سلام نو – سرویس ورزشی: تیم ملی والیبال ایران در بازی دوم خود در مسابقات انتخابی المپیک مقابل اوکراین قرار گرفت و با نتیجه سنگین ۳ بر صفر شکست خورد تا دومین باخت خود را رقم بزند. تیم فوتبال امید ایران هم یک 1 هیچ از هونگ کونکی شکست خورد که بدون برد به این مرحله رسیده بود و قبلا از ایران شکست خورده بود.
در همین چند روز وضعیت فاجعه‌بار و فوق بحرانی چمن ورزشگاه آزادی هم سوژه شبکه‌های اجتماعی شد و واکنش نیمار برزیلی را در پی داشت تا پرده‌ای دیگر از وضع اسف‌بار ورزش ایران به چشم بیاید.
بسیاری از رسانه‌ها از لفظ «شکست ناباورانه» برای ناکامی‌های اخیر ورزش ایران استفاده می‌کنند، شکستی که بیشتر اوقات تقیصر زمین و زمان و داور و نفوذ فلان کشور در فلان فدراسیون و پول زیاد فلان کشور و استخدام مربی‌های درجه یک است نه محصول استعداد و تلاش آن‌ها!
البته این ادبیات التیام بخش است، این که بگوییم «چیزی از ارزش‌ها ما کم نشده است» یا مثل وزیر بهداشت بگوییم« متوسط هوش یک ایرانی از متوسط هوش جهانی بالاتر است»، آن هم در حالی که بر اساس آمار موجود هوش ایرانیان در حد متوسط جهانی است.
واقعیت این است که ما به‌بی‌برنامه بودن، فقدان سیاست‌گذاری، مدیریت، آینده‌نگری و سیاست‌گذاری درست و البته هزینه‌کرد درست رقبا باختیم.
ایران افغانستان نیست که منبعی مثل نفت نداشته باشد و بگوید عربستان و قطر و ژاپن نفت داشت و ما نداشتیم، ایران نمی‌تواند بگوید مثل ژاپن لژیونر نخبه فوتبال نداشتیم. ایران پول نفت، نیروهای نخبه ورزشی و اعتبار جهانی داشت اما با بی‌برنامه بودن به همه آن‌ها چوب حراج زد و پیشرفت رقبا را تماشا کرد.
وضعیت والیبال و کشتی هم که مشخص است. در والیبال، مثل فوتسال، هر روز از نظر مربی به جای گزینه بهتر گزینه ضعیف‌تر علم می‌کنیم و در کشتی نیز از علم روز دنیا عقبیم.
مقایسه امکانات در تمام سطوح نیز داستانی است اشک آور که قابل مقایسه با دنیا نیست. چه بسا اگر کشتی امکانات آمریکا یا حتی ترکیه را داشت می‌توانست نتایج بهتری نیز کسب کند.
واقعیت این است که ما ضعف داریم و اولین راه در پیروزی پذیریش این ضعف‌ها برای رفع آن‌ها است. جملات احساسی و حماسی هر چند برای لحظه‌ای التیم بخش است، اما سرانجامی جز شکست‌های پیوسته ندارد.
نظر شما