به گزارش سلام نو به نقل از لودوآر، در هفته های اخیر، جهان شاهد رویدادهایی در جبهه روابط پرتنش میان آمریکا و ایران بود. باوجود آنکه تنش ها تا حدودی کاهش یافت اما باید یک گام به عقب برداشت و وقایع اخیر و پیامدهای راهبردی آن را در فضای ژئوپلتیک بررسی کرد.
برای درک این زورآزمایی میان ایران و آمریکا، ابتدا باید اهداف سیاست خارجی ایران را مورد بررسی قرار داد. به دلایل تاریخی، فرهنگی و سیاسی تهران سه ضرورت مهم راهبردی را دنبال می کند.
نخست حفاظت از دژ ایران است که به معنای تضمین ادامه حیات حکومت و همچنین حفظ تمامیت ارضی، استقلال سیاسی و اقتصادی کشور است. از سوی دیگر دومین ضرورت برای ایران ایجاد یک منطقه محافظ حائل در اطراف توانایی های نرم ( ایدئولوژیک) و سخت ( استفاده از نیروهای شبه نظامی حامی ایران ) است. در نهایت نیز ایران به دنبال ورود دوباره به جامعه بین الملل و شناخته شدن به عنوان یک قدرت حاکم و تمام و کمال است.
تهران در دهه اخیر به خوبی توانسته است از مداخلات نظامی غرب در افغانستان و عراق استفاده کند تا خود را به عنوان بازیگری اجتناب ناپذیر در شطرنج خاورمیانه معرفی کند و به شریکی کلیدی در مبارزه با داعش در ائتلاف بین المللی به سرپرستی آمریکا تبدیل شود.
به این ترتیب ایران توانست قدرت خود را بازگرداند، گفت و گو با واشنگتن را از سربگیرد و از موضع قدرت در مورد پرونده جنجالی هسته ای مذاکره کند. امضای توافق هسته ای سال ۲۰۱۵, یک پیروزی دیپلماتیک واقعی بود که به جمهوری اسلامی مشروعیت دوباره داد ،امید به زندگی بخشید، جایگاه منطقه ای این کشور را تحکیم کرد و این کشور را به ورود به جامعه بین المللی نزدیک کرد.
پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا به ناگاه معادلات را تغییر داد و رئیس جمهور آمریکا به محض ورود به کاخ سفید سر ناسازگاری با ایران را آغاز کرد.
وی همه تحریم های آمریکا علیه ایران قبل از توافق هسته ای را به برگرداند و از این توافق خارج شد.
با این وجود ایران توانسته است با داشتن نقش کلیدی در خاورمیانه بویژه در تحولات جاری در سوریه و عراق، بازیگر مهمی در جامعه جهانی باقی بماند و این توان را دارد که اوضاع را به نفع خود تغییر دهد./ ایرنا
