سلام نو _ سرویس گردشگری: در پارک ملی کویر در جنوب گرمسار و حد فاصل کویر مرکزی ایران و دریاچه نمک جاده سنگفرشی قرار دارد به طول ۳۵ و عرض پنج کیلومتر که در دوره صفوی در مسیر اصفهان به ساری ساخته شده است تا کاروان‌ها بتوانند در زمان‌های بارانی و گل‌آلود شدن زمین از میان کویر عبور کنند.
گفته می‌شود، سنگ‌های این جاده را با شتر از سیاه کوه آورده‌اند.
جاده سنگفرش؛ جالب و کاربردی ترین جاده گرمسار
خورشید کویر در میان آسمان قرار دارد، صدای زنگ کاروانی از دور به گوش می‌رسد، قطاری از شترها پشت سر هم در حال حرکتند و به پیش می‌آیند. گرمای هوا در کویر غوغا می‌کند.
مسافران چند ساعتی با کاروانسرای قصر بهرام فاصله دارند. به کاروانسرا می‌رسند و حوض آب میان حیاط با آبی گوارا به آنها خوش‌آمد می‌گوید.
اینجا قسمتی از جاده سنگفرش ابریشم گرمسار است که از کنار کاروانسرای قصر بهرام عبور می‌کند.
در جنوب شهرستان گرمسار و در جهت جنوب غرب به شمال شرق، جاده‌ای در زمان صفویان کشیده شد که پس از عبور از گرمسار و فیروزکوه به بهشهر و ساری منتهی می‌شد.
این جاده به منظور جلوگیری از فرو رفتن کاروانیان در شن‌های کویر و به دستور شاه عباس صفوی ساخته شد و امروزه فقط ۳۵ کیلومتر از آن باقی‌مانده است.
برای عبور از این جاده در بعضی از قسمت‌ها مجبور به ساخت پل‌هایی شدند که پل سیاه و سفید از آن جمله‌اند، که در حال حاضر بقایای این آثار در طول مسیر قابل مشاهده است.
در طول این میسر طولانی که مساحتی در حدود ۳۴ هکتار را در بر می‌گرفت به فاصله هر ۳۰ تا ۳۵ کیلومتر، کاروانسراهایی را به منظور رفاه حال کاروانیان و استراحت آنها می‌ساختند.
کاروانسرای ده نمک و کاروانسرای قصر بهرام بازمانده کاروانسراهای آن زمان به شمار می‌آیند.
همچنین در ابتدای مسیر یک میل سنگی احداث کردند تا همگان مسیر جاده را ببینند و با عبور از آن سلامت کاروان خود را تضمین کنند.
در سفر به گرمسار چند کیلومتر پیاده‌روی از جاده سنگفرش ابریشم را تجربه کنید. شاید کمی سخت اما قطعاً تجربه منحصر به فردی خواهد بود.
جاده سنگفرش سیاه‌کوه یک جاده ۶۲.۴ کیلومتری در دشت کویر نمک گرمسار است که از کاروانسرای مرنجاب و سیاه کوه عبور می‌کند.
با قدمتی که به دوره صفوی بازمی‌گردد، این جاده از جمله جاهای دیدنی گرمسار محسوب می‌شود.
این جاده از میان لجنزارها و شورابه‌های لغزنده کویری با سنگ، زغال چوب و ساروج، به دستور شاه عباس ساخته شد.
جاده سنگفرش سیاه‌کوه در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۸۰ با شماره‌ی ثبت ۵۶۵۳ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.
آشنایی با گرمسار
گرمسار که سمنانی‌ها هنوز گاهی آن را خواره می‌نامند، قدمتی بیش از ۳هزار و ۵۰۰ سال دارد و در زمان اشکانیان به آن خواران گفته می‌شود.
این شهر که رویدادهای تاریخی و حملاتی چون حمله مغولان را پشت سر گذاشته است، مناطق دیدنی تاریخی و طبیعی بسیاری دارد و جدا از اینکه یک شهر صنعتی به شمار می‌رود، برای گردشگران نیز می‌تواند مقصد جذابی باشد.
گرمسار غربی‌ترین شهرستان استان سمنان در جوار کویر است.
در گرمسار مردمانی با زبان‌های متفاوت درکنار هم زندگی می‌کنند، برخی فارسی زبان و برخی تات زبان هستند؛ همچنین گرمسار را جزیره اقوام نیز می‌نامند، چراکه ۵ قوم مختلف ترک‌ها، لرها، کردها، عرب‌ها و گیلک‌ها درکنار یکدیگر زندگی می‌کند.
نام پیشین گرمسار در زمان اشکانیان خواران بوده است؛ چراکه این منطقه نسبت به مناطق اطرافش در زمینی پست‌تر قرار گرفته است.
این در حالی است که امروزه گرمسار یکی از مناطق آباد استان سمنان محسوب می‌شود. از قلعه‌ای با بیش از ۳۵۰۰ سال تا معادن نمک، همگی از جاهای دیدنی گرمسار محسوب می‌شوند.
از صنایع دستی گرمسار نیز می‌توان به انواع گلیم با طرح‌های سنتی اشاره کرد. این نوع گلیم در میان گردشگران خارجی نیز طرفداران بسیاری دارد.
بلندی این شهر از سطح دریا ۸۵۶ متر است. بخش وسیعی از گرمسار آب وهوای گرم بیابانی دارد؛ به عبارتی تابستان‌های گرم و خشک و زمستان‌های سرد و خشک را شامل می‌شود.
گرمسار یکی از شهرهای استان سمنان و مرکز شهرستان گرمسار است و در غرب استان سمنان قرار دارد.
این شهر در قدیم «خوار» نام داشت. مساحت این شهر در حدود ۵۱۸۲ کیلومتر مربع است.
دشت گرمسار از شرق به غرب ۴۸ کیلومتر و از شمال به جنوب ۲۷ کیلومتر طول دارد.
گرمسار پیوندگاه راه‌آهن سرتاسری شمال (گرگان) و مشهد بوده و جاده اصلی تهران-مشهد در کنار آن واقع شده است. این شهر در ۱۱۰ کیلومتری مرکز استان و ۹۵ کیلومتری تهران قرار دارد.
قالی‌بافی، گلیم بافی، جاجیم بافی، پارچه بافی، خرجین بافی و سفال‌گری، منبت کاری و معرق کاری از صنایع دستی گرمسار است، این شهر در زمینه گلیم بافی موفق به کسب زیادی از طرفدار در بازارهای جهانی شده است.
خربزه‌های شیرین و صاداراتی، محصولات لبنی خالص، انار و رب انار از سوغاتی‌های این شهر تاریخی است.
مردان محلی گرمسار از سرپوش مردانه، تن پوش تابستانی مردانه، تن پوش زمستانی مردانه و پاپوش مردانه، کت چُقا، شلوار کمری، گیوه استفاده می‌کنند.
زنان محلی هم از چارقد (نوعی سرپوش)، شوی (نوعی تن‌پوش)، شلیته و پاپوش استفاده می‌کنند.
نظر شما