سلام نو – سرویس بین‌الملل: دوشنبه بود که رسانه‌ها به صورت جسته و گریخته خبر دادند دولت بایدن، ریچارد نفیو را به عنوان معاون نماینده ویژه آمریکا در امور ایران منصوب کرده است. او که نویسنده کتاب هنر تحریم و معمار اصلی تحریم‌های دوران اوباما علیه ایران است به عنوان معاون رابرت مالی، دیپلماتی که با علاقه‌اش به مذاکره شناخته می‌شود، منصوب شده است.
فعالیت حرفه‌ای نفیو از سال ۲۰۰۳ آغاز شد و در ادامه پس از کار در مرکز امور هسته‌ای، به دفتر امنیت بین‌المللی و منع گسترش تسلیحات هسته‌ای در وزارت خارجه پیوست. مدیر امور ایران در شورای امنیت ملی آمریکا، معاون اصلی هماهنگ‌کننده سیاست‌های تحریمی در وزارت خارجه و در نهایت عضویت در مرکز سیاست جهانی انرژی از دیگر حوزه‌های فعالیت وی هستند.
او در نشستی در دانشگاه کلمبیا تحریم را ابزاری برای رنج دادن کسانی دانست که کاری را می‌کنند که آمریکا دوست ندارد. او درباره محدوده تحریم می‌گوید: تحریم باید به حدی باشد که کارکردش را از دست ندهد و از حدی هم کمتر نباشد که اساساً درد ایجاد نکند. پیچیده‌ترین کار تشخیص میزان فشار برای درد کافی جهت رسیدن به هدفی است که تحریم برای آن ایجاد شده است.
او تحریم‌ها را یکی از آخرین ابزارهای مورد استفاده در دیپلماسی می‌داند و معتقد است آمریکا وقتی به سمت تحریم می‌رود که هیچ گزینه دیگری پیش روی خود نداشته باشد و نداند که باید چه کند.
نفیو تحریم را مثل ابزار نظامی می‌بیند و معتقد است استفاده از آن به همان اندازه دقت و توجه نیاز و البته ریسک‌های خاص خودش را نیز به همراه دارد.
او تأکید می‌کند که تحریم‌ها باید مبهم نوشته شوند و نباید به چشم قانون‌های عادی به آن‌ها نگاه شود، به باور نفیو این کار باعث تفسیرپذیری مسئله تحریم می‌شود.
اما یکی از مهم‌ترین نکاتی که نفیو به آن اشاره دارد مشروع‌سازی تحریم است. نفیو می‌گوید که در سال ۲۰۰۶ پشتیبانی لازم برای تحریم جهانی علیه ایران وجود نداشت، اما آمریکا به این باور رسید که اگر به مرور زمان ثابت شود که این کشور طرف منطقی‌تر ماجرا است و سر میز مذاکره حاضر می‌شود، در حالی که ایرانی‌ها چنین نمی‌کنند در نهایت پشتیبانی لازم برای تحریم جهانی ایران مهیا می‌شود.
نفیو با اشاره به شناخت دقیق آمریکا از ایران تأکید می‌کند که می‌دانستند آمریکا و اقتصادش برای ایران نقطه ضعفی اساسی نیستند و این اروپا و آسیا است که به عنوان بازار هدف برای ایران اهمیت دارد.
همین سخنان نشان می‌دهد که ریچارد نفیو و تیم دیپلماسی بایدن چه شناخت دقیقی از ایران دارند، اما آیا این شناخت دقیق و سابقه ناخوشایند نفیو الزاماً به معنای ترامپی شدن سیاست بایدن است؟
پاسخ به این سؤال با یک بله و خیر ممکن نیست. اگر به دوره انتصاب رابرت مالی باز گردیم می‌بینیم که به او تکلیف شده است تا تیم خود را از طیف‌های مختلفی تشکیل دهد و تمام نظرات درباره ایران را در آن لحاظ کند. در این شرایط ریچارد نفیو و شناخت دقیقش از ایران چیزی نیست که بتوان از آن چشم‌پوشی کرد.
نگاهی به مواضع نفیو نشان می‌دهد او نیز تحریم را به عنوان ابزار نهایی می‌پندارد و قائل به استفاده از آن در گام نخست نیست، اما اگر کار به استفاده از تحریم بکشد او یکی از بهترین‌ها است. اما آیا این مسئله به معنای زنگ خطری برای ایران است و او دست بالا را در تیم ایران دولت آمریکا دارد؟
واقعیت این است که نفر اول تیم ایرانِ بایدن رابرت مالی است چهره‌ای که از اسرائیل تا جمهوری‌خواهان مخالف حضور او در این سمت بودند. در نتیجه دست بالا هنوز با کسانی است که مایل به مذاکره با تهران هستند، اما حضور نفیو مهر تأیید به این مسئله می‌زند که دولت بایدن در صورت نیاز آمادگی ایجاد یک اجماع جهانی جدید علیه ایران را دارد.
این مسئله در دیگر کنش‌های دولت بایدن درباره ایران نیز قابل مشاهده است. دولت بایدن همچنان که به ایران درخواست مذاکره می‌دهد با اروپا بر سر صدور قطعنامه‌ای علیه ایران در شورای حکام مذاکره می‌کند و فشار را بر ایران افزایش می‌دهد. بایدن و تیمش می‌خواهند برخلاف دوران ترامپ که آمریکا گزینه‌های محدودی علیه ایران داشت، گزینه‌های متفاوتی برای مقابله در دست داشته باشند.
در این شرایط تکلیف آمریکا و برنامه‌های آن مشخص است و باید دید برنامه ایران برای مقابله با پروژه‌های پیچیده‌ای که از سوی ایالات متحده در حال پیاده سازی است چیست.
نظر شما