سلام نو _ سرویس گردشگری: روستای ابیانه جایی است که آسمان، زمین، عشق، سادگی و حقیقت زندگی جریان دارد. نام کویر همواره با خشکی و گرما و آسمان پر ستاره و صد البته شب‌های خنک و مردمانی از جنس مهر و مهربانی آمده است.
روستای ابیانه کجاست
اگر گذرتان به آزادراه خلیج فارس بیفتد، تابلویی را در میانه راه کاشان-نظنز خواهید دید که نام ابیانه بر روی آن نقش بسته است و شما را به خارج از آزادراه راهنمایی می‌کند.
با خروج از مسیر به راهی پیچ‌درپیچ می‌رسید که در بهار و پاییز چهره‌ای افسونگر پیدا می‌کند و شما را به خود خیره می‌سازد.
در نهایت جلوه سرخ رنگ روستای ابیانه پدیدار می‌شود و چشم‌اندازی زیبا را پیش‌رویتان قرار می‌دهد. روستایی در ۳۵ کیلومتری شمال‌غربی نطنز که در دامنه کوه کرکس آرمیده است.
ارتفاع این روستا از سطح دریا به ۲۲۲۲ متر می‌رسد و به همین دلیل از آن با عنوان یکی از بلندترین نقاط مسکونی در ایران یاد می‌شود.
طول بافت تاریخی این روستا ۹۰۰ متر و عرض آن حدود ۳ متر است. در این روستای سرخ‌رنگ، حال‌وهوای خاصی جریان دارد؛ معماری بومی ابیانه جالب توجه است و بناهای تاریخی آن نیز بسیار متنوع‌اند.
از نظر مذهبی نیز المان‌های مختلفی در این روستا می‌بینید؛ بقایای یک آتشکده، مسجد جامع و امامزاده‌ای که از قداست و احترام خاصی در منطقه برخوردار است؛ پوشش مردم روستا نیز از جاذبه‌های دیگر آن به شمار می‌رود.
بر اساس برخی شواهد قدمت روستا را تا ۱۵۰۰ سال نیز تخمین می‌زنند و ابیانه را یکی از قدیمی‌ترین سکونتگاه‌های حاشیه دشت کویر ایران می‌دانند.
آثاری از دوره‌های ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجار در روستا وجود دارد که می‌توانند گواهی بر قدمت این روستا باشند.
گفته می‌شود ابیانه محل اقامت شاهان صفوی و نزدیکان آنها هنگام سفر به ییلاق نطنز بوده است. ابیانه ۳ محله اصلی دارد: هِرده _ پایین ده، محله یوسمون، محله پَل _ بالاده. محله یوسمون و محله پل، محلات بالای ده و به قولی ارباب‌نشین بوده‌اند. محله هرده در شرق ده واقع شده است و از میان ده (میون ده) تا غرب و جنوب ده نیز محلات بالای ده خوانده می‌شود.
ثبت ملی: وجود آثار تاریخی، فرهنگی و ارزش معنوی آنها باعث شده تا نام ابیانه از تاریخ ۳۰ مرداد ۱۳۵۴ با شماره ثبت ۱۰۸۸ در فهرست آثار ملی ایران قرار گیرد.
آدرس: اصفهان، ۳۵ کیلومتری شمال‌غربی نطنز
دسترسی: بهترین راه برای رسیدن به ابیانه ورود به اتوبان خلیج فارس است که قم را به اصفهان متصل می‌کند.
در این اتوبان پس از کاشان به یک خروجی می‌رسید که نام ابیانه بر آن نقش بسته است. جاده مزبور از ۵۰ کیلومتری جنوب شهر کاشان و ۱۸ کیلومتری شمال شهر نطنز از اتوبان جدا می‌شود.
در این جاده پس از گذشت پاسگاه پلیس طی جاده ۲۰ کیلومتری از روستاهای هنجن، یارند، کمجان، برزه و طره عبور می‌کنید و در نهایت به ابیانه می‌رسید.
یادتان باشد که ورود اتومبیل به بافت روستای ابیانه ممنوع است و باید پس از پارک کردن، پیاده به گردش بپردازید.
معماری روستای ابیانه
بیشتر خانه‌های ابیانه کاشان به صورت پلکانی روی هم قرار دارند و همانطور که گفته شد رنگ خانه‌های این روستا به دلیل به کارگیری خاک رس در ساخت آنها قرمز است.
خانه‌های ابیانه اکثرا دارای ایوان و طارمی (نرده‌های کوچک چوبی دور تا دور ایوان) هستند. خانه‌های روستا دارای ارسی‌ها (پنجره‌های چوبی و مشبک که به سمت بالا باز می‌شود) است.
این پنجره‌های زیبای منبت کاری شده‌اند و مشرف بر کوچه‌های تنگ و باریک روستا هستند.
درب‌های کوبه‌ای خانه‌های روستای ابیانه نیز ویژگی دیگر معماری این خانه‌هاست. این درها دارای گل میخ‌هایی زیبا و دو کوبه در سمت چپ و راست هستند.
کوبه چکشی برای در زدن مردان و کوبه‌ای به شکل حلقه برای در زدن زنان روستا روی در خودنمایی می‌کند.
معماری خانه‌های این روستا در زمان سلجوقی به شکل بناهایی با یک ایوان و فاقد حیاط بوده است.
در دوران صفوی اکثر خانه‌ها به شکل چهار صفه‌ای ساخته شده؛ به این معنا که چهار اتاق در چهار گوشه ساختمان می‌ساختند و بخش میانی بنا را برای مجالس عروسی و جشن‌ها در نظر می‌گرفتند.
در دوره قاجار تغییری چشمگیر در ساختار خانه‌های روستا دیده نشده است.
هر خانواده در روستا انبار غار مانندی دارد؛ این انبارها در تپه‌هایی که حدود یک کیلومتر از روستا فاصله دارد ساخته شده است. اهالی ابیانه از این انبارها برای نگه داری دام و یا آذوقه زمستانی یا انباشت لوازم غیر ضروری استفاده می‌کنند.
روستای ابیانه کاشان را در حاشیه کویر معروف ایران (دشت کویر) و در پای دامنه کوه کرکس می‌توان دید.
در وهله اول روستای ابیانه اصفهان چند طبقه به نظر می‌رسد؛ به محض ورود به روستا اولین چهره ای که از ابیانه می‌بینید خانه‌هایی سرخ و زنانی با روسری‌های بلند گلدار و مردانی با شلوارهایی گشاد و مشکی است.
خاک سرخ خانه‌های اینجا از کارخانه‌ای نزدیک به روستا تامین می‌شود. خاک سرخی که پس زمینه این تابلوی بی نظیر نقاشی است.
رنگ قرمز روستا همچون خونی در رگ‌های روستا جاری است و رنگ زندگی را خشت به خشت به این روستا می‌پاشد.
محدوده روستا از دروازه بالا تا پایین ادامه دارد و تمام کوچه‌ها در نهایت به این مسیر اصلی ختم می‌شود. در ابیانه کوچه بن بست وجود ندارد.
نظر شما