در جست‌وجوی رجل سیاسی
او در خرداد 1376 یک گام مهم دیگر در زندگی سیاسی خود و البته جامعه سیاسی ایران برداشت و برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری ثبت نام کرد ولی در نهایت صلاحیتش احراز نشد.
طالقانی در بیانیه‌ای که پس از رفع صلاحیتش در مجله پیام هاجر منتشر شد نوشت:«از قرینه کلام استنباط می‌شود که رد صلاحیت خانم‌ها نه از باب جنسیت یا زن بودن بلکه از این باب بوده است که این خانم‌ها رجال به معنای شخصیت‌ها و نخبگان سیاسی و مذهبی نبودند.» او در همین بیانیه تاکید کرد:« به تلاش خود تا اعلام تفسیر روشن و شفاف شورای نگهبان ادامه خواهد داد.»
او هم‌چنان که در این بیانیه گفت در ادامه مسیر فعالیت سیاسی و اجتماعی خود به پیگیری حق زنان برای شرکت در انتخابات ریاست پرداخت و یک بار دیگر در سال 1384 در انتخابات ریاست جمهوری ثبت نام کرد، ثبت نامی که بار دیگر منجر به رد صلاحیت او شد تا طالقانی در پاستور دست به تحصن بزند. برخی فعالین سیاسی این تحصن را پایه‌ای برای تجمع زنان در خرداد 1384 در مقابل دانشگاه تهران می‌داند. تجمعی که اعظم طالقانی در آن شرکت نکرد.
طالقانی یک بار دیگر در خرداد 1396 با واکر و با دشواری بسیاری از پله‌های ساختمان وزارت کشور بالا رفت تا در انتخابات ریاست جمهوری ثبت نام کند رخدادی که تصاویر به طور گسترده در رسانه‌ها منتشر شد، اما او بار دیگر رد صلاحیت شد تا این بار هم ناکام بماند.
حالا اعظم طالقانی روی تخت با حال ناخوش روی تخت بیمارستان دراز کشیده و جامعه زنان از یکی از باسابقه‌ترین و متفاوترین فعالین سیاسی زن تاریخ ایران محروم شده است. اعظم طالقانی با اینکه فعالی ملی-مذهبی بود، در تمام این سال‌ها پلی بود بین فعالین سیاسی اصلاح‌طلب، ملی-مذهبی، چپ و سکولار. او از معدود فعالین سیاسی‌ای بود که از سوی تمام طیف‌های فعال سیاسی در ایران مورد احترام قرار داشت و حرفش به ویژه در میان زنان معتبر بود.
اعظم طالقانی از آخرین میراث‌داران اصیل انقلاب اسلامی است، از آنان که فارغ از دسته بندی سیاