سلام نو - سرویس ورزشی: از فدراسیون خبر رسیده که ایران یک بار دیگر برای کسب میزبانی خیز برداشته است و می‌خواهد در سال ۲۰۲۷ میزبان بهترین‌های فوتبال آسیا باشد. گرچه همه می‌دانیم درخواست میزبانی بدون شک اولین قدم در این راه محسوب می‌شود اما باید توجه داشت که مسیر رسیدن به چنین موقعیتی بسیار چالش برانگیز و سخت خواهد بود.
به گزارش سلام نو، از آخرین باری که فوتبال ایران میزبان یک تورنمنت بین‌المللی و معتبر بوده است، سال‌ها می‌گذرد. ایران تاکنون دو بار میزبانی جام ملت‌های آسیا را بر عهده داشته؛ در سال‌های ۱۹۶۸ و ۱۹۷۶ که هر دو با قهرمانی تیم ملی پایان یافتند. در سال‌های گذشته فدراسیون فوتبال ایران چند بار درخواست میزبانی را به کنفدراسیون فوتبال آسیا ارائه کرد و هر بار با مخالفت این نهاد روبه‌رو شد. حال از فدراسیون خبر رسیده که ایران یک بار دیگر برای کسب میزبانی خیز برداشته است و می‌خواهد در سال ۲۰۲۷ میزبان بهترین‌های فوتبال آسیا باشد. گرچه همه می‌دانیم درخواست میزبانی بدون شک اولین قدم در این راه محسوب می‌شود اما باید توجه داشت که مسیر رسیدن به چنین موقعیتی بسیار چالش برانگیز و سخت خواهد بود.
آسیا در تهران
سال ۱۹۶۸ مطابق با ۱۳۴۸ شمسی، ایران برای نخستین بار میزبانی رقابت‌های جام ملت‌های آسیا را بر عهده گرفت. در این دوره از رقابت‌ها به جز ایران چهار تیم اسراییل، چین، برمه و هنگ‌کنگ حاضر شدند. بازی‌ها به صورت گروهی در ورزشگاه امجدیه تهران برگزار شد و در نهایت ایران با ۴ برد و بدون از دست دادن حتی یک امتیاز مقتدرانه عنوان قهرمانی را به دست آورد.
سال ۱۹۷۶ مطابق با ۱۳۵۵ شمسی ایران برای دومین بار میزبانی از تیم‌های آسیایی را بر عهده گرفت. در این دوره بازی‌ها با حضور ۶ تیم در دو گروه سه تیمی در ورزشگاه آزادی (آریامهر سابق) برگزار شد که در نهایت ملی‌پوشان ایران موفق شدند با برتری مقابل کویت در فینال مسابقات در حالی که گفته می‌شود بیش از ۱۱۰ هزار تماشاچی بازی را از نزدیک می‌دیدند، به سومین قهرمانی خود در آسیا دست پیدا کند. این آخرین باری بود که این رقابت‌ها در ایران برگزار می‌شد.
فقط درخواست می‌دهیم
بعد از این که علی پروین در فینال جام ۱۹۷۶ آزادی را منفجر و ایران را قهرمان کرد، ۱۲ دوره جام ملت‌های آسیا برگزار شده و سهم کشورمان از میزبانی این ۱۲ دوره صفر بوده است. فدراسیون فوتبال ایران در همین چند سال اخیر دو بار و برای جام ملت‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۳ نامزدی خود را به کنفدراسیون فوتبال آسیا ارائه داد اما بار اول میزبانی به امارات رسید و بار دوم به چین. هنگامی که ایران و امارات دوئل کسب میزبانی رقابت‌ها را آغاز کرده بودند عده زیادی معتقد بودند که تنها دلایل سیاسی ممکن است میزبانی را به اماراتی‌ها برساند. اما در همان زمان رجوع به پروتکل‌های ای‌اف‌سی نشان می‌داد کشور ما از مجموع امتیازات لازم برای کسب میزبانی نمره بالایی نمی‌گیرد. همین مساله در مورد جام ملت‌های ۲۰۲۳ نیز عینا تکرار شد. می‌توان گفت مسئولان فوتبال کشور در چند سال اخیر چشم بسته برای رسیدن به هدف تلاش کردند و در نتیجه ناکام ماندند.
