به گزارش سلام نو آن طور که ایسنا نوشته است «استفن باکلی»، پژوهشگر دانشگاه «یورک» در انگلستان، که از نویسندگان دو مقاله درباره «تاریخچه مومیایی کردن در مصر باستان» است، در مصاحبه‌ای با «لایوساینس» گفت: «مبدأ مومیایی کردن توسط مصریان تا جایی که شواهد روشنی برای آن موجود باشد، به حدود ۴۳۰۰ پیش از میلاد برمی‌گردد. ممکن است بتوانیم نتیجه بگیریم که این روش از زمان قدیمی‌تری هم رایج بوده است.»
از میان این شواهد می‌توان به باندپیچی‌های یک مومیایی ۶۳۰۰ ساله اشاره کرد که در یک قبرستان مصر باستان در منطقه‌ای واقع در ۳۲۰ کیلومتری جنوب قاهره یافت شده است. این قبرستان در ابتدای قرن بیستم کاوش شد و باندپیچی‌های پیداشده نیز به انگلستان منتقل شد و اکنون در موزه «بولتون» نگهداری می‌شود. در طول تحقیقاتی که در سال ۲۰۱۴ صورت گرفت، پژوهشگران باندپیچی‌ها را مورد بررسی قرار دادند و به این نتیجه رسیدند که در آنها، رزین حضور دارد که معمولا برای مومیایی کردن به کار می‌رود. آزمون‌ها نشان می‌دهد که این رزین از مواد متنوعی مانند روغن گیاهی، چربی حیوانی، موم و صمغ گیاهی تهیه شده است. علما یادآور شدند که رزین‌های مشابه نیز در دوره‌های زمانی بعدی توسط مصریان باستان برای مومیایی کردن مورد استفاده قرار می‌گرفتند؛ ۴۳۰۰ پیش از میلاد در تاریخ مصر، یعنی یک هزاره قبل از اختراع هیروگلیف توسط مصریان و حدود ۱۵۰۰ سال قبل از شروع ساخت اهرام. همچنین حدود یک هزاره قبل از اینکه مصر تحت یک فرعون یکپارچه شود.
مومیایی کردن طبیعی
درحالی که قدیمی‌ترین شواهد استفاده کردن از وسایل ساختگی برای مومیایی‌کردن به حدود ۴۳۰۰ پیش از میلاد برمی‌گردد، مصری‌ها مومیایی کردن به روش طبیعی را در مرحله قدیمی‌تری از تاریخ نیز امتحان کردند.
«باکلی»، پژوهشگر دانشگاه گفت: «مومیایی طبیعی یک فرآیند اتفاقی است که در شرایط مناسبی از خاکسپاری، مانند دفن شدن در ماسۀ گرم و خشک رخ می‌دهد.»
او همچنین گفت: «مصری‌ها در هیچ مرحله ای از تاریخ به‌عنوان یک عمل آگاهانه، اجساد را به روش طبیعی مومیایی نکردند.»
«سلیما اکرم»، استاد مصرشناسی در دانشگاه آمریکایی قاهره در ایمیلی به «لایوساینس» توضیح داد که قدیمی‌ترین نمونه مومیایی کردن طبیعی به ۵۰۰۰ پیش از میلاد برمی‌گردد. حتی پس از آغاز روند مصنوعی مومیایی کردن، بسیاری از مصری‌ها همچنان به طور طبیعی مومیایی می‌شدند. به گفته «باکلی» اکثر مصریان باستان فقط در چاله‌ای در زمین قرار می‌گرفتند و می‌توانستند به طور اتفاقی مومیایی شوند.
به گفته «موزه سلطنتی انتاریو» با پیشرفت مسیحیت در مصر در دوره زمانی قرن دوم و پنجم میلادی استفاده از روش مومیایی کردن مصنوعی کمتر شد، در حالی که دین مصر باستان بر اهمیت حفظ بدن برای زندگی پس از مرگ تأکید می‌کرد، مسیحیت بر این امر تأکید نداشت.
نظر شما