واژه اخلاق جمع خُلق است و از لحاظ لغوی به معنی سرشت و سجیه می باشد.حال آنکه این سرشت و سجیه نیکو و پسندیده یا زشت و ناپسند باشد.
فردی که دارای خُلق زیبا باشد یعنی از سرشت و سجیه ی زیبا و پسندیده و نیکویی بهره مند شده است.
دانشمندان اسلامی تعریف اصطلاحی برای اخلاق برشمرده اند که عبارت است از: «صفات و ویژگی های پایدار در نفس که موجب می شوند کارهایی متناسب با آن صفات،به طور خودجوش و بدون نیاز به تفکر و تأمل، از انسان صادر شود.»
ابوعلی مِسکَویه، در تعریف اخلاق چنین می گوید: « اخلاق حالتی نفسانی است که بدون نیاز به تفکر و تأمل،آدمی را به سمت انجام کار حرکت می دهد.»
اگر حالت های نفسانی باعث شوند که انسان به سمت انجام کارهای زیبا و پسندیده برود، آن را «اخلاق خوب یا فضیلت» می گویند و اگر او به انجام افعال زشت و ناپسندی روی آورد، آن را اخلاق «بد یا رذیلت »می گویند.
یکی از جامع ترین تعاریف اخلاق که اندیشمندان مسلمان و غیرمسلمان بیان کرده اند این است:« علم اخلاق علمی است که با معرفی و شناساندن انواع خوبی ها و بدی ها، راه های کسب خوبی ها و برطرف کردن و دفع بدی ها را به ما می آموزد.»
علم اخلاق هم دارای بُعد شناختی و معرفتی و هم بُعد عملی و رفتاری ست.
اخلاق کاربردی یکی از مواردی ست که زیرمجموعه ی اخلاق هنجاری می باشد که در بخشی از زندگی فردی و اجتماعی می توان آن را یافت.
از جمله موارد اخلاق کاربردی می توان به اخلاق دانش اندوزی و علم آموزی،اخلاق نقد،اخلاق گفتگو،اخلاق جنسی،اخلاق معیشت،اخلاق همسرداری و...اشاره کرد که آگاهی یافتن از هریک،می تواند بسیار به افراد کمک کند.
اخلاق حرفه ای که در ارتباط با موضوعاتی چون اخلاق پزشکی، اخلاق تجارت، اخلاق روزنامه نگاری و...می باشد در مجموعه ی اخلاق کاربردی قرار می گیرد.
