سلام نو - سرویس اجتماعی: اواخر سال 2019 میلادی خبری از مرگ یک شهروند چینی در شهر ووهان چین مبتلا به ویروس کووید 19 منتشر گردید و با گذشت چند روز از این اتفاق مشخص شد افراد دیگری نیز حالاتی مشابه آنچه فرد مبتلا شده به ویروس کووید 19 را دارد احساس می کنند.
طبیعتا حالات فوق چیزی شبیه به سرماخوردگی و آنفولانزا بود.اما واقعیت چیز دیگری بود و خبر از یک فاجعه هولناک در سطح جهان می داد.کرونا ویروس جدید آنقدر پیچیده و موذی بود که با بروز علایم جدیدی همچون سرفه خشک و تنگی نفس راهی برای درمان نداشت و در صورت عدم تامین اکسیژن کافی بیمار نهایتا به مرگ منجر میشد.
کم کم خبر انتشار این ویروس کشنده در شهرهای مختلف چین به عنوان پرجمعیت ترین کشور جهان تیتر اول خبرگزاری های معتبر شد و ترسی بر اندام سایر کشورها انداخت.اما آن زمان کسی فکر نمیکرد کرونا ویروس آنقدر جدی باشد که بتواند به تمام کشورهای کره زمین سرایت کند و به فاجعه ای جهانی تبدیل شود.
حالا چیزی در حدود چهار ماه از آن اتفاق گذشته است و جهان با این فاجعه مواجه شده است.غول های بزرگ سیاسی و اقتصادی دنیا همچون آمریکا، روسیه، انگلیس و چین همگی پذیرفته اند که کرونا ویروس چه لطمه ی بزرگی به دنیا زده است و بزرگترین قرنطینه تاریخ به منظور جلوگیری از شیوع و گسترش هرچه بیشتر این ویروس رخ داده است.
در این بین کشور عزیزمان ایران نیز از این قاعده مثتثنی نیست و روزهای سختی را در مواجه با کرونا ویروس می گذراند.این درحالی است که تعداد مبتلایان روز به روز در حال افزایش است و بر تعداد درگذشتگان نیز افزوده می شود.مشاغل خرد و کلان همگی رو به ورطه تعطیلی کشیده شده اند و در شرایط سخت اقتصادی بسیاری از مردم نگران تامین امرار معاش در این روزهای کرونایی هستند.
اما آنچه بسیار مهم و حائز اهمیت است، نحوه مواجه شدن مردم یک جامعه در مقابله با چنین شرایطی است .جوامع مختلف واکنش های متفاوتی را در چنین مواقعی از خود نشان می دهند که بیانگر فرهنگ آن جامعه نیز است.کشورهای اروپایی که به یکباره برای خرید دستمال توالت به فروشگاه های بزرگ کشورمان هجوم می برند که گاها این هجوم منجر به درگیری می شود و کشورهای آسیایی که از زور و تنبیه برای در خانه ماندن اهالی کشورشان استفاده می کنند.
نقطه مشترک جوامع در این روزها واژه ای به نام قرنطینه است . مقامات کشورهای مختلف از مردمشان می خواهند برای حفظ سلامتی شان و کنترل هرچه زودتر این ویروس در خانه های خود و در کنار خانواده بمانند تا بتوانند باعث قطع انتقال کرونا ویروس شوند.حتی اگر فرض کنیم که مردم در سخت ترین شرایط مالی و اقتصادی نیز قرار دارند، اما حفظ سلامت خود و نیز سایر افراد جامعه برایشان مهم است و در خانه هایشان می مانند.چراکه این امر در بستر جامعه شان فرهنگسازی شده است.
متاسفانه این مساله در جامعه ی ما دیده نمی شود و بسیاری از مردم علیرغم هشدارهای مختلف از جانب دولت و نیز وزارت بهداشت ویروس کرونا را جدی نگرفته اند و در حال رفت و آمد در سطح شهر و نیز اطرافیان هستند.اتفاقی که می تواند بر تعداد مبتلایان این ویروس بیفزاید و روند کنترل کرونا ویروس را به تعویق بیندازد.باور اکثریت نیز بر آن است که ایام نوروز مختص به دید و بازدید است و حتی در صورت لغو سفر می توان برای گذراندن زمان و حفظ رسم و رسومات به خانه ی اقوام رفت.
این درحالی است که اصلی ترین راه کنترل ویروس کرونا در خانه ماندن و جلوگیری از تجمع افراد می باشد.لذا باید بپذیریم که جامعه ی ما هنوز فرهنگ کافی جهت مقابله با چنین حوادثی که حتی باعث مرگ می شود را ندارد و مسئولین کشور به ویژه روسای دستگاه های اجرایی و فرهنگی باید چاره ای برای این اتفاقات بیندیشند و در روزهایی که اکثر جوامع با بسترسازی مناسب فرهنگی و اقتصادی در حال مبارزه با کرونا ویروس هستند، تصمیمات جدی تری اتخاد کنند.
ویروس کرونا قطعا در آینده ی نه چندان دور با تلاش پزشکان و دانشمندان کنترل خواهد شد و زندگی عادی مردم در جوامع مختلف به جریان خواهد افتاد.اما سوال اساسی این است که این ویروس چه تاثیری می تواند بر جهان به ویژه فرهنگ جوامع مختلف بگذارد و مردم به عنوان پایه و اساس یک جامعه چه درسی از این روزهای سخت کرونایی خواهند گرفت.کرونا ویروس علیرغم تمام سختی ها و مرگ و میر های فراوانی که در جوامع مختلف برجای گذاشته است، می تواند باعث تحول و دگرگونی در روابط فردی و اجتماعی افراد نیز گردد.
با این فرض که بیندیشیم چه روزهای زیبا و خوشی را قبل از شیوع این ویروس در کنار عزیزانمان داشته ایم و حالا پس از کنترل کرونا قرار است همان انسان سابق در مواجه با اتفاقات مختلف باشیم یا از این روزهای سخت کرونایی درس بگیریم و در روابط روزمره مان و نیز روابط اجتماعی مان تغییرات اساسی ایجاد کنیم تا بتوانیم پس از این در صورت وقوع حوادثی مشابه بهتر رفتار کنیم.
در پایان می توان گفت کرونا ویروس قطعا می تواند بهانه ای باشد برای اصلاح باورها و اعتقادات نادرست در یک جامعه و عاملی شود جهت فرهنگسازی در جوامعی که حتی نمی دانند با حوادثی چون مرگ چطور رودر رو شوند و تحقق یافتن این فرهنگسازی مستلزم همکاری دستگاه های اجرایی مرتبط در جامعه و مردم است که امید می رود این روزهای کرونایی باعث تحقق یافتن این مساله در کشور گردد.
