سلام نو – سرویس سیاسی: از اول قرن جدید، از همان سال ۱۳۰۰ و آن دوران که رضا خان شد رضا شاه تا حالا که شاه و خان نداریم و رییس جمهور داریم، ایران سختی و دشواری بسیار به خود دیده است، از چکمه اشغال‌گران در جنگ جهانی تا کودتا، انقلاب و جنگ. اما بی‌تردید سال آخر قرن ۱۳ خورشیدی از سخت‌ترین سال‌های ایران است.
دلار تا مرز ۳۰۰۰۰ تومان پیش رفت، دلاری که ۳۵۰۰ تومان بود. پراید ۲۰ میلیونی امروز در حالی ۱۲۰ میلیون شده که دیگر تولید نمی‌شود و خودرویی از رده خارج است. قیمت خانه هم در پایتخت با ونکوور، نیویورک و لندن رقابت می‌کند و حتی با معادل دلاری هم تهران یکی از گران‌ترین شهرها برای خرید خانه است.
این تنها یک طرف ماجرا است. در طرف دیگر اخبار اختلاس و فساد. از یک کارمند ساده تا نزدیک‌ترین چهره‌ها به دو رئیس قوه قضاییه که فساد را به امری عادی بدل کرده. دادگاه یکی از ارشدترین چهره‌های قوه قضاییه در حالی برگزار می‌شود که او فساد را انکار می‌کند و ثروت به دست آمده را حاصل رفقایی می‌داند که لواسان را به نامش می‌زنند.
از دولت اعتدالی تا شورای شهر اصلاح‌طلب و مجلس نوآمده انقلابی هر کدام به نوعی در بن بست قرار دارند. این را بگذارید در کنار یکی از کم‌ترین آمار مشارکت‌های انتخابات در تاریخ جمهوری اسلامی که حاصل رویکرد بسته شورای نگهبان و شرایط بد اقتصادی و دلسرد شدن مردم است.
چنین فضایی حتی با انتخابات در قرن جدید نیز نخواهد شکست آن هم با لیست نامزدهای اصولگرایی که بیش از ۹۰ درصد آن‌ها حتی برای پایگاه رای ۲۰ تا ۲۵ درصدی اصولگرایان نیز جذاب نیستند.
از آن طرف میدان هم سخت‌ترین و شدیدترین تحریم‌های اقتصادی بر کشور تحمیل شده، تحریم‌هایی که برخلاف شعارهای تو خالی آمریکا، کالاهای پزشکی و غذایی را نیز هدف گرفته و تا اینجا حداقل باعث مرگ ۱۳ هزار نفر شده. نفت بطور مطلوب فروخته نمی‌شود. از سامسونگ تا ال جی، بیشتر شرکت‌های خارجی از ایران خارج شده‌اند و به خاطر عدم پذیرش FATF رابطه بانکی کشور با دنیا قطع شده.
با وجود تمام این‌ها کرونا هم به لیست بلند بالای دردسرهای کشور اضافه شده است. بیماری همه‌گیری که به تعبیر مینو محرز از دوران دیفتری و کزاز هم دوران سخت‌تری برای کادر درمان رقم زده است. تنها در یک مورد به گفته رئیس کمیته سلامت شورای شهر تهران روز گذشته ۱۳۶ تهرانی بر اثر کرونا فوت کرده‌اند.
آن طور که ناهید خداکرمی گفته است برای مهار شیوع کرونا و قطع شدن زنجیره ابتلا در شهر تهران لازم بود که به جای یک هفته، دو هفته تهران تعطیل شود، اتفاقی که با توجه به بار مالی، این مسئله را بسیار دشوار می‌نماید.
این وضعیت ایران در آخرین سال قرن جاری است. کشوری که روزگاری یکی از مهم‌ترین خودروسازان آسیا یعنی ایران خودرو، یکی از مهم‌ترین کفش سازان آسیا یعنی کفش ملی و بزرگ‌ترین انتشارات خاورمیانه یعنی امیرکبیر را در خود جای داده بود حالا به لطف سوءمدیریت، فساد و البته فشار غیرانسانی دشمن و خیانت ایران ستیزان یکی از سخت‌ترین دوران خود را سپری می‌کند.
بخش اعظمی از جوانان دنبال خروج از کشور هستند، نرخ زاد و ولد با وجود تغییر سیاست جمعیتی و برخی سیاست‌های تشویق به شدت کاهش یافته، میل جوانان به ازدواج به شکل مرسوم کم شده، سرقت و خشونت افزایش یافته و کشور با بحران‌های رنگارنگ درگیر است.
