یکی از مهم ترین رفتارهای پُرخطر، مصرف موادّ مخدّر است. مواد مخدّر موادّی است که مصرف آن تعادل روانی و جسمی افراد را به هم می زند و فرد معتاد را در بلند مدت، و یا در کوتاه مدت دچار بیماری و آسیب های روحی و روانی و بدنی می کند.
از نظر دین مبین اسلام هرچیزی که موجب ضرر و زیان به سلامت روحی و جسمی انسان بشود، مصرف آن حرام است.
مشروبات الکلی نیز از جمله موادّ مخدّر و سکر آور است؛ یعنی مصرف آن ها، شخص را از حالت تعادل فکری و جسمی خارج می سازد و در نتیجه به سلامت جسمی و روحی انسان لطمه می زند.
پیامبر اکرم(ص) فرموده اند: مصرف هر نوع مادّه سکر آور حرام است.(کل مسکر حرام)
امروزه معلوم شده است که دخانیات، توتون و تنباکو، حشیش و تریاک و مواد مخدر صنعتی، یا شیمیایی نیز به صورت جدّی به جسم و روان انسان لطمه و صدمه می زند و آثار منفی آن ها کمتر از مصرف الکل نیست.
ترویج مواد مخدر توسط سوداگران مرگ، یا نا آگاهی جوانان در مصرف این مواد مشکلات فراوانی را برای افراد، خانواده ها، جامعه و دولت ها فراهم کرده است.
مصرف قانونی و غیر قانونی مواد
در علم پزشکی از برخی موادّ مخدّر برای تسکین دردها، انجام جراحی ها و مهار برخی بیماری های عصبی و روانی استفاده می کنند که به آن ها کاربرد مجاز مواد مخدر (قانونی) می گویند.
این نوع از مواد که به آن ها دارو می گویند، پس از انجام آزمایش های فراوان بر روی بیماران در اختیار پزشکان قرار گرفته است و مقدار آن حساب شده است؛ امّا برخی افراد نا آگاه با هدف تفریح، بی خیالی، لذّت جویی یا آلوده کردن دیگران از این مواد سوء استفاده می کنند و زمینه ی اعتیاد خود و دیگران را فراهم می کنند. به این شیوه سوءِ مصرف مواد می گویند.
بسیاری از این موادّ مخدّر به دلیل آغشته شدن با مواد مختلف و زیان آور توسط قاچاق فروشان و برای سودجویی بیشتر، معتادان را به بیماری هایی مبتلا می کنند که درمان آن ها بسیار سخت است و عده زیادی جان خود را به همین علت ازدست داده اند.
سابقه تاریخی مصرف مواد مخدر
یکی از قدیمی ترین موادّ مخدّر شناخته شده تریاک است. مردم بین النهرین و مصری های قدیم این ماده را می شناختند و از آن به عنوان دارو استفاده می کردند.
ایرانیان قدیم نیز با این ماده آشنا بودند و از شربت تریاک به عنوان یک مسکّن قوی برای افراد زخمی در جنگ ها استفاده می کردند. ابن سینا در کتاب قانون خود به تریاق اشاره کرده است و در معالجه ی برخی بیماری ها از آن استفاده می کرد.
استعمار و گسترش موادّ مخدّر
از چهارصد سال قبل انگلیسی ها از تریاک به منظور گسترش روحیه تنبلی و سُستی در بین ملت ها و غارت منابع آن ها استفاده می کردند.
آن ها برای معتاد شدن افراد این مادّه را ارزان می فروختند و سوخته ی آن را گران می خریدند.
مردم ناآگاه به تدریج در دام سیاست انگلیسی ها گرفتار و معتاد شدند.
پس از مدّتی انگلیسی ها سیاست خرید سوخته ی تریاک را کنار گذاشتند و فروش تریاک را آغاز کردند.
پزشکان انگلیسی نیز برای درمان هر بیماری، تریاک را توصیه می کردند. رواج تریاک کِشی در هند، چین، ایران و آسیای جنوب شرقی به دنبال سیاست های مزوّرانه صورت گرفت و هزاران نفر به آن ها مبتلا شدند.
توتون و تنباکو بعد از بازگشت کریستوف کلمب از قاره آمریکا ابتدا به مردم اروپا و بعدها به سایر ملت ها معرفی شد.
از صد سال قبل موادّ مخدّر صنعتی توسط شیمی دان ها ابداع شد که علاوه بر کاربرد دارویی، کاربردهای غیرقانونی نیز پیدا کردند.
نقش استعمار به ویژه آمریکا را در گسترش موادّ مخدّر در کشورها نباید فراموش کرد. معروف است که یکی از سیاستمداران آمریکا در سال ۱۳۶۴ در گزارشی به دولتمردان آن کشور اظهار داشت: «ضربه های خارجی انقلاب اسلامی ایران را محکم کرده است... برای مقابله با این انقلاب دو راهکار وجود دارد: اوّل، ترویج فحشا و منکرات در بین جوانان و مردم و دوم، توسعه و ترویج موادّ مخدّر».
امروزه ترویج فحشا و منکرات از طریق ماهواره ها و سی دی های مستهجن صورت می گیرد که متأسفانه تولید و توزیع آن توسط دشمنان ایران و باندهای قاچاق یا معتادان انجام می شود.
