به گزارش سلام نو، جایزه شعر احمد شاملو که امسال پنجمین دوره خود را پشت سر گذاشت، در پی کشف افق‌های تازه در شعر معاصر است. افقی که تنها به داشتن نگاهی تازه به جهان و زبان بسنده نمی‌کند، بلکه در پی منظری هستی‌شناسانه است که در آن شاعر درد و امید مردم را با استخوان خویش پیوند می‌زند. او شاهد صادق زمانه‌اش است و از این طریق به حضور خود در جهان معنا می‌بخشد؛ مسئولیتی سنگین برآمده از حقیقتی که شعر را نه یاسمین و سنبل گلخانه فلان که تأمل‌انگیز، ژرف و فرزند اصیل جامعه می‌خواهد.
هم‌سنگ تعهد اجتماعی، تعهد در قبال زبان، شناخت آن و احاطه و به کارگیری امکانات و ظرفیت‌های آن، بخشی مهم از کار شاعر است که شعر، جهان را از طریق زبان تجربه می‌کند. اگر فکر کنیم که شعر در زبانی زاده می‌شود که از خلال روابط قاموسی کلمات و ایجاد روابط من‌درآوردی و غیر منطقی در اجزای جمله به وجود می‌آید، به بی‌راهه رفته‌ایم.
در سنت شعری که نیمای شاعر بنیان نهاد و احمد شاملو پی گرفت، جهان شعر در مواجهه عمیق و تکینه شاعر با تجربه زندگی بنا می‌شود، مسیری که به اجتماعی کردن من فردی شاعر می‌انجامد. سنتی که در آن شعر برداشت‌هایی از زندگی نیست، بلکه یکسره خود زندگی است.
در پایان، با نظر به این که آثار رسیده به مرحله دوم این دوره از نظر اکثریت هیأت داوران پنجمین دوره جایزه شعر احمد شاملو به تمام و کمال واجد شاخص‌ها و معیارهای یادشده نبوده و از سوی دیگر هیچ یک از این آثار به حد نصاب امتیازی که از سوی دبیرخانه در نظر گرفته شده است دست نیافته‌اند، اثری به عنوان مجموعه‌شعر برگزیده پنجمین دوره جایزه شعر احمد شاملو معرفی نمی‌شود. اما هیأت داوران دو مجموعه شعر «و من فقط نگاه می‌کنم» سروده افسانه مرادی و «سفرِ سَفر» سروده وحید داور را شایسته تقدیر می‌دانند.
/خبرآنلاین
