فرامرز پایور، نامی ست که بدون شک با ساز سنتور، به عنوان یکی از سازهای اصیل ایرانی عجین شده است؛ زیرا او سال ها برای اعتلای این ساز تلاش های بی شائبه ای کرد که از آن جمله می توان به تحولی که از لحاظ فیزیکی در شیوه نوازندگی سنتور به وجود آورد، اشاره نمود.
پایور در سنتور نوازی بسیار صاحب سبک بود و مهارت فراوانی داشت؛ به طوری که توانست در شیوه نواختن سنتور تغییراتی به وجود آورد که یکی از آن ها ایجاد گروه نوازی در موسیقی دستگاهی ایران بود.
تا قبل از این استاد موسیقی ایرانی، چنین شکلی از گروه نوازی در ایران وجود نداشت اما وی ارکستری را ایجاد کرد و در آن از سازهای اصیل و ملی ایران استفاده نمود که نه تنها تمامی شاخصه های ارکستر را داشت بلکه باعث به وجود آمدن رنگ و فرم جدیدی در موسیقی ایران شد و آنقدر موفق عمل کرد که مخاطبان بسیاری به این شیوه علاقه مند شدند.
فرامرز پایور، به عنوان یکی از تأثیرگذارترین چهره های موسیقی اصیل ایرانی، نه تنها در سنتور نوازی و آموزش این ساز چیره دست بود بلکه در آهنگسازی، تصنیف سازی و ردیف موسیقیدان های قدیمی ایرانی نقش بسزایی داشت؛ زیرا او آموزش های اولیه و ردیف های موسیقی که شامل سه دوره ابتدایی، پیشرفته و عالی بود را نزد ابوالحسن صبا فرا گرفت و آموخته های خود را با سبک منحصربفردی که داشت، ادغام کرد و خالصانه به نشر و انتقال آن ها به نسل جدید پرداخت.
او از تمامی وسعت و اکتاو ساز خود بهره می برد و ویژگی هایی چون دقت، انضباط و آرامش درونی او در آثار و اجراهایش به طور کامل مشهود بود؛ به طوری که مضراب بسیار قوی ای داشت و با تسلط کامل به اجرای نت ها می پرداخت و صدای سازش را کم و زیاد می کرد.
فرامرز پایور در بداهه نوازی در بخش آوازی بسیار متبحر و چهار مضراب هایش زبانزد عام و خاص بود و مخاطبان و دوستدارانش با گوش کردن سنتور نوازی او هیچ گاه خسته نمی شدند و از ملودی ها و رنگ زیبای اجراهای او بسیار لذت می بردند.
یکی از ویژگی های خاص و منحصربفرد فرامرز پایور در شیوه نوازندگی اش، فرم خاص و زیبای دستان و بدنش هنگام نواختن سنتور بود؛ چراکه معدود هنرمندانی همچون او از چنین فرم فیزیکی در اجرای ساز بهره مند بودند.
وی آثار بسیار زیبایی مانند درآمدها، رنگ ها، چهارمضراب ها و تصنیف های متعدد و متنوعی ساخته است که جزء شاهکارهای موسیقی سنتی و اصیل ایران هستند.
*فاطمه میرزایی دُخت
