از یک سو، این حمایت تقریبا همه جانبه از درختکاری به عنوان راه حلی برای بحران آب و هوا تعجب آور نیست. مگر می شود درخت را دوست نداشت. آنها شرکای باستانی ما در این سیاره هستند، و ممکن است آنها بسیار باهوش تر از آنچه باشند که ما فکر می کنیم. 3 تریلیون درخت که در حال حاضر روی کره زمین رشد می کنند، تقریباً یک سوم CO2 که ما با سوختن سوخت های فسیلی وارد اتمسفر می کنیم، جذب می کنند. اما این ایده که ما قصد داریم با کاشت یک تریلیون درخت، بحران آب و هوا را حل کنیم ، نوع خاصی از خوش خیالی است.
یک مطالعه جدید نشان می دهد که چقدر درختکاری امیدواری نادرستی بوده است. در یک مطالعه بیان شده که چگونه 25 سال یارانه جنگل در شیلی تنوع زیستی را بدون افزایش کل کربن ذخیره شده در زیست توده بالای سطح زمین کاهش داده است. یک مطالعه دیگر، سوالات بزرگی را در مورد امنیت طولانی مدت کربن ذخیره شده در جنگل ها، به خصوص در جنگل هایی که در برابر خشکسالی، آتش سوزی و بیماری آسیب پذیر هستند، مطرح می کند.
ایده کاشت درختان برای حل بحران آب و هوا چیز جدیدی نیست. این ایده بخش مهمی از پروتکل Kyoto 1992 و توافق نامه 2015 پاریس بود. بسیاری از کشورها در سراسر جهان، ازجمله: آلمان، کانادا، کنیا پروژه های بلندپروازانه درختکاری را در دهه های اخیر آغاز کرده اند. اوت گذشته، داوطلبان در هند 220 میلیون درخت را در یک روز کاشتند .
کاشت درخت نیز بخش مهمی از سیستم کنترل و تجارت است، که به آلاینده ها اجازه می دهد تا اگر CO2 خنثی یا جذب شود، به انتشار آلودگی CO ادامه دهند.
اشتیاق افراطی به کاشت درخت توسط یک دانشمند در یک مجله رده بالا علمی در جولای سال گذشته مطرح شد. این دانشمند با همکاری گروهی از همکارانش مدلی ساختند که نشان می داد فضای کافی برای کاشت یک تریلیون درخت جدید روی کره زمین وجود دارد. این حجم از درخت قادر است که دو سوم دی اکسید کربن تولیدی روی کره زمین را که وارد اتمسفر می شود به خود جذب کنند. انتشار این مقاله موجب توجه عموم شد و در مجله های معتبر علمی از دانشمندی که آن را مطرح کرده بود، تقدیر به عمل آمد، زیرا او ضروری ترین مسئله ای را که دنیا با آن رو به رو است، به صورت ساده و زیبا بیان کرده بود.
اما گزارش بسیار ناقص بود. یکی از دانشمندان مقاله را "بطور تکان دهنده ای بد" نامید. بسیاری از مجله های علمی ایراد هایی را که دانشمندان به این مدل گرفته بودند، منتشر کردند.
منتقدان بیان کردند که کاشت جهانی درخت برای حل مسئله آلودگی کربن اشتباهی بیش نیست. این مدل که کاشت درختان می تواند دو سوم کربن وارد شده به اتمسفر را به خود جذب کند، عوامل بسیاری را مانند تأثیری که درختان در مقدار موجودی آب و دمای هوا دارند، نادیده گرفته بود.
مقالاتی که به تازگی منتشر شده، میزان خطرات زیاد کاشت درخت برای حل بحران آب و هوا را توضیح می دهند. جنگل ها می توانند مقادیر زیادی کربن را جذب کنند، اما در مقابل بحران آب و هوا نیز آسیب پذیر هستند.
مسئله ای دیگر که نادیه گرفته شده است، مدت زمانی است که کربن در درخت ذخیره می شود. قطعاً، کربن به طور دائمی در درخت باقی نمی ماند ولی هیچ کس به این مسئله نپرداخته است که چقدر کربن در درخت باقی می ماند.
در این مقاله نمونه های بی شماری از تأثیرات اقلیمی که به سرعت در حال تغییر در جنگلها است، ذکر شده است: خشکسالی شدید 2011-2015 در کالیفرنیا 140 میلیون درخت را تخریب کرد و اکوسیستم های ایالتی را از ذخیره کربن به منبع تولیدی کربن تبدیل کرد. در کالیفرنیا حدود 600 میلیون تن CO2 به جو وارد شده است که تقریباً برابر با 10 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای ایالت در این دوره است. به همین ترتیب، سوسک چوبخوار که یک حشره ای است که درختان را می بلعد، با افزایش دما بیشتر شده اند. این حشره میلیارد ها درخت را در دو دهه گذشته نابود کرده است و مناطق بیشماری را به جای اینکه کربن را از بین ببرند به منبع تولیدی آن تبدیل کرده اند.
