به گزارش سلام نو، پیشینه چاه گاو در شرق اصفهان و به ویژه در مزارع ورزنه به عنوان آخرین دشت های کشاورزی حوزه زنده رود به چند هزار سال می‌رسد، زیرا به دلایل گوناگون مردم مجبور به برداشت آب با نیروی حیوانات برای آبیاری محصولات خود بودند.
در حین آب کشی گاوگردان معمولاً اشعاری را در قالب دو بیتی به سبک شیرازی می‌خواند که این خود باعث عدم احساس خستگی در فرد شده و فرمان برداری گاو را بیشتر می‌نمود؛ وقتی دوبیتی گاوگردان تمام می‌شد هم دلو پر آب شده بود و هم گاو می‌دانست باید حرکت کند. گاوها از نژاد خاصی بوده و به آنها گاو سیستانی می‌گویند.
چرا که دارای یال و کوهان هستند که هر دو ویژگی جهت استفاده برای آب کشی ضروری می‌بود؛ کوهان به عنوان تکیه‌گاه و مانع از رها شدن طناب می‌شود.
نظر شما