1. توجه به رفتار بد
نادیده گرفتن فریاد زدن و رفتارهای مشکل ساز فرزندتان می تواند دشوار باشد. اما توجه‌تان به رفتار مشکل ساز کودکتان می تواند به تقویت مشکلات رفتاری کودک منجر شود. بچه ها برای داشتن رفتار خوب نیاز به توجه کافی دارند. اما رفتار خوب، مثل بازی بی سر و صدا، آرام نشستن غالباً نادیده گرفته می شود؛ بنابراین در تلاش برای جلب توجه بیشتر شما، این احتمال وجود دارد که کودکتان رفتارهای نامناسب نشان دهد.
2. تلاش برای توقف فوری رفتار نامناسب
یکی دیگر از اشتباهات بزرگ والدین، تمرکز فقط روی کوتاه مدت است. اگرچه تسلیم شدنتان در برابر کودک امروز می تواند موثر باشد، اما در طولانی مدت مشکلات رفتاری را بدتر می کند. تسلیم شدنتان به کودکان می آموزد که رفتار نادرست آنها موثر است. کودکی که می آموزد ناله کردن او را به آنچه میخواهد میرساند، احتمالاً با بزرگ شدن در روابط خود با همسالان و شخصیت های مقتدر مبارزه می کند. فرزند شما برای تبدیل شدن به یک فرد بالغ، سالم و مسئول، به مهارتهای خاصی احتیاج دارد. بنابراین، موثرترین راهبردهای انضباطی آموزش این مهارتها به بچه‌ها است.
کودکان باید یاد بگیرند که پیامدهای منفی برای رفتارهای آنها وجود دارد. برای اطمینان از اینکه فرزندتان مهارتهای مورد نیاز خود را یاد میگیرد، محدودیتها و راهکارهای انضباطی منسجم، سازگار و پایدار و معتبری را ارائه دهید.
3.عدم روشن سازی قوانین
هنگامی که قوانین مشخصی وجود ندارد، فرزندتان احتمالاً احساس سردرگمی در مورد انتظارات شما خواهد کرد. شاید شما و شریک زندگی تان قوانین مختلفی داشته باشید یا شاید قوانین را کمی متفاوت تفسیر کنید؛ یا شاید شما تلاش می کنید که با قوانین سازگار باشید. تمایل شما برای اجرای قوانین بسته به نوع خلق و خوی شما ممکن است متفاوت باشد. آنچه که فکر می کنید دیروز خنده دار بود ممکن است باعث شود امروز واقعاً عصبانی شوید. ایجاد لیست کتبی از قوانین خانواده به این مشکلات پاسخ خواهد داد؛ انجام این کار باعث کاهش استرس کودک نسبت به انتظارات شما می شود. هنگامی که بچه ها نسبت به محدودیت ها و پیامدهای رفتار خود آگاه هستند، آنها می توانند تصمیم گیری بهتری برای انتخاب خود داشته باشند.
4.نداشتن برنامه انضباطی
بدون برنامه مشخص، رفتار نادرست می تواند راهی برای تکمیل هرج و مرج باشد؛ همچنین پیامدهای متناقض بچه ها را گیج می کند و معمولاً منجر به تغییر رفتار نمی شود. هنگامی که صحبت از مدیریت مشکلات رفتاری می شود، بهتر است فعالانه برخورد کنید و از بروز واکنش اجتناب نمائید. برنامه جامعی از رفتارها را تدوین کنید و مشخص کنید که در صورت خطور کودکتان، چه پیامدهایی برای بروز مشکل رفتاری در نظر خواهید گرفت.
هنگامی که با یک برنامه مشخص به مشکلات می پردازید، پیگیری پیشرفت فرزندتان و اینکه بفهمید که راهبردهای نظم و انضباط شما چه میزان موثر است، بسیار ساده تر خواهد بود.
هنگامی که فرزندتان با مسائل خاص رفتاری، مانند پرخاشگری یا دروغگویی دست و پنجه نرم می کند، با دیگر مراقبین همکاری کنید تا اطمینان حاصل شود که همه به روشی مشابه پاسخ می دهند. هنگامی که همه بزرگسالان می توانند از همان زبان و همان عواقب یکسان استفاده کنند، مشکلات رفتاری خیلی سریعتر برطرف می شوند.
