او در این خصوص نوشته است:
دونالد ترامپ با کاغذ آ چهاری در دست، چون کودک خردسال و مشعوف از اسباب بازی تازه اش، پشت میکروفن ایستاد و گفت با مکزیک توافق خوب اما محرمانه کرده است.
اما کاغذ در دستش که از نگاه عکاس واشنگتن پست دور نماند، چند سطر و تاریخ و امضای توافق را فاش ساخت.
این یک افتضاح سیاسی شاید باشد و حتما سوژه کمدین ها خواهد شد.
این خبر اما من را یاد سال ۱۳۸۷انداخت که صدا و سیما گزارشی پخش کرد از بازدید آقای محمود احمدی نژاد، رییس جمهور وقت، از تأسیسات کاملا محرمانه نطنز. همچنین سایت پرزیدنت دات آی آر ۴۸قطعه عکس از بازدید این تأسیسات محرمانه منتشر کرد.
نکته اینجاست که محرمانه بودن تأسیسات هسته ای، پروتکلی ضعیف ندارد و بازرسان آژانس هسته ای نیز یا اجازه ی تصویربرداری ندارند یا اجازه ی انتشار عکس ها را نخواهند داشت.
تنها فیلم و عکس های منتشر شده از تأسیسات هسته ای ایران بدون هیچ عملیات جاسوسی، و توسط دو نهاد بزرگ و رسمی مثل سایت ریاست جمهوری و صدا و سیمای ایران انجام شده است.
همین گزارش صدا و سیما بود که در مستند Zero Days روزهای صفر گفته شد تنها دستاویز کارشناسان موساد اسرائیل و کشورهای دیگر بوده تا به اطلاعاتی از عملکرد سرّی ایران در مسائل هسته ای دست پیدا کنند.
اطلاعاتی شبیه تعداد واقعی سانتریفیوژ های نطنز و قدرت و توان آن ها. حتی شناسایی دانشمند هسته ای ایرانی، شهید مصطفی احمدی روشن، از بررسی همین فیلم ها بوده است. درز اطلاعاتی که منجر به ترور او در هشت و نیم صبح بیست و یک دی ۱۳۹۰در خیابان گل نبی تهران، درست رو به روی منزلش، شد.
رییس وقت سازمان صدا و سیما و رییس وقت جمهوری بعد از چنین لطمه و صدمه ای استعفا نکردند، اما آیا درباره درز اطلاعات محرمانه، مسوولیتی برای خود یا مجموعه ی تحت نظرشان قائل بودند؟
آیا امروز بعد از گذشت هشت سال می توان به انتشار عجیب و حیرت انگیز آن گزارش و آن عکس ها توجه کرد؟ درز و انتشار آن گزارش و عکس ها در چه سطح مدیریتی می توانست اتفاق بیفتد؟
خبر لو رفتن توافق محرمانه آمریکا و مکزیک را که خواندم، فکر کردم دنیا عجیب ترین، تلخ ترین و گروتسک ترین دوران خود را می گذراند.
اخباری که بیشتر به درد ساختن فیلم های کمدی آبکی سیاسی می خورد، اما واقعا به قیمت خون و آب چشم مردم تمام می شود.
#شهید_احمدی_روشن
عکس ها از: پرزیدنت دات آی آر
خبرگزاری فارس
واشنگتن پست
