"اصولگرایان" عزم خود را برای تسخیر مجلس یازدهم جزم کرده‌اند! که چه شود؟ به نظرم، خودشان هم پاسخ دقیق‌اش را نمی‌دانند!
اصولگرایان برنامه‌های خود را عمدتا بر امور سلبی متمرکز کرده‌اند. تقریبا نفی همه چیزهایی که سیاست داخلی و خارجی کشورهای جهان بر مدار آنها می‌چرخد. بنابراین، اصولگرایان غالبا خود را با "نه" تعریف می‌کنند. نه به انعطاف، نه به مصالحه، نه به مذاکره، نه به معاهدات مالی و پولی بین‌المللی، نه به آشتی، نه به مدارا، نه به الگوهای شناخته شدۀ توسعه و نه به بسیاری چیزهای دیگر!
برنامه نفی‌محور، در شهروندان عادی و قشر اصطلاحا خاکستری جامعه کمترین رغبتی برای حمایت از اصولگرایان بر نمی‌انگیزد و بنابراین، این قشر به‌رغم دلزدگی‌اش از عملکرد دولت روحانی و حامیان اصلاح‌طلب آن، اقبالی به اصولگرایان نشان نخواهد داد.
با این حساب، اصولگرایان در انتخابات پیش‌رو فقط می‌توانند به حامیان سنتی و پایدار خود متکی باشند و با رأی ناپلئونی بی‌سابقه‌ای وارد مجلس شوند.
در مجلس برخی از آنها برای مدتی به سخنرانی‌های غرّا علیه دولت مشغول می‌شوند؛ ولی به‌تدریج، اختلاف بین خودشان بالا می‌گیرد به گونه‌ای که طیفی از آنها به سمت عملگرایی روزافزون گرایش می‌یابد و احتمالا دست بالا را در منازعۀ قدرت پیدا می‌کند.
اگر اصلاح‌طلبان فراق از قدرت را تاب آورند و به جای دامن زدن به منازعات پوچ و حاشیه‌ای، حل مشکلات عینی و مبتلابه جامعه چون بیکاری، رکود، تورم، فقر، آلودگی هوا، ترافیک شهرها، مدیریت منابع آب، حفاظت از محیط زیست، نجات صندوق‌های بازنشستگی از خطر ورشکستگی و ده‌ها معضل اجتماعی را از اصولگرایان طلب کنند، آنگاه به عینه خواهند دید که به قول مارشال برمن، هر آنچه سفت و سخت است، دود می‌شود و به هوا می‌رود!
