ترامپ: مشکل واقعی ما در منطقه ایران است

به گزراش سلام نو، در این دیدگاه به قلم ' ماکس بوت' در این روزنامه نزدیک به دمکرات های آمریکا و مخالف سیاست های ترامپ آمده است:

رئیس جمهور 'ترامپ'اساس کار در سیاست خارجی اش را بر اصل ؛ 'اول آمریکا' بنا نهاده است.

اما اشکالات زیادی بر این اصل وارد است که اهم آنها این است که این شعار تاکید محض بر 'اولویت داشتن درجه اول منافع آمریکا' دارد.

اگر مبنای کار ما این شعار باشد، دیگر چه انتظاری باید از متحدانمان داشته باشیم که به ما کمک کنند؟ تعهد ما به متحدانمان چه می شود؟ ما بدون کمک گرفتن از سایر کشورها چطور می توانیم به اهداف اصلی درمنافع امنیت ملی مان برسیم؟

ترامپ روز یکشنبه درمصاحبه با شبکه خبری سی بی اس( CBS News) درپاسخ به سوالهایی از همین دست گفت که آرزومند است آمریکا از سوریه عقب نشینی کند اما سربازان آمریکایی را در عراق حفظ کند.

ترامپ گفت:'ما سرمایه هنگفتی برای ساخت پایگاه هوایی «الاسد» در عراق هزینه کردیم '.

ترامپ گویا خبر ندارد که آمریکا در عراق پایگاههای دیگری هم دارد.

ترامپ متذکر شد:'ما باید این پایگاه را حفظ کنیم و از آنجا رفتارهای ایران را در منطقه زیر نظر بگیریم چون ایران یک مشکل واقعی است'.

مجری شبکه یک دفعه از جا پرید و پرسید:' شما می خواهید سربازان را در عراق حفظ کنید تا از آنجا به ایران حمله کنید؟'.

ترامپ جواب داد:'نه. چون قصد من این است که بتوانم از آنجا ایران را زیر نظر داشته باشم. همه آن چیزی که من می خواهم این است که ایران را زیر نظر داشته باشم'.

جای شکرش باقیست که ترامپ نگفت؛ سربازان آمریکایی در عراق هدفشان این است که به جنگ با ایران بروند.

این صحبتهای ترامپ ؛ مقامات دولت عراق را عصبانی کرد.

علتش این است که ترامپ نگفت که سربازان آمریکایی در عراق می مانند تا با 'داعش' بجنگند، بلکه می مانند تا با همسایه قوی تر عراقیها و شریک تجاری شان بجنگند.این موضع ترامپ؛ بدیهی است که به مذاق احزاب شیعه عراق خوش نخواهد آمد.

البته افرادی مثل 'عادل عبدالمهدی'از ماندن آمریکا در عراق استقبال می کنند و معتقدند که حضور آمریکا، بطور غیرمستقیم در کشور یک تعدیل نیرو ایجاد می کند و این نیروها بشدت طرفدار حضور آمریکا در کشورند اما از ترس اینکه مبادا احساسات ملی در کشور جریحه دار شود؛ جرأت ابراز علنی این اشتیاقشان را ندارند.

در روز دوشنبه 'برهم صالح' رئیس جمهور عراق که یک کرد طرفدار غرب است؛ واکنش تندی به صحبتهای ترامپ نشان داد و گفت: ' ما اجازه این کار را نخواهیم داد. عراق نمی خواهد که یک حزب و یا یک عرصه برای دعوای سایر کشورها با هم باشد'.

موضوع این است که ترامپ با این صحبتها فقط روند مذاکرات پیرامون حفظ نظامیان آمریکایی در عراق را به خطر می اندازد.وانگهی؛ او جان سربازان آمریکایی حاضر در عراق را هم به خطر می اندازد. از این گذشته؛ این عناد آشکار ترامپ با جمهوری اسلامی؛ در سوریه نیز یک سوم از خاک کشور که خارج از کنترل نیروهای نیابتی است را به دستان ایران هدیه می کند.

با یک چنین رئیس جمهوری که نمی داند چه دارد می گوید؛ خطر همیشه در کمین است.

درمورد سوریه؛ ترامپ درادامه مصاحبه درخصوص تصمیم گیری اش برای عقب نشینی از این کشور در پاسخ به سوال مجری که از او پرسید؛ چنانچه داعش دوباره در سوریه سر بر شورشگری بردارد؛ او چه خواهد کرد، پاسخ داد:' ما اگر مجبور شویم، بازخواهیم گشت. ما هواپیماهایی خیلی سریع و نیز هواپیماهای باربری داریم، می توانیم بسرعت به سوریه برگردیم'.

