به گزارش سلام نو، روزنامه آرمان ملی نوشت: گاف جدید یک نماینده مجلس یازدهم در میان خبرهای کرونا و جنگ و ترور، سوژه شبکه‌های اجتماعی شده است و این گاف البته که دست به دست می‌چرخد.
ماجرا از این قرار است که این‌بار علی خضریان از چهره‌های شناخته‌شده جریان اصولگرا و البته از افرادی که در مناظره‌های مختلف با جریان‌های رقیب حضور دارد و پشت تریبون، جلوی دوربین‌های تلویزیونی و خیلی دیگر از رسانه‌ها پرمدعا سخن می‌گوید و حالا هم از اعضای پارلمان ایران شده است، واژه‌ای ساده از زبان انگلیسی را به‌اشتباه تلفظ کرده است.
آنچه این موضوع را بزرگ جلوه داده جایگاه خضریان در همه این سال‌هاست. او از خرداد سال ۱۳۹۶ تا آذر سال ۱۳۹۸ ابتدا سردبیر و سپس قائم‌مقام مدیرمسئول روزنامه فرهیختگان بوده است و اکنون عنوان سخنگوی کمیسیون اصل نود مجلس یازدهم را بر دوش دارد و عضو هیات‌رئیسه مجمع نمایندگان تهران است. دشمن جدی براندازان از یک‌سو است و منتقد اصلاح‌طلبان از سوی دیگر. کتاب هم نوشته است. اما این روزها ویدئویی از او منتشر شده که ماجرای شعارهای اخیر عده‌ای که گفته بودند «آرام نمیگیگیریم» نیز به آن رنگ و لعاب داده است.
خضریان در برنامه‌ای که از شبکه ۳ پخش می‌شود دو کلمه انگلیسی «anytime & anywhere» را «آنی تایم، آنی وِر» تلفظ می‌کند، تاکید و پشت‌سرهم تکرار کردن این دو کلمه، فرضیه یا توجیه نچرخیدن زبان این نماینده مجلس را در زمان قرائت این دو واژه منتفی می‌کند و از این بابت می‌شود اینگونه تلقی کرد که این دو واژه برای وی چندان آشنا نیست و از همین‌روست که دوبار به اشتباه تلفظ می‌شود.
در اینکه تلفظ اشتباه واژگان انگلیسی امری بدیهی از سوی هرکسی می‌تواند باشد و به خودی‌خود ایرادی ندارد؛ اما سادگی این دو کلمه و آشنایی هر فرد عادی با آن و نادرست خوانده شدنش از سوی یک نماینده مجلس که هم سخنگوی کمیسیونی است و هم عضو هیات‌رئیسه مجمع نمایندگان، گران تمام شده و بی‌اختیار بی‌اطلاعی وی از ساده‌ترین کلمات انگلیسی را تداعی می‌کند تا حدی که بسیاری از خود می‌پرسند با این بی‌اطلاعی اصرار وی برای تکرار این دوکلمه به زبان انگلیسی از چه بابت است؟
اولین‌بار نیست
البته که این نخستین‌بار نیست انگلیسی سخن گفتن یک مسئول سوژه رسانه‌ها می‌شود، شخصیت‌های مختلفی در رده‌ها و البته موقعیت‌های گوناگون به واسطه این موضوع سوژه شده‌اند، همین چند وقت پیش تلفظ‌های انگلیسی آذری جهرمی وزیر ارتباطات و اصرارش به اینکه به این زبان متنی را بخواند با تعجب بسیاری روبه‌رو شده بود، خیلی پیشتر از اینها ماجرای انگلیسی سخن گفتن محمد علی‌آبادی در اوپک آبروی ایران را برده بود. همانطور که داستان «وان دقیقه» گفتن احمدی‌نژاد در دانشگاه کلمبیا سوژه شد.کم‌اطلاعی برخی به اندازه‌ای بوده است، که وقتی ظریف به‌عنوان وزیرخارجه یک کشور -که لازمه‌اش بلد بودن زبان انگلیسی است- به این زبان سخن می‌گوید برای مردم باسوادترین جلوه می‌کند و همین امر او را متفاوت و مجزا با سایرین تلقی می‌کردند. این در حالی است که بسیاری از مسئولان ایرانی در دهه‌های پنجاه به چند زبان از جمله انگلیسی و فرانسه مسلط بودند و این موضوع امری عادی به شمار می‌آمد.
معلومات عمومی هم مشکل دارد؟
اما این همه ماجرا نیست. شواهد و گاف‌های همین مدت اخیر از مسئولان نشان می‌دهد که معلومات مقامات کشورمان در ارتباط با مسئولیت‌هایی که بر گردنشان نیز گذاشته می‌شود بعضا در حد عامه مردم هم نیست. شاید یکی از عجیب‌ترین آنها زمانی بود که در مجلس دهم عضو هیات‌رئیسه مجلس که تذکرات نمایندگان را قرائت می‌کرد نام موزه معروف «لوور» را نتوانست تلفظ کند و این کلمه را به این صورت «لووُر، لووِر، لوور، لوبر!» ادا کرد. خلاصه هر چه تلاش کرد موفق به تلفظ درست این کلمه نشد. جالب اینجا بود که حتی وقتی تلفظ درست این لغت را به او یادآور شدند نیز نتوانست آن را بگوید و گفت: «برای من کلمه لوور را اشتباه نوشته‌اند!و من هم همان را خواندم».