فاکتورهای AFC چیست؟
روند کسب میزبانی به این شکل است که ابتدا کشورها درخواست خود را ارائه می‌دهند و سپس AFC برنامه‌ها و زیرساخت‌های آن کشور را در مراحل اولیه مورد بررسی قرار می‌دهد و سپس نامزدهای نهایی گرفتن میزبانی را معرفی می‌کند. سپس در فاصله ۴ سال مانده به شروع رقابت‌ها کنفدراسیون فوتبال آسیا به شکل جدی‌تری وضعیت کشورها را می‌سنجد و در نهایت یک کشور را برای میزبانی معرفی می‌کند.
اما مواردی که ای‌اف‌سی به صورت مشخص پیگیری می‌کند چه چیزهایی هستند؟ اولین و شاید مهم‌ترین فاکتور ورزشگاه‌های یک کشور هستند. شیخ سلمان رییس ای‌اف‌سی در حاشیه انتخاب میزبان جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۳ تاکید کرده بود با توجه به افزایش تیم‌ها به ۲۴، میزبان نیاز به ۱۰ ورزشگاه کلاس جهانی برای برگزاری مسابقات دارد.
مورد بعدی کمپ‌های تمرین است. در واقع تیم‌هایی که برای برگزاری مسابقات راهی یک کشور می‌شوند باید بتوانند از کمپ‌های مجهز تمرینی در ایام مسابقات بهره ببرند. سرویس‌های حمل‌ونقل برای تماشاچیان نیز دیگر دغدغه مسئولان برگزاری مسابقات است. محل‌های اسکان یا همان هتل‌ها دیگر فاکتور مد نظر است و در نهایت یکپارچگی دولت نیز باید به نحوی باشد که در ایام مسابقات مسافران از لحاظ دریافت ویزا و اقامت در یک کشور دچار مشکل نشوند. همچنین امنیت تماشاچیان نیز باید به گونه‌ای مطلوب تامین شود.
ما چه نمره‌ای می‌گیریم؟
نگاهی به موارد بالا و یک حساب سرانگشتی نشان می‌دهد ما در حال حاضر بسیاری از فاکتورهای لازم که اکثرا مربوط به زیرساخت‌های فنی می‌شود نداریم. تنها استادیوم‌های قابل ذکر فوتبال ایران، استادیوم‌های آزادی، نقش جهان، امام رضا، یادگار امام و فولاد آرنا هستند که هنوز راه زیادی تا تبدیل شدن به یک ورزشگاه کلاس جهانی دارند. همچنین تیم‌های ایرانی همیشه از نبود کمپ‌های با کیفیت رنج برده‌اند و به همین دلیل هر ساله برای برگزاری اردوهای آماده‌سازی راهی کشور ترکیه می‌شوند. در سایر موارد نظیر سرویس‌های حمل‌ونقل و هتل گرچه در وضعیت بدی قرار نداریم اما به نسبت کشورهایی که ممکن است با آنها رقابت کنیم در مضیقه قرار داریم. در بحث یکپارچگی دولت و ارگان‌ها نیز باید دید نهادهای ذی‌صلاح چه تصمیمی خواهند گرفت.
برداشتن قدم اول
با تمام این تفاسیر تلاش ایران برای دریافت میزبانی مسابقات یک اقدام قابل قبول است؛ چرا که می‌تواند زمینه‌ساز حرکت رو به جلوی فوتبال ایران باشد. شاید سایر رقبای ایران برای گرفتن میزبانی در حال حاضر از لحاظ امکانات جلوتر از ما باشند اما همه آنها باید برای آمادگی لازم اقداماتی را صورت دهند و این یعنی ما با کار فشرده‌تر می‌توانیم تا زمان استارت نهایی برای آماده‌سازی خودمان را به آنها برسانیم. فعلا تنها رقیب ایران در راه رسیدن به این عنوان کشور عربستان است و با توجه به این که جام ۲۰۲۳ در چین برگزار می‌شود بعید است کشوری از شرق آسیا بتواند وارد رقابت با ما شود. در غرب نیز امارات چنین امکانی ندارد و تنها می‌ماند کشورهایی نظیر بحرین، عراق یا قطر. قطر نیز سال ۲۰۱۱ میزبانی را بر عهده داشته و بعید است بتواند دوباره این عنوان را تصاحب کند. پس می‌توان گفت تنها رقیب ما همان عربستان سعودی است. قدم اولی که برداشته شده می‌تواند این امیدواری را به وجود آورد که برنامه‌ریزی متناسب با آن نیز صورت بگیرد که این برنامه‌ریزی چه به کسب میزبانی منجر شود چه نشود، اثرات خوبی برای فوتبال ایران دارد.
