به گزارش سلام نو آنطور که دیجیاتو نوشته است دانشمندان با کشف الگویی باستانی در پرهای پرندگان، دریچه‌ای نو به سوی این راز شگفت‌انگیز گشوده‌اند.
تحلیل صدها نمونه از پرندگان حفظ‌شده در موزه‌های سراسر جهان، راز قدرت پرواز را آشکار کرد. این بررسی نشان داد که مجموعه‌ای خاص از الگوها در پرها وجود دارد که به پرندگان قدرت پرواز می‌بخشد. این قوانین تازه کشف‌شده، به دانشمندان کمک می‌کند تا پیش‌بینی دقیق‌تری از توانایی پرواز در دایناسورها داشته باشند.
«جینگمی اوکانر»، دیرینه‌شناس موزه تاریخ طبیعی فیلد، می‌گوید: "دایناسورهای تروپودا (که پرندگان بازماندگان آنها هستند) یکی از موفق‌ترین نسل‌های مهره‌داران در سیاره ما هستند. یکی از دلایل این موفقیت، قدرت پرواز آنهاست. دلیل دیگر، ساختارهای همه کاره پرهای آنها است."
این یافته جدید، می‌تواند به حل برخی از بحث‌های دیرینه‌شناسی در مورد تکامل پرواز در دایناسورها کمک کند.
«یوسف کیات»، پرنده‌شناس موزه تاریخ طبیعی، با بررسی پرهای بال ۳۴۶ گونه مختلف پرنده، الگوی جالبی را کشف کرد. از ریزترین مرغ مگس‌خوار تا خشن‌ترین عقاب، همه پرندگان با قابلیت پرواز، دارای ۹ تا ۱۱ پر پرواز نامتقارن به نام پرهای اولیه بودند.
اما تعداد پرهای اولیه در پرندگان بدون قابلیت پرواز، بسیار متفاوت بود. شترمرغ‌ها کاملاً فاقد آنها هستند، در حالی که پنگوئن‌ها ۴۰ پر اولیه دارند.
کیات می‌گوید: "واقعاً شگفت‌انگیز است که با وجود سبک‌های پروازی بسیار زیاد در پرندگان مدرن، همه آنها در این ویژگی مشترک هستند. من تعجب می‌کنم که چرا هیچکس قبلاً این الگو را پیدا نکرده بود."
تعداد، تقارن و تناسب دقیق پرهای اولیه و بال‌ها، نشان‌دهنده ظرفیت پرواز در تمام پرندگان مدرن شناخته شده است.
با بررسی فسیل‌هایی با قدمت ۱۶۰ میلیون سال، محققان متوجه شدند که کدام اجداد پرندگان دارای این ویژگی‌ها بوده‌اند و احتمالاً قادر به پرواز بوده‌اند. کیات و اوکانر از بین ۳۵ گونه مختلف پرنده منقرض‌شده، برخی را با پرهای مناسب برای پرواز و برخی دیگر را بدون این ویژگی شناسایی کردند.
پیش‌بینی دایناسورهایی با توانایی پرواز
پرندگان پروازی احتمالی شامل آرکئوپتریکس است که به‌عنوان یکی از اولین حیوانات پرنده مانند شناخته می‌شود. در حالی که بحث‌هایی در مورد رابطه واقعی بین آرکئوپتریکس و پرندگان وجود دارد، دایناسورهای کوچک چهاربال به نام میکروراپتور نیز این ویژگی‌ها را داشتند، علیرغم اینکه اصلاً به‌طور مستقیم با پرندگان مرتبط نیستند.
اوکانر توضیح می‌دهد: "اخیراً دانشمندان متوجه شده‌اند که پرندگان، تنها دایناسورهای پرنده نیستند."
به‌طور عجیبی، کائودیپتریکس دارای تعداد صحیح پرهای اولیه بود، اما تقارن آنها احتمال پرواز را رد می‌کرد. محققان حدس می‌زنند که جد کائودیپتریکس احتمالاً قادر به پرواز بوده، اما این گونه از آن زمان این توانایی را از دست داده است.
اوکانر می‌گوید: "نتایج ما نشان می‌دهد که پرواز فقط یک‌بار در دایناسورها تکامل یافته است."
تجزیه‌وتحلیل آنها نشان می‌دهد که آناتومی موردنیاز برای پرواز در گونه‌ای تکامل یافته که اجداد همه گروه‌های پردارشکاران قبل از تنوع آنها بوده‌اند. برخی مانند کائودیپتریکس به پرندگان بدون پرواز تبدیل شدند.
کیات و اوکانر به این نکته نیز اشاره می‌کنند که بررسی آنها در دایناسورها فقط براساس داده‌های اسکلتی است. آنها در مقاله خود می‌نویسند: "ما استدلال می‌کنیم که ارزیابی پتانسیل پرواز در پناراپتورهای غیر پرنده، بدون بررسی ساختار پرهایی که خود بال را تشکیل می‌دهند، غیرممکن است."
آنها معتقدند که ما مراحل اولیه تکامل بال را با بررسی سوابق فسیلی خود نادیده می‌گیریم. به همین دلیل، بعید است که این حرف آخر در بحث تکامل پرواز باشد.
کشف الگوی باستانی در پرهای پرندگان، دریچه‌ای نو به سوی رازهای دنیای شگفت‌انگیز دایناسورها و تکامل پرواز گشوده است. این یافته‌ها، گامی مهم در درک بهتر تاریخ حیات در کره زمین محسوب می‌شود.
نظر شما