به گزارش سلام نو آنطور که فرادید نوشته است ۳۷۵ میلیون سال پیش، ماهی بامزه‌ای به نام تیکتالیک پا به عرصه وجود گذاشت. تیکتالیک با باله‌های لبه‌دار برای راه رفتن روی خشکی و کیسه‌های هوا در بخش گلو برای تنفس اکسیژن هوا، خود را با محیط جدید سازگار کرد. تیکتالیک که آبشش نیز داشت، به عنوان جد مشترک انسان و سایر حیوانات چهارپا شناخته می‌شود.
آبشش‌ها برای عملکرد صحیح به محیط مرطوب نیاز دارند و برای جانوران خشکی‌زی مناسب نیستند. از طرف دیگر، ریه‌های انسان به طور موثری اکسیژن هوا را جذب می‌کنند.
اما شش‌ها پیش از انتقال جانوران به خشکی وجود داشتند. اجداد ماهی ما در کنار آبشش، شش نیز داشتند. تنها ماهی‌های دارای شش می‌توانستند به خشکی راه پیدا کنند و زنده بمانند.
شش‌ها به مرور زمان تکامل یافتند و در مارمولک‌ها به شکلی ساده‌تر و در پستانداران به شکل شش‌های تقسیم‌شده درآمدند. پستانداران حدود ۳۰۰ میلیون سال پیش دارای دیافراگم شدند که تنفس را تنظیم می‌کند.
آبشش‌ها در طول تکامل کوچک‌تر شدند و حدود ۳۱۵ میلیون سال پیش در جانوران خشکی‌زی ناپدید شدند.
ما هنوز هم بقایای آبشش‌های اولیه را در جنین انسان می‌بینیم. قوس‌های حلقی که در جنین انسان به فک، گلو و گوش تبدیل می‌شوند، بقایای آبشش‌های اولیه هستند.
ماهی درونمان به خاطر شش‌هایی که امروز داخل بدنمان داریم، قابل ستایش است.
نکات قابل توجه:
- آبشش‌ها برای جانوران خشکی‌زی مناسب نیستند.
- شش‌ها پیش از انتقال جانوران به خشکی وجود داشتند.
- شش‌ها در طول تکامل به شش‌های تقسیم‌شده در پستانداران تبدیل شدند.
- ما هنوز هم بقایای آبشش‌های اولیه را در جنین انسان می‌بینیم.
این سفر در زمان، راز تنفس انسان را آشکار کرد. از آبشش‌های نامناسب برای خشکی تا شش‌های کارآمد، مسیری طولانی طی شده است. ما مدیون اجداد ماهی‌مان هستیم که شش‌ها را به عنوان راهی برای تنفس در خشکی به ما هدیه دادند.
نظر شما