مطالبه گری فاصله گرفته است. اما این نکته را هم باید بدانیم که جامعه ما هنوز اسیر وقایع سال 88 به بعد است. بالاخره باید این مساله را حل کنیم . یک زمان می گوییم راهکار چیست ما هم پاسخ می دهیم . اما قبول دارم با شرایطی که وجود دارد این راهکارهایی که گفته شد متاسفانه شاید درعرصه عمل به کار نیاید.
عضو سابق شورای سیاست گذاری روزنامه توقیف شده عصر آزادگان یادآور شد: به اعتقاد من دولت در تنگناهای فراوانی است. جبرهای بسیاری دولت را احاطه کرده است. من اگر بخواهم اشکال را از دولت بدانم این طور نیست که تمامی مشکلات را گردن دولت بیندازم. ما دست های فرادولت و جریان های قدرتمند غیر دولتی داریم که فضایی را ایجاد می کنند که دولتها حتی اگر بخواهند کاری بکنند حد کارکردشان همین اندازه است.
او مطرح کرد: البته ملاحظات قدرت همیشه وضعیت را به گونه ای می کند که گاهی خواسته های مردم در آن محقق نمی شود. به نظر من اصلاح طلبان باید تاکید جدی داشته باشند و شرایطی که ما در آن به سر می بریم را باید اصلاح طلبان تبیین کنند. باید در سطح افکار عمومی وضعیت ما در منطقه و جهان تشریح شود تا این حساسیت سطحش بالا برود و مجموعه حاکمیت بپذیرد که ما در وضعیت خوبی به سر نمی بریم .
مدیر انتشارات کویر خاطرنشان کرد: سال های قبل مقاله ای نوشتم تحت عنوان انتظارات حداکثری، واقعیت های حداقلی از نظر من انتظارات همیشه حداکثر و واقعیت ها حداقل است. ما جبرهایمان بیشتر از اختیاراتمان است و باید همه این را بپذیریم. منتها باید این میزان جبر و اختیار را در یک گفت و گوی ملی درک کنند نه به این معنا که به جبر تن دهیم و اختیار را بسیار قلیل بدانیم ولی نباید فکر کنیم اختیارمان هم خیلی زیاد است. اگر جبرهای خود را زیاد بدانیم به انفعال می انجامد و برعکسش هم با توجه به انتظار غیرواقعی که به وجود می آورد باعث یاس می شود.
