فاجعه «آب» در سیستان و بلوچستان ! + فیلم

به گزارش  سلام نو، سیستان و بلوچستان سیل آمده است . یک هفته است که خانه و زندگی ساکنان منطقه را آب برده و آنها آواره تر از پیش شده اند.

نیروهای امدادی از هلال احمر گرفته تا ارتش و ... به محل اعزام شده اند. خبرنگاران رسانه های مختلف خود را به منطقه رسانده اند و هر کدام از نگاه و دید خود وضعیت سیستان و بلوچستان غرق در سیلاب را می نویسند و می گویند و به تصویر می کشند.

اهالی اما از سیل باکی ندارند.از پس از سیل و پیش از سیل می گویند. از اینکه قبل از بارش سیل آسا نیز اوضاع وخیم بود و نداشتن ها از داشتن ها بیشتر بود.

خبرنگاران را که می بینند، انگار نه انگار که سیل آمده است و روزگار امروزشان روی آب است، از دیروز می گویند که آب شرب نداشتند و کودکانشان را برای جرعه نوشیدن آب از دست داده بودند.از رویاهایشان می گویند که دیگر مرده اند...

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا،ایران کشور بزرگ و گسترده ای است که در آن اقوام مختلف کنار یکدیگر زندگی می‌کنند. مرزهای این کشور قرن ها مورد هجوم بیگانگان قرار گرفته اما باز دوام آورده است. در این سرزمین جغرافیایی وجود دارد که انگار از همه چیز محروم شده و تنها قسمتی از این خاک محسوب می‌شود. قسمتی که حتی در بحث اسطوره ای ما نیز از اهمیت زیادی برخوردار است کمااینکه حکیم ابوالقاسم فردوسی در شاهکار بی‌نظیر خود می‌گوید: «که رستم یلی بود در سیستان». اما مثل اینکه مردم سیستان و بلوچستان همچنان باید در فقر و سختی به زندگی خود ادامه دهند.

حقیقت این است که در استان سیستان و بلوچستان به هر مسئله ای ورود کنید بدون شک به آماری اسفبار خواهید رسید که هرگز به ذهنتان خطور نخواهد کرد. حال این روزها سیستان و بلوچستان خوب نیست. سیل در مناطق مختلفی مثل چابهار، کنارک و دشتیاری فاجعه ببارآورده است. مردم زیادی همان نیم بند درآمد خود را که از راه کشاورزی به دست می‌آوردند از دست داده و حتی در بسیاری از روستاها آب دورتا دور خانه ها را فرا گرفته است. وضع سیستان و بلوچستان مثل هر زمانی خوب نیست.  در طول سالها نیز نصیبش  فقر بود و تبعیض و بی عدالتی و... حالا هم گویا چیزی نیست جز سیل...

شاید باورش برای شما سخت باشد اما در این کشور سیستان و بلوچستانی وجود دارد که هنوز ۷۰۰ هزار نفر آبرسانی سقایی و تانکری می شوند. رکوردار حاشیه نشینی کشور با ۶۰ درصد حاشیه نشینی است. کمترین سرانه آموزشی کشور را دارد. یک پنجم کودکانش دچار سوتغذیه هستند و همچنین کمترین تخت بیمارستانی را نسبت به جمعیت در کشور دارد.

به روستایی در دشتیاری رفتیم که فاقد آب لوله کشی بود و برای تامین آب مصرفی خود مجبور بودند تا هفته ای یک تانکر 12 هزار لیتری برای استفاده شخصی خریداری ‌ و به آب انبار روستا بریزند.

می‌توان گفت که بزرگترین مشکل بلوچستان کمبود آب است. بنابراین بسیاری از شهر ها و روستاها برای تامین آب آشامیدنی و شست و شوی لباس های خود از «هوتگ» استفاده می‌کنند که به نوعی دریاچه ای مصنوعی است و افراد آن را می‌سازند تا هنگام بارندگی ها آب به آن سرازیر شود. جدای از کیفیت این آب ها، مسئله ای که وجود دارد این است که سالیانه چند دختر هنگام برداشتن آب به دلیل افتادن در آن غرق می‌شوند. تلخ است اما واقعی.

فردی از اهالی روستا می‌گوید: «آدم تشنه نمی‌تواند فکر و آرزوی دیگری داشته باشد». راست می گوید، زنان آرزوهایشان را از کودکی با دبه های آبی که بر روی دوش و سرشان سنگینی می‌کند حمل کرده و دیگر به چیزی فکر نمی‌کنند.

آری سیستان و بلوچستان نه تنها از بطن توسعه حذف شده است بلکه در میان افکار عمومی نیز تنها به عنوان یک جغرافیای ایران شناخته می‌شود که روزی در کتاب های درسی نامش را در یکی از اشعار شاهنامه شنیده اند. این روزها مصیبت سیل را تجربه می‌کنند اما نیاز است تا حتی بعد از سیل نیز به رسم ایرانی بودنمان به سیستان و بلوچستان رفته و کنار مردم دوست داشتنی منطقه باشیم.

اما سیستان و بلوچستان نه تنها از بطن سیاست توسعه، طرد و حذف شده، بلکه در میان خروار خروار پژوهش اجتماعی جایی ندارد و آنچنان سرنوشتش شوم بوده که همواره در تکثر فجایع دوران حال، شناسنامه اش گم و گور شده است و تنها اگر یادی از او شده در لحظه ، حوادث و  فجایع است.

/رکنا