اما مشکل؛ در سریع بودن و یا کند بودن هواپیماها نیست. این هواپیماها برای فرود آمدن نیاز به اجازه فرود دارند.

همه توانایی آمریکا برای جنگیدن با داعش ؛ منوط به پشتیبانی شدن این عملیات از کشور عراق است. اما اگر عراقی ها به نیات حقیقی آمریکا درکشورشان مظنون شوند ودریابند که آمریکا در عراق یک دستورکار ضد ایرانی را دنبال می کند، آنگاه آنها هم نسبت به همکاری کردن با واشنگتن سست خواهند شد.

جنگیدن با داعش؛ ایجاب می کند که آمریکا یا ارتش (نیروی زمینی) خودش را به سوریه بفرستد و یا اینکه متحدانی کارکشته در میدان رزم داشته باشد. امروز یک چنین متحدانی در سوریه حی و حاضرند و 'نیروهای دمکراتیک سوریه' نام دارند. منتها؛ هرگاه آمریکا عرصه را خالی کند و برود؛ آنها زنده نخواهند ماند.اگر هم زنده بمانند؛ در آینده حاضر نخواهد شد جانشان را کف دستشان بگذارند ودوشادوش آمریکایی ها با داعش بجنگند.

در افغانستان هم همین تجربه، قابل تسری است.

ترامپ مشتاق است سربازان آمریکایی را از افغانستان خارج کند بدون آنکه یک توافق قابل اجرا با ' طالبان' بدست آورده باشد و او را موظف کرده باشد که اجازه میزبانی کشور از گروههای تروریستی بین الملل را ندهد.

شاید در اینجا هم ترامپ هوس گسیل کردن هواپیماهای تندرو به افغانستان به سرش زده است و پیش خودش سنجیده است که اگر افغانستان یک بار دیگر پناهگاه امن تروریستها بشود؛ فورا و خیلی راحت 'هواپیماهای بسیار سریع'

آمریکایی را روانه کشور خواهد کرد.

اشکال اینجاست. اگر آمریکا دولت افغانستان را رها کند و به او در مقابل گروههای تروریستی از قبیل طالبان کمک نکند، چطور ممکن است افغانها شانه به شانه آمریکا با گروههای تروریستی بجنگند. افغانها پیش خودشان ارزیابی می کنند که 'القاعده' یک تهدید برای آمریکاست، نه برای ما. و'طالبان' یک تهدید برای ماست؛نه برای آمریکا.بااین حساب، هردوی ما در جنگیدن با گروههای تروریستی دو هدف متمایز را دنبال می کنیم؛ پس لزومی ندارد یار و یاور هم در این کارزار باشیم.

حتی افغانهای میانه رو هم به ما کمک نخواهند کرد. عقب نشینی آمریکا؛ ارتش افغانستان که زیر نظر آمریکا تربیت شده است را مضمحل خواهد کرد. دولت افغانستان هم که مورد حمایت آمریکاست نیز در نهایت امر از هم خواهد پاشید.

آن موقعیت؛ تحقق همان رویایی است که در سر ' شر محمد عباس استنکزای'مذاکره کننده ارشد طالبان می گذرد.

استنکزای در یک مصاحبه ویدیوئی گفته است:'این نیرو و این ارتش را آمریکایی ها ساخته اند. هرگاه آمریکایی ها بروند؛ عمر این نیروها هم به سرخواهد آمد'.

اگر ارتش افغانستان آنقدر عاجز باشد که نتواند حداقل امنیت و ثبات کشور را تامین نماید؛ آنجاست که کشور یا در ید کامل طالبان خواهد افتاد و یا یک جنگ داخلی خونین به راه خواهد افتاد.درهر دو حالت، آمریکا ناگزیر خواهد بود دوباره برگردد و نگذارد کشور به وضعیت قبل از 11 سپتامبر 2001 که جایگاه مقدس تروریستها بود؛ بازگردد.

اصل مطلب این است که؛ جنبش تروریستی درافغانستان لانه کرده است. یک چنین جنبشی با حملات دوربرد هوایی و موشکی از بین نخواهد رفت.این درسی بود که ' بیل کلینتون' آموخت، وقتی در سال 1998 اردوگاههای 'القاعده' را با موشکهای کروز هدف حمله قرار داد.

حمله هوایی کارساز نیست.

یک جنگ موثر با تروریستها؛ نیازمند حضور چکمه پوشان همراه با عملیات اطلاعاتی در میدان رزم است.

ما امروز هردو قابلیت را در سوریه و افغانستان داریم. حالا اگر پشت متحدانمان را در هر دو کشور خالی کنیم، این یاران در آینده برای ما نخواهند جنگید. این توقع نابجایی است که ترامپ از متحدان ما در هر دو کشور دارد./ایرنا