از ۵ صبح تا ۷ غروب روز عاشورا چه گذشت؟

به گزارش سلام نو به نقل از خبرآنلاین، روز عاشورای تاریخی: از ۵ صبح تا ۷ غروب بر امام حسین(ع) بر اساس «گاهشماری ایرانی» از احمد بیرشک

روز عاشورا

۵:۴۷ اذان صبح

چون که صبح شد قیـامت همه جـــا شد بر پا       یک طرف عاشق  معبــــود،  دگر سر به هــوا

هر دو لشـــــکر به نماز بهر خـــــدا استــادند       به قشون خودشــــــان وعــــده فــــردا دادند

پس حسین بعد نماز کرد سخن بر اصحــــاب      بعدِ درخواست ز معبـــــود و ز ربّ الاربــاب

هان خدایا به تو است در همه حال تکیـــه من     نیست جز تو ز برایــــم ثقـــــه و هم مـــــأمن

بعد از آن هر دو سپه لشـــکر خود را آراست      بهر رویارویی سخت، شور ز صف­ها برخاست

حدود ۶

پس  بفـــرمود حسین تا که به پشت حـرمش       خندقی کنده، پر از خار کننـــد دور و بــرش

گفت مولا که من تـــرسم از این قوم دغــــا       که کنند حمـــله ای از پشت به مــــا بی پـروا

پس بباید که شویم مانع از این خدعـه زشت        لشکر خدعـــه کجا  بهــــره بـرد بوی بهشت

گر کنند حمله ز پشت ما بزنیـــــم آتشی آن       تا که مانع شویم از حمله به طفـــلان و زنـــان

۷:۰۶ طلوع آفتاب

اندکی بعد که خورشید به صحــــرا تابیـــد         بر شتـر گشته ســــوار رو به سوی قوم پلیـــد

با صــــدایی رســــا کرد سخن بهر عــــدو       گفت بر آن همـــه مردم که که باشد چـون او

گفت ای قوم منــــم پوررســـــول عـــربی        هم منــــم پور وصــــیش که او هست عــلی

مادرم فاطمــــه باشد که هست دخت رسول       هم حسن هست بـــــرادر، نـــدارید قــــبول؟

گفت ای خــــلق! شمــــا نامه نوشتید بر من      من به  اصـــــرار شما گشته جـــــدایم ز وطن

پس مخـــــاطب بنمود چند رجــــال اشهـر       شَبَث به ربــــــعی، هــــــم حجّـــــار ابجـــر

هان! نبودید شمـــــا کو که نوشتیــد نــامه؟       پس چه گوئیـــــد جواب اُف بر این برنـــامه!

لیک آنها شدند منکــــرِ بر کـــردة خویش      پس بینداختشان نامــــــة ایشــــان دلـــــریش!

گفت بعدش خـــدایا که توئی شــــاهد من       که نمودم تمـــــام حجــــت خود بر دشمـــن

پس یکی بانگ زد از خیـــــل چرا تا بیعت      نکنی تا که شوند خــــلق ز قتـــــلت راحــت؟

گفت فـــرزند رسول، آی بدانیــــد ای قوم       که فلان کـــــرده مرا جبــــر به امری مذمـوم

اینکه تسلیـــــم شوم بر ستـم و جور یـــزید      یا دگــر کشتــــه شوم، راه دگر نیست پدیـــد

لیــــک بر آل نبی بیعـــــت با او زور است      از محال است و ز من این عمـــلی معذور است

حدود ۸

بعد از آن گفت بُرَیر سیــــــد قُـــرّاء زمان       که چه خواهید ز این  ســرور وآقای  جهـــان؟

هم به قولی زُهَیر نیز چنین گفت سخـــــن       لیک گوش شنـــــوا کس نه بدید از دشــــمن

بعدازآن حضرت ایشان به­­سخن لب بگشود       گفت «هل من ناصـرنی» ای همگی قوم عَنــود

گفت پُر گشته شکمتان ز غذاهای حـــرام        پس دگر ســـود ندارد به شمــــا گفت و کلام

این زمان چند نفر گشته مردّد از جنــــگ       پس نهـــادند زمین تیر و سنان، خود و خـدنگ

بینشان بود سعیـــــدی که حُر نــامش بود       بود شرمنـــــده ز کردارِ خود و توبـــه نمــــود

آمــدش نزد حسین بن علی با تـــــــردید        که اَیا توبــــه اش از وی قبـــــول می گردید؟

گفت او را پسر رحمت حق از دل و جـان       که مبــــاش غمــــزده، هستی تو اهل ایمــــان!

مادرت نام تو نیــــــکو بنهــــــاده  ای حُر      چون دلش بوده ز عشـق حق و هم ایمـــــان پُر

حُر خوشحـال، ز او خواست اجازت بدهد       تا که اول کس از حــــــــامی حق او بــــاشد

حدود ۹

چون درآن روز زمان مرحلة چاشت رسید       شمر پرخـــــاش کُنـــــان بر عمر سعـــد پرید

هان چه تردید کنی؟ می نکنی امر قتــــال       می بخواهی گذری از ری و هـم از آمــــــال؟

 شد تحریک عمـــر گشت مصمم به  نبرد      گفت باشید گواه پس که شروع خواهـــد کرد!