این در حالی است که این واژه برای همه مردم واژه آشنایی است و قطعا جای هیچ اشتباه و توجیهی دراین‌باره باقی نمی‌گذاشت و اما اوج فاجعه زمانی بود که بدانیم اکبر رنجبرزاده یعنی همان عضو هیأت‌رئیسه، عضو گروه دوستی پارلمانی ایران و فرانسه نیز بود. او از جمله حامیان جدی ابراهیم رئیسی در انتخابات ریاست‌جمهوری دوازدهم به شمار می‌آمد. از این دست گاف‌ها زیادند مثلا کریمی قدوسی یکی از پرمدعاترین نمایندگان اصولگرای حال حاضر مجلس یازدهم زمانی لفظ واژه NPTرا هم نمی‌دانست، چیست. او در همان موقع عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس بود. در طرح دوفوریتی که در سال ۹۲ توسط جواد کریمی قدوسی تهیه و به هیات‌رئیسه مجلس ارائه شد، دو بار به معاهده «ان‌پی‌تی» که مهم‌ترین مبحث حقوق بین‌الملل در بحث انرژی اتمی است، اشاره شد و عجیب آنکه هر دوبار هم به زبان انگلیسی و هم به زبان فارسی نام این معاهده «ام پی تی، mpt» درج شده بود. یک‌بار در عنوان طرح ۵ صفحه‌ای و یک بار در متن آن به زبان انگلیسی.
این طرح ۵ صفحه‌ای که با خط خود کریمی قدوسی توسط اداره قوانین مجلس تکثیر و در اختیار خبرنگاران قرار گرفت در کادر مربوط به عنوان طرح این عبارت را با خود دارد: «الزام دولت به حفظ حقوق مسلم هسته‌ای و مصادیق آن در چهارچوب معاهده «ام‌پی‌تی» در مذاکرات هسته‌ای.» در بند نهم این طرح نیز کریمی قدوسی عینا چنین نوشته بود: «هرگونه موافقت با خواسته‌های طرف مقابل نباید خارج از معاهده «mpt» باشد». کریمی قدوسی از جمله نمایندگانی است که از مدت‌ها پیش با این ادعا که اشرافی کامل به مسائل سیاست خارجی دارد، مخالف هرگونه مذاکره بر سر مساله هسته‌ای کشورمان بوده است. او اخیرا در مجلس یازدهم نیز یوکیا آمانو مدیرکل پیشین و مرحوم آژانش اتمی را جاسوس خوانده و اعلام کرده است که دیدار او و محسن فخری‌زاده باعث ترور فخری‌زاده شده است.
اما همه چیز به اینجا ختم نمی‌شود بدیهی است که احمدرضا دستغیب رئیس شورای شهری مثل شیراز باید در مورد معروف‌ترین شهرهای دنیا که همه درباره‌اش می‌دانند، حداقل اطلاعاتی داشته باشد اما یادمان نرفته زمانی که او نشان داد حتی نمی‌داند و نیز به این معروفی در کجاست؟ این اشتباه نیز باز هم در تلویزیون رخ داد. رئیس شورای شهر شیراز گفت: «در شیراز بافتی تاریخی وجود دارد که نمونه مشابه آن را در ونیز می‌توان دید؛ ونیز در سوئیس، سوئد....()! وجود دارد.» جای شگفتی آنجا بود که دستغیب مدعی هم شد که از ونیز دیدن کرده و با دیدن آن به این مقایسه پرداخته درحالی‌که نمی‌دانست ونیز کجاست. همین چند وقت پیش هم که آقای قالیباف رئیس مجلس از تلفظ ایالت آریزونا درماند و آن را آرزوینا خواند. البته ماجرایی که به معاون رئیس دولت قبل در مورد به‌کاربردن کلمه فتوشاپ و خواندن آن به صورت «پی هوتوشاپ» نسبت می‌دادند نیز بماند.
دلیل جایگاه امروز
بی‌تردید با مرور گذشته‌های نه‌چندان دور می‌توان به نمونه‌های بسیاری از این موارد اشاره کرد، نمونه‌هایی که نشان می‌دهد، مسئولان ما برخلاف آنکه سخنوران خیلی خوبی هستند و می‌توانند با آب و تاب ساعت‌ها شعارهای حماسی و انقلابی در مقابل دوربین‌ها سر بدهند، در درون از توانایی‌های لازم یا معلومات کافی حتی در حوزه کاری که مسئولیت آن را برعهده دارند نیز بی‌بهره‌اند و جالب اینکه در چنین شرایطی یکدیگر را مقصر وضعیت کنونی کشور جلوه می‌دهند، شاید مرور همین گاف‌های مسئولان باشد که ما را به پاسخ این سوال برساند که به‌راستی چرا باید امروز کشورمان با تمام ظرفیت‌هایش در چنین جایگاهی باشد؟ آیا دلیلی غیر از ادعاهای توخالی مسئولان در تمام این دهه‌ها را دارد؟
نظر شما