سلام نو – سرویس اقتصادی: کشف میدان جدید نفتی در خوزستان حواشی زیادی داشته است. از واکنش فراگیر رسانه های خارجی تا تمرکز رسانه های داخلی روی آن. با این حال نگاهی گذرا به تجربه نفتی ما در این سالها باعث شده خیلی از ما آن قدر که باید و شاید از این مساله خوشحال نباشیم.
به گزارش سلام نو، حسن روحانی در جریان سفر به یزد زمانی که در حال سخنرانی برای مردم یزد بود خبری داد که سر و صدای زیادی به پا کرد. رئیس جمهور در این سخنرانی خاطرنشان کرده بود: این یک میدان نفتی بزرگ است که از بستان آغاز می‌شود و تا نزدیک امیدیه ادامه دارد و 2 هزار و 400 کیلومتر مربع وسعت این میدان نفتی است. همچنین 80 متر عمق دارد.
آن طور که رئیس جمهور گفته این میدان نفتی 53 میلیارد بشکه نفت در خود جای داده است. مدیر اکتشاف شرکت ملی نفت ایران هم در این باره اظهار کرده 22 میلیارد بشکه نفت جدید کشف شده که با ضریب بازیافت (قابل استحصال) 10 درصد حدود 2.2 میلیارد بشکه نفت را به کشور اضافه می کند.
به گفته زنگنه این میدان یکی از عظیم ترین میادین نفتی است که در تاریخ ایران کشف شده است. وزیر نفت گفته ما قبلا در این مناطق میادینی مانند منصوری، سوسنگرد و ... داشتیم و حالا زیر این میادین یک لایه نفتی جدید کشف کردیم.
۲۴۰۰ کیلومتر مربع وسعت این میدان نفتی ذکر شده و گفته شده این میدان در عمق ۳۱۰۰ متری واقع شده است. در وضعیت فعلی اینکه کشور چقدر توان استحصال از این ثروت نفتی را دارد محل بحث بسیاری از کارشناسان است.
طبیعی است خبر کشف یک میدان جدید نفتی آن هم با این حجم نفتی که نصیب ایران می کند و تحریم های نفتی که گریبانگیر کشور است واکنش های گسترده ای را به همراه آورد اما سوال اینجاست که آیا واقعا باید از این اتفاق خوشحال بود؟ برای پاسخ به این سوال کافی است نگاهی گذرا به نقش نفت در کشور در طی چند دهه اخیر داشت.
پول نفتی که می توانست در طی این سالها صرف زیرساخت های کشور بشود با تصمیمات نادرست از سال 53 وارد بودجه کشور شده و کشور را به بیماری هلندی دچار کرده است. در این بین آلودگی های نفتی در کشور هم امان مردم جنوب کشور را بریده است. در کنار همه اینها ظهور امثال بابک زنجانی باعث شده تا تاثیر نفت بر زندگی مردم در حد شعار توخالی احمدی نژاد که گفته بود "نفت را بر سر سفره مردم می‌آورم" باشد.
داوود سوری یادداشتی در دنیای اقتصاد نوشته و در آن تاکید کرده که نفت به‌تنهایی نه عامل سعادت است و نه عامل فلاکت! چون تیغی است که می‌تواند در دست زنگی مست قرار بگیرد یا در دست مصلحی دانشمند. خداوند متعال به ما مردم این سرزمین برکت داده است اما همچنان منتظر تدبیر ما در استفاده مناسب از آن است. او در این یادداشت نوشته است: اگر نروژی وجود دارد که در عین مالکیت ذخایر عظیم نفتی تصمیم دارد برای حفظ محیط زیست و رفاه هر چه بیشتر شهروندانش در چند سال آینده تنها از خودروهای الکتریکی استفاده کند، در مقابل ما در ایران، این روزها در حال خفه شدن از دود ناشی از سوخت نفت و مشتقات یارانه‌ای آن هستیم! اگر نفت به برخی کشورها کمک کرده است که با ثروت حاصل از فروش آن زیرساخت‌های اقتصادی - اجتماعی مناسبی را برای رشد و پیشرفت شهروندان خود فراهم بیاورند و صندوق‌های ذخیره ارزی پر پولی را برای نسل آتی خود بر جای بگذارند، در همین سرزمینی که این میدان نفتی عظیم کشف شده است همچنان مشکل آب آشامیدنی ناسالم، کلاس‌های نامناسب آموزشی، بهداشت و بیکاری وجود دارد.
در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: اگر رئیس‌جمهور ایران صحبت از اختلاس‌های متعدد چند میلیارد و چند میلیون دلاری می‌کند و مردم عراق با وجود فروش روزانه چند میلیون بشکه نفت همچنان از فقر و فساد مسئولان ناراضی هستند، کشورهای صاحب نفتی هم هستند که در کمال سلامت مالی اداره می‌شوند. به یاد داشته باشیم.
فردای جهان بدون نفت چگونه است؟
آینده نفت در جهان آینده مبهمی است. بسیاری معتقدند بازار نفت تا چند دهه دیگر امکان بازی گردانی در اقتصاد دنیا را در سطح فعلی از دست می دهد. در چنین شرایطی اقتصادی که وابسته به نفت باشد دیگر نمی تواند سرش را بلند کند. شاید برای همین است که سالها است کشورهای ثروتمند نفتی به فکر افتاده اند تا برای روز موعود فکری بکنند.
برقی شدن حمل و نقل عمومی و امکان آینده‌ای با تقاضای نفت کمتر فقط یکی از چالش های پیش رو برای شرکت های نفتی سراسر جهان است. با این حال شواهد و قرائن حاکی از آن است که در کشور ما برنامه جامعی که واقعا در مسیر جدایی اقتصاد از نفت قدم بردارد وجود ندارد و سالی یک بار در هنگام تصویب لایحه بودجه به شعارهایی در این باره بسنده می شود.
