شاید گاهی لازم است به خودمان یادآور شویم که وظیفه ما به عنوان والدین تنها تامین خوراک و پوشاک فرزندان مان نیست.والدین اولین عامل موثر در شکل گیری شخصیت فرزند به شمار می آیند؛زیرا تحقیقات بارها نشان داده است که عدم مسئولیت پذیری والدین در این خصوص منجر به بروز عوارض روحی و روانی ناخوشایندی در فرزندان می شود.
کودکانی که در محیط های نامناسب رشد می کنند،مطمئنا کمتر می توانند از تعادل روحی بهره مند شده و آن را در سن بلوغ و جوانی پرورش دهند.یکی از حالاتی که از شرایط زندگی کودک نشات گرفته و تمام رفتارهایش را تحت تاثیر قرار می دهد،شکل گیری عقده در او است.عقده انواع مختلف دارد که هرکدام عوارض روحی خاصی را بر کودک مخصوصا در سال های آتی تحمیل می کند.
کودکان باورها و عقاید خود را براساس آنچه می بینند و می شنوند تفسیر می کنند و به افکار خود جهت می دهند.به همین دلیل هرگونه ناملایمت در محیط رشد کودک می تواند آینده او را به طور کلی دگرگون سازد.
چه کنیم تا فررندمان دچار عقده ها نشود؟
سعی کنیم محیط رشد امن و آرامی را برای کودک مان فراهم سازیم.
به نظرات او اهمیت بدهیم.
اشتباهات او را بزرگ جلوه ندهیم.
معایب او را نزد کسی بازگو نکنیم.
برای ترغیب او به انجام امور روزانه مانند مسواک زدن،به جای تاکید بیش از حد،تشویق اش کنیم.
نظر او را درمورد مسائل مرتبط با سن اش مانند نوع لباس جویا شویم.
برای کسب موفقیت های او بیشتر او را مجبور نکنیم.
او را تنبیه بدنی نکنیم.
او را مسخره نکنیم.
از مشاجره و بحث نزد کودک خودداری کنیم.
او را به انجام کارهایش مجبور نکنیم.
خود را در مقابل آینده او مسئول بدانیم.
در نثار محبت دریغ نداشته باشیم.
کارهای خوب او را تحسین کنیم.
شنونده حرف هایش باشیم.
در طول روز با او صحبت کنیم.
مشکلات عصبی و روحی خود را نزد کودک بازگو نکنیم.
از او حمایت کنیم.
کارهای نادرست او را گوشزد کنیم.
برای او محدودیت بیش از حد ایجاد نکنیم.
او را تحقیر نکنیم.
او را با سایر کودکان مقایسه نکنیم.
توانایی های او را نادیده نگیریم.
