سلام نو - سرویس سیاسی: این روزها کشور شرایط عجیب و غریب و گاهی متناقضی را در حوزه مدیریت بحران کرونا تجربه می‌کند، شرایطی که این پرسش را به وجود می‌آورد که چرا یک تصمیم قاطع آن طور که باید و شاید گرفته نمی‌شود؟
برای دیدن این بی نظمی نیاز نیست خیلی به روزهای گذشته نگاه کنیم. روز گذشته نامه‌ای از رئیس جمهور منتشر می‌شود که کسب و کارها باید از 20 فروردین آغاز به کار کنند، اما یک‌شنبه صبح روحانی عقب نشینی می‌کند و می‌گوید:
کسب و کار‌های «متوسط و کم‌خطر» از ٢٣ فروردین می‌توانند فعالیت خود را آغاز کنند. از ۲۳ فروردین، ساعات کاری اداری از ۷ صبح تا ۱۴ است. تردد استان به استان تا ۳۰ فروردین همچنان ممنوع است. فعالیت مدارس تا ۳۰ فروردین تعطیل است. اماکن مقدسه تا پایان فروردین تعطیل خواهد ماند.
پرسشی که این جا مطرح می‌شود این است که بالاخره ملاک نامه روز گذشته است یا حرف‌های امروز؟ چه شد که روحانی حرف‌هایش را عوض کرد؟ آیا نامه روز گذشته جعلی بود یا کسی روحانی را قانع کرده که تصمیم شب گذشته غلط بوده؟
سخنان اخیر روحانی هم البته خالی از اشکال نیست. رئیس جمهور باید بگوید اگر معتقد به فاصله گذاری اجتماعی است چطور دستوراتی صادر می‌کند که مترو و اتوبوس‌ها به مرز انفجار برسند؟ اگر کرونا دوباره اوج بگیرد او حاضر به قبول مسئولیت این مسئله است؟ چطور قرار است از بیست و سه یا سی فروردین کسب و کارها آغاز به کار کنند و فاصله گذاری اجتماعی هم رخ دهد؟ آیا بحران تمام شده؟ آیا راهکار خاصی پیش‌بینی شده؟
او در بخشی دیگر از سخنانش نیز در حالی به عدم وجود اختلاف بین دستگاه‌های مختلف درباره بحران اشاره می‌کند که همین چند روز اخیر وزارت بهداشت نامه‌ای گلایه آمیز درباره دستور معاون وزیر صنعت به روحانی نوشته بود. اگر این اختلاف نظر نیست پس چیست؟
اما کم و کسری‌ها و ایرادها تنها متوجه دولت و رئیس جمهور نیست. در طرف دیگر ماجرا برخی نمایندگان مجلس دنبال طرحی سه فوریتی برای تعطیلی یک ماهه کشور هستند. ظاهرا منبع مالی طرح نیز فروش موقت بنزین آزاد، برداشت از صندوق توسعه با مجوز رهبری و کمک اعطایی بانک جهانی پیش‌بینی شده، آن هم در حالی که فعلا نه از کمک بانک جهانی خبری است نه از اجازه رهبری برای برداشت از صندوق توسعه.
نمایندگان محترم باید پاسخ دهند بعد از تعطیلات این چند وقت اخیر چگونه به چنین طرح عجیبی رسیده‌اند؟ این طرح صرفا یک طرح تبلیغاتی است یا روی آن فکر شده؟ بودجه طرح تعطیلی یک ماهه کشور در صورت عدم وجود کمک خارجی و اجازه رهبری برای برداشت از صندوق توسعه ملی چطور تامین می‌شود؟ برای تامین مایحتاج سالمندان چه فکری کرده‌اند؟ برای بیکاری کارگران چطور؟ آیا این تعطیلی یک ماهه شامل مجلس هم می‌شود؟
حتما تمام مردم ایران درک می‌کنند کشوری مثل ایران که در بحرانی مثل کرونا هم با تحریم ضد بشری آمریکا مواجه است تا چه اندازه مشکل و کمبود دارد. مردم ایران متوجه هستند که اقتصاد کشور تاب تعطیلی کامل یک ماهه یا بیشتر را ندارد و در بهترین حالت می‌شود کشور را نیمه تعطیل کرد.
اما همین مردم به درستی توقع دارند که مجموعه‌ای از تصمیمات دقیق و قاطع گرفته شود و با صداقت و شفافیت دلایل این تصمیمات به آن‌ها گفته شود. اگر توان قرنطینه وجود ندارد مقامات ارشد کشور رو در روی مردم قرار بگیرند و با صداقت دلایل را برای آن‌ها شرح دهند. نمی‌شود که از یک سو دنبال کمک به مستضعفان آمریکا بود و از طرف دیگر گفت امکان قرنطینه کشور وجود ندارد.