۵ نکته درباره تلخ‌ترین پائیز قرن
با تمام این‌ها باید به چند نکته توجه جدی داشت و مقهور جو تلخ به وجود آمده به خصوص جوی که از سوی مخالفان دولت و ایران ستیزان تقویت می‌شود نشد تا شاید بتوان راه عبور از بحران را بازیافت.
۱- تحریم‌های آمریکا موثر است
حرف‌های رسانه‌های فارسی زبان خارجی درباره این که هدف از تحریم‌ها مردم ایران نبوده‌اند را بگذارید کنار. حرف اصولگرایانی که معتقدند سهم دولت در وضعیت فعلی بیش از تحریم‌ها است نیز کنار بگذارید. سخنان روحانی درباره بی‌اثر بودن تحریم‌ها را نیز سخنانی با مصرف خارجی بدانید.
تحریم‌ها موثر بودند و هدفشان تنها حکومت و دولت نبود بلکه به طور مستقیم مردم ایران و زندگی آنان هدف آمریکا بود تا با فشار این تحریم‌ها مردم برای درگیری با حکومت و فشار به آن تحریک شوند. دولت هم با وجود نقشی که در وضعیت فعلی داشته سهمش از تحریم‌ها کمتر بوده.
۲- تنها دولت مقصر نیست
دولت حسن روحانی حتما در شرایط فعلی مقصر است و از وقایع آبان ۹۸ تا ارز ۴۲۰۰ تومانی و حذف ژنرال‌ها، نمی‌توان نقش دولت در وضعیت فعلی را کتمان کرد، اما وضع فعلی تنها محصول تصمیمات و اعمال دولت نیست. آن چنان که گفته شده تحریم‌ها نقشی اساسی در شرایط فعلی دارند. هم‌چنین نهادهای تصمیم‌گیر و تصمیم‌ساز دیگر نیز در وضعیت کنونی شریک هستند.
۳- اوضاع جنگی است
واقعیت این است که اوضاع کشور رسما جنگی است. تیر و تفنگی شلیک نشده، اما وضعیت ما از نظر انسداد اقتصادی شبیه به دوران دفاع مقدس و شاید بدتر است، برای هر گشایش باید پذیرفت که در حال جنگ هستیم.
۴- بمباران رسانه‌ای
همانطور که گفته شد ما در حال جنگیم ولی تیری شلیک نشده، اما این به معنای فقدان سلاح دشمن نیست. تفنگ دشمن این بار رسانه است. از ایران اینترنشنال تا بی بی سی یکی از جدی‌ترین کمپین‌های رسانه‌ای علیه ایران در حال اجرا است. به گزارش‌های کرونا نگاه کنید. اگر معاون وزیر بهداشت ایران کرونا بگیرد نشان آخر زمان و ناکارآمدی جمهوری اسلامی و دولت تدبیر و امید است ولی اگر ترامپ کرونا بگیرد هیچ ایرادی متوجه سیستم آمریکا یا کاخ سفید نیست.
۵- یک دست شدن حاکمیت معجزه نخواهد کرد
این روزها بسیاری برای عبور از شرایط فعلی مثل عباس عبدی پیشنهاد می‌دهند که اصلاح‌طلبان کنار بکشند و روحانی استعفا بدهد تا حاکمیت یک دست شود تا شاید آن وقت مشکلات مردم حل شود. این حرف، حرفِ قشنگی است اما عملیاتی نخواهد بود. از ۸۴ تا ۹۲ حاکمیت یک دست بود و از ۸۴ تا حداقل سال ۹۰ بسیار یک دست بود، اما بهترین دوره برای زندگی مردم دوران اصلاحات و بیشترین گشایش‌ها در دوران روحانی روی داد.
دست آورد احمدی‌نژاد چیزی جز پرورش مشتی رانت‌خوار تازه به دوران رسیده، اختلاف افکنی در سیاست داخلی و به باد دادن درآمد افسانه‌ای نفت در آن دوران نبود.
باید این پنج واقعیت و دیگر واقعیت‌های موجود ایران، منطقه و جهان را پذیرفت تا بتوان بر مبنای آن استراتژی درستی هم از سوی فعالین سیاسی و هم حاکمیت و دولت برای عبور از تلخ‌ترین پاییز قرن تدوین کرد.
نظر شما