سلام نو – سرویس اجتماعی: شورایاری که انتظار می رفت نهاد واسطی بین مردم و مدیریت شهری باشد بعد از تبلیغات گسترده ای که روی آن انجام شد این روزها عملا تبدیل به نهاد ناکارآمدی شده که چند وقت یک بار به عنوان زینت المجالس از آن بهره برده می شود.
به گزارش سلام نو، رویکرد محله گرایی مسیری است که بسیاری از کشورهای توسعه یافته آن را پیش گرفته و در آن موفق بوده اند. با این حال در کشور ما با توجه به اینکه هنوز نهاد شورا نتوانسته جایگاه مورد نظر خود را پیدا کند محله گرایی بیشتر تبدیل به شعار مسئولان مدیریت شهری شده است.
از روزی که آیت الله طالقانی بی وقفه از لزوم ایجاد شوراها می گفت و از روزی که شوراها با وجود مخالفت‌های بسیار در دولت اصلاحات احیا شد تا امروز که چند دهه گذشته، عملکردها کاملا روشن است. واقعیت این است که شوراهای شهر و روستا دایره تصمیم گیری هایشان آن قدر محدود است که خیلی نمی توان روی آنها حساب کرد. این مساله در برهه های مختلف به همه ما اثبات شده است. زمانی که از شورای شهر و روستا نمی توان انتظار تاثیرگذاری به معنای واقعی کلمه داشت به طریق اولی انتظار برای خروجی داشتن نهادی مانند شورایاری گزاف است.
البته شاید این نگاه بدبینانه باشد اما تبلیغات گسترده ای که روی انتخابات شورایاری شد و سپس سکوت خبری گسترده در این باره نشان می دهد این نهاد اگر کارهای مفیدی هم در سال های قبل داشته این روزها عملا به نهادی تبدیل شده که مدیریت شهری نمی داند باید با آن چه کند.
مجید فراهانی، عضو شورای شهر از به کار گرفته نشدن نظرات شورایاران در پروژه های شهری انتقاد کرده و گفته شورای شهر پنجم بودجه‌ریزی مشارکتی را در دستور کار قرار داد و قرار شد در بودجه‌ریزی به نظرات مردم نیز توجه شود و بر همین اساس در متمم بودجه مصوب کردیم که با استفاده از ظرفیت شورایاران برای حل مشکلات اقدام کنیم و حتی مبلغ 1750 میلیارد ریال از محل ردیف جدیدی که تحت عنوان اعتبارات توسعه محلی در نظر گرفتیم پرداخت شود.
به گفته رئیس کمیته بودجه شورای شهر تهران، شهرداری مکلف است صورت جلسه‌ای که با حضور شورایاران پروژه‌های محلی را انتخاب و مصوب کرده را به شورای شهر بدهد. این در حالی است که شهرداری در دوره جدید به جز شور و حالی که برای انتخابات شورایاری ایجاد کرد به گواه بسیاری از شورایاران عملا به این نهاد بها نداده است. مدت ها است زنگ خطر برای نادیده گرفتن و بی‌توجهی به نظر شورایاران به صدا در آمده است و باید منتظر بود تا شخص شهردار تهران به این مساله ورود کند.
روی کاغذ نهاد شورایاری می تواند ظرف خوبی برای تحقق دموکراسی محلی باشد. مدیریت محلی با پیشینه ای بیش از یک قرن می تواند زمینه ساز شکوفایی بیشتر در محلات و همچنین رفع مشکلات محلی باشد. با همه این احوالات باید پذیرفت تعمیق دموکراسی در بافت شهری نیازمند ابزارهایی است که نهاد شورایاری با ساختار فعلی فاقد آن است.
مهم ترین معضلی که این نهاد با آن رو به رو است این است که قانون برای شورایاری خلأ جدی دارد و مادامی که قانون فکری برای تبیین شورایاری نکند این نهاد نه تنها نمی تواند ظرفیت خود را نشان دهد بلکه معتمدان محله بدون اینکه هزینه ای از شهرداری دریافت کنند به جای اینکه مشکلات محله خود را پیگیری کنند تبدیل به ساختاری همسو با منویات شهرداری شده و عملا از کارکرد تهی می شوند.
نبود نظارت و حجم بالای سوءاستفاده از این نهاد باعث شده تا بسیاری به پروژه تشکیل شورایاری بدبین شوند. در شرایطی که پس از انتخابات شورایاری به عنوان بزرگترین انتخابات غیر سیاسی در سطح کلان امیدها برای جلب شدن توجهات به این نهاد بیشتر شده بود اما امروز عملا با کاهش اختیارات شورایاران، شورایاری به نهادی تشریفاتی تبدیل شده و صرفا نمایندگان محلات در برخی جلسات شهرداری امکان حضور را دارند.
