سلام نو – سرویس سیاسی: اصولگرایان هرچند برای انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ بی‌رقیب هستند و چندان از جانب رقیب سنتی خود نگرانی ندارند، اما با یک نگرانی اساسی دسته و پنجه نرم می‌کنند و آن چند دسته شدن نیروهای خود و رقابت درون جریانی در سطح ریاست جمهوری است.
در نتیجه اگر اصولگرایان دنبال حفظ جریان انقلابی هستند باید کسی را معرفی کنند که هم در سطح ریاست جمهوری باشد و هم بتواند اجماع حداکثر این جریان را برانگیزد.
سطح تنش و اختلاف در جریان اصولگرایی درباره مصداق نامزد مطلوب چنان زیاد است که حتی شخصی در اندازه محمدباقر قالیباف هم نمی‌تواند اجماع حداکثری را در بین نیروهای جریان راست پدید آورد.
برای این منظور بخشی از جریان اصولگرایی روی پرویز فتاح تمرکز کرده بودند. چهره‌ای کم حاشیه، اجرایی و محبوب که از پایداری تا قالیباف مشکلی با او ندارند و مورد اعتماد نظام هم هست. با این همه پرویز فتاح با یک اشتباه استراتژیک دست به خودسوزی سیاسی زد و تا این جا شانس خود برای هر رقابت را به زیر ده درصد رساند.
در چنین شرایطی گزینه اجماع ساز برای اصولگرایان کم است و از قالیباف تا لاریجانی و بذرپاش هر کدام مخالفانی دارند که به هیچ وجه حاضر به کوتاه آمدن نیستند. به جز این قالیباف، لاریجانی و بذرپاش هر کدام با مشتی جنجال درست و غلط احاطه شده‌اند که برای یک نامزد ریاست جمهوری پاشنه آشیل فاجعه باری است.
در این وضعیت اصولگرایان دو راه دارند یا گزینه‌ای را بَرکِشند که جهت‌گیری سیاسی پررنگی نداشته باشد، تکنوکرات و مورد توافق همه باشد یا سراغ چهره‌ای بروند که هیچ کس توان مخالفت با او را نداشته باشد. درباره راه اول هنوز وقت زیاد است و حدس و گمان‌هایی زده می‌شود، اما درباره راه دوم تنها یک راه، یک انتخاب و یک نفر وجود دارد؛ سید ابراهیم رئیسی.
سید ابراهیم رئیسی که به نماد عدالت و مبارزه با فساد تبدیل شده، جدی‌ترین رقیب یک رئیس جمهور مستقر در قدرت بود که در برابر حسن روحانی یک سبد رای ۱۶ میلیونی مناسب به دست آورد، آن هم در حالی که برای نامزد اصلی اصولگرایان شدن توانست قالیباف را راضی به کناره‌گیری کند.
اما سبد رای ۱۶ میلیونی و راضی کردن قالیباف به کناره‌گیری تنها هنرهای رئیسی نبود. او با حضور در قوه قضاییه از سید محرومان تبدیل به نماد عدالت شد. مردی که در دورانش اکبر طبری به دادگاه می‌رسد و در برخورد با هر نوع فسادی جدی و محکم است. در کنار این، رویکرد به نسبت منعطف رئیسی در رسانه‌ها باعث شده نگاه‌ها به او امیدوارانه تر باشد.
با این تفاسیر اگر ابراهیم رئیسی نامزد انتخابات ریاست جمهوری شود نه تنها اجماع اصولگرایان به سادگی ممکن خواهد شد بلکه رایی قابل توجه نیز با خود به همراه می‌آورد که با توجه به میزان مشارکت مردم در انتخابات مجلس نه تنها برای اصولگرایان مفید بوده بلکه برای نظام هم خوشایند است.
اما با تمام این تفاسیر بعید است قاضی القضات ایران راضی شود تا مسند ریاست قوه قضاییه را برای رسیدن به مسند ریاست جمهوری ترک کند، حالا هر چقدر هم که این مسند حلوای نقد باشد.
رئیسی برای ترک مسند قضا با یک مانع اخلاقی و یک تهدید بالقوه مواجه است. مانع اخلاقی رئیسی حکم پنج ساله رهبر انقلاب برای او است و آن چنان که از نزدیکان رئیسی شنیده می‌شود او میل ندارد این حکم و ماموریت را در نیمه راه رها کند.
تهدید بالقوه رئیسی اما مربوط به جایگاه او در بین مردم است. او امروز با امکان تحول در قوه قضاییه هم به ادامه مسیر جذب بدنه اجتماعی خود می‌پردازد و هم می‌تواند از دولت و مجلس طلبکار باشد، اما به محض حضور در قوه مجریه به جای طلبکار به یک بدهکار بزرگ تبدیل می‌شود که بیشترین مشکلات ممکن را به ارث برده و تا قیمت گوشت و ماست هم رییس دولت مقصر خواهد بود.
این مشکلات و تغییر جایگاه، به خصوص با چشم اندازه نه چندان مثبت یکی دو سال آینده، باعث می‌شود که انگیزه ابراهیم رئیسی برای مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری به حداقل برسد.
نظر شما