تیری انداخت سوی خیمـــه­گه یکتـــا مرد      بعد از آن لشکر او حمـــله به تیــر اندازی کرد

پس در این بین شمــــــاری بگشتند شهیـد       پس حسین گفت که در جنگ نشـاید تردیــد

پس عزیزانِ من آمـــــاده شوید بهر نبـــرد      چـــاره ای نیست، توکل به خــــدا  بایــد کرد      

حدود ۱۰

بعد از آن نوبت جنگیـــــدن تن بـا تن شد       چنـــد تن از سپه سعـــــد به میـــــدان در شد

لیک یــــاران حسین جـــــان همه بگرفتند      چون چنین شــد از آن رأی سپس برگشتــــند

گفت سعــد کنیــد حمله شمـــا سر تاســر      ما کجا تـــن به تـــنی تاب بیـــــاریم آخـــــر

پس در این معرکه هم دفع نمودند حمـــله      هم در این جمـــع بُدند مثل حبیب از جمــــله

 همزمان شمرنمود حمله به­سمت چپِ خیل      شد زُهَیــر عازم دفعش خروشان چون سیــــل

پس دوباره عمر سعد به تیـــر اندازان گفت      پس­کنید حمله واز دست ندهید فرصت، مفت

اندر این حمله شماری ز سپه گشت شهیــد      پس ز یاران حسین بخشی از آن لطمـه بدیـــد

خواست شمرکه از پشت کند حمله به­صف      لیک زهیر دفع نمودش که بود جان بر کــف

حدود ۱۱

بعد از این اذن امام داد که تا تــک نفـــری      تا کنند بر صفِ خصمِ عوضی حمــــله­وری

پس اصحاب حسین جمله قـــراری کردند      تا نه از آل علی پیش ز آنان جبهـــــه رونــد

اندراین حال به­هم بین که چه سبقت گیرند     هر یکی بهر حسین از دل و جـان می میـــرند

اولیـــن فـرد بُرَیر  بود که گردید  شهیــــد     پیرمردی که به تقوای چو او کس نه بدیــــد

بعد از آن نوبت بر مسلمِ بِن عوسجــــه شد     آنــــکه از حمـــــلة مستــــــانه او ولوله شد

چون بیفتـــــاد زمین رفت حبیب بر سـر او     گفت داری چــــه وصیت تو ای مرد نــــکو   

به اشــــارت بنمودش که وصیـــــت دارد      حــامی حق َبُوَد هر کس که حمیـــّـت دارد

او به دستش به نشانی به حسین کرد نگـــاه     که مبادا ز حمایت بکشیــــد دست ناگــــاه

پس ناگاه که یک هفت نفـــر از یـــــاران     گشته محصــــور به دست سپــــه ناکـــاران

پس علمـــدار حسین حمـــله نمود جانــانه     تا که از حصــــر برون گشته شدند فـــرزانه

۱۲:۵۰ اذان ظهر

حضرتش گفت بــــپایید شده وقت نمـــاز     پس یکی نزد عـــدو رفته بخواهــد ز نیـــاز

تا دهند مهلتــــی تا مــــا به نماز بر خیـزیم     بعد از آن با عــــدوی خویش  ز نو بستیزیم

فردی از لشـــکر اعـــــدا بزد حرفی مفت     کی نمازاز شما قبول، طعنه زنـان این راگفت

پس حبیب بن مظـــــاهر به او زد فریــــاد     ای تو ملعـون ازل امر خـــــدا برده  ز یــــاد!

هست نماز پســـر شیــــر خدا نا مقبــــول     لیک باشد ز شما سنـــگدلان خوب و قبـول؟

پس نمود حمله به او این بطل شیـــر دلان     وا اَســـــف دوره نمودند ورا  در میـــــــدان

 وقت ظهر بود که گردید حبیب هم کشته     شــد ز قتـــــلش پسر شیـــــر خدا آشفتــــه

اولین بـــار حسین گریــه نمود در این روز   گفت پس بــار خدایـــــا به تو امیـــد هنـــوز

 پس حسین کرد نماز لیک دلش بشکســته     اقتـــــدایش بنــــمودند دو سه تن  وارستــه

پس زُهَیر و سعیــــد گشته سپر بهر امــــام      تا کند راز و نیـازش به خــــدا زود تمــــام

لشکر خصــم نمود این دو نفر تیر بـــاران     پس به آنان بزدند تیـــر و بسی نوک سنـــان

شدسعیدکشته ز بس تیر به انـدامش خورد    گفت آقا وفــــــا کردم و من خواهم مُـــرد؟       

حدود ساعت ۱۳

تا به هنــــگام نماز سی نفر از یارانــــش    جملگی کشتـــــه، رسیـــد نوبت فرزندانـــش

شد علی اکبـــــر جانبــاز به سوی میدان     اولیـــــن فـرد ز اولاد بنــــی هاشـــــــم دان

بعضی گوینـــد که نه!  او پسر مسلـم بود     بسکه عاشق به حمــــایت ز حق منعـــــم بود

این شهادت گــــران آمده بر آل علـــی     خواستند حمله کنند جملگی بر کفــــــر جلی

لیک حضــــرت بفرمود به آنــــان آرام     صبر باید که خـــــــدا بهره کند خیـــــرِ تمام

 حدود ساعت ۱۴

بعد از آن جمله بنی هاشمیــان هم رفتند    تا که عباس و حسین یکـّــــه و تنهـا ماندنــد

عباس آمد که حسین اذن جهاد ش بدهد    لیک فـــرمود کنـــون پاسخ طفــــلان بدهد

شد مـــأمور که تا آب بیـــــارد ز فرات    تیــر ها بر سـر او ریخت چُنو نقـــــل و نبات

شد موفق که تا مَشک ز آب پر ســــازد    شـاد از این شد که دلِ اهل­حـرم خوش سازد

حمله کردند به او پس سپـــــه مـزدوران   تــا که مـــانع شوند از بـــــردن او آب روان

پس بشد قطع دودستش، سپس گرزگران   آمدش بر سر مظــــلومِ زمان، جان به لبــــان

پس بیفتـــــاد ز اسب و صـــدا کرد اَخـا    پس تو دریاب برادر که دگر نیست رجـــــا

پس­ حسین­گشت شتابان به سرنعش اخیـه    گفت چنین فتنه کجـا هست به عالم تشبـیه؟

باز بگریست حسین و به عیان گفت خـدا   کمرم سخت شکسته است وتوئی­پشت­و­پنـــا

 حدود ساعت ۱۵ 

پس برگشت حسین سوی خیامش­که­کند   آخرین بار وداع با حـــــرم و هــم فـــــرزند

پیـــرهن پاره نمود و سپس کــــردبه تن    تا به غـــــارت نبرد ثوبِ چنـین را دشمــــن

در همین حال نگاهی به علی اصغــرکرد    دید عطشــــانی وی، شور دلش بد تــر کرد

برگرفتش به دست و ببــــردش آنگــــاه   گفت ببینیــــد بود تشنــــه اَیا قوم و سپـــــاه

ناگهان تیر به حلقش ز سوی حرمــله شد   پس درید گوش زگوشش، حـــرم ولوله شد

اندرین حــــال امام عـــازم میدان گردید   کس نیارست کنـــد حمله ز آن قوم پلیـــــد

عده ای تیرزنان، عده ای با نوک سنــــان    حمــــله از دور نمودند به جــــانِ جــــانان

پس بکُشتـــــند حسین بن علی را آخـــر   شمر عــامل شد و آمـــد برون از لشـــــــکر

بعد قتلش بشمــــردند شمار  تیـــــــران     هم شمار از نوک خنـجر ز آن قوم بـــــدان

گفته اند چونکه امام در شُرُف آخـر شد     ذوالجناح صیحه بزد پس حرمش آگه شـــد

پس دویدند برون خیمگیــان ســرتا سـر    تا ببینند چه آمد پســــر شیر خدا را بر ســــر

ناگهان طفـــل حسن بر بغـــل عم بدوید    حمـله کردند بر او گشت همو نیز شهیـــــد

پس حسین کرد سپاه امَـــــوی را نفرین      تا خدا گیردشان لطف ز سمـا و ز زمیــــن

۱۶:۰۶ اذان عصر

گفته اندعصر حسین بن علی گشت شهید   هم در این حال بکرد زمــــزمه با قوم پلید

خشمِ الله بود بر همه تــــــان ای کَفَــــره   پس بکُشتیــــد همه پاکـــدلان ای فـَـجَره

درهمین حال بگفت شمرکه ای هم­رزمان   منتظر بهر چه هستید بدهیدش نه امــــــان

مهلتش­پس ندهید حـــال که افتاده ز زین   پس «سنـان» نیزه فرو کرد به قلب شه دین!   

 حدود ساعت ۱۷ 

بعد از آن جمعی لباسش به غـارت بردند   جملگی با مرضی سخت سپس سـر کردند

ساعتی بعد خیـــــام علوی شد غــــارت   شد مجبور که سعد نهی کند زین شنـــعت

بعد از اتمــام رسید مخلصی باز از یاران   گشت او عازم جنـــگ و شد از اهل جنان.

پس به هنگام غروب رأس حسین ببریدند   تا به کـوفه برســــانند، یکی بگــــــزیدند

عمر سعد بگفت حمــــله کنید با اسبــان   تا شود خرد بدنــــهایِ  سپــــــاه خـــوبان

 ۱۸:۴۹ اذان مغرب 

ختم شد روز غم انگیز به دشت و صحرا    سعد آورد  نمـــــازی به جمــــاعت بر پا

اندرین بین «سنــــــان بن انس» می غرّیـد  جمــله اسبم ببــــــاید ز طـــلا بر گیـرید

که منم آنکه بکشت سرور مردان جهان     کیست این جُـــربزه را بین شمـــا نادانان!

خون از چشــــم بباید برود زین ماتـــم     تا«رضا» هست جهان، کی برودغصه و غم