به گزارش سلام نو آنطور که ایسنا نوشت است در این میان، خبر تولید داربست‌های سه‌بعدی با استفاده از روش الکتروریسندگی، نویدبخش گامی بزرگ در این عرصه است.
معمولاً از الکتروریسندگی برای تولید داربست‌های دوبعدی استفاده می‌شود، اما محققان دانشگاه سوری با خلاقیت و نوآوری، از این فناوری برای ساخت داربست‌های سه‌بعدی بهره برده‌اند.
این داربست‌ها که به شکل اسفنج‌های سه‌بعدی هستند، قابلیت رشد سلول‌های پوست را با کارایی بسیار بالاتری نسبت به داربست‌های دوبعدی دارند.
نتایج این تحقیق که در مجله Nanomaterials منتشر شده است، نشان می‌دهد که تعداد سلول‌های پوستی رشد یافته روی این داربست‌ها، دو برابر سلول‌های رشد یافته روی داربست‌های دوبعدی است.
علاوه بر این، عملکرد این داربست‌ها در مقایسه با رشد سلول‌ها روی پلی‌استایرنی که پلاسما روی آن اعمال شده، بسیار بهتر بوده است.
کلو هوارد، یکی از محققان این پروژه، می‌گوید: "این داربست‌ها می‌توانند مسیری نوین برای استفاده از سلول‌های پوست بیمار در درمان زخم‌ها و ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده هموار کنند."
نکته قابل توجه در مورد این داربست‌ها، سادگی، مقیاس‌پذیری و ارزان بودن فرآیند تولید آنها است.
محققان برای ساخت این داربست‌ها از محلولی شامل ژلاتین و پلی کپرولاکتون (PCL) استفاده می‌کنند که نوعی پلیمر تخریب‌پذیر و سازگار با بافت انسان است.
این محلول به وسیله سرنگ در یک میدان الکتریکی پمپ شده و به نانوالیاف تبدیل می‌شود که در نهایت ساختار اسفنجی سه‌بعدی داربست را تشکیل می‌دهند.
موفقیت این پروژه، امید به استفاده از روش الکتروریسندگی در تولید انواع دیگر داربست‌های سه‌بعدی، مانند الیاف عضلانی، پوست مصنوعی، غضروف و استخوان را افزایش داده است.
بدون شک، این دستاورد ارزشمند، گامی بزرگ در مسیر پیشرفت مهندسی بافت و درمان بیماری‌های مختلف خواهد بود.
سادگی، مقیاس‌پذیری و ارزان بودن فرآیند الکتروریسندگی، از دیگر مزایای این روش به شمار می‌رود.
محققان امیدوارند که از این روش در آینده برای تولید داربست‌های سه‌بعدی برای سایر بافت‌های بدن، مانند عضلات، غضروف و استخوان نیز استفاده کنند.
ساخت داربست‌های سه‌بعدی با الکتروریسندگی، دریچه‌ای نو به سوی دنیای مهندسی بافت گشوده است و امید به ترمیم و بازسازی بافت‌های آسیب‌دیده را در دل انسان‌ها زنده نگه داشته است.
نظر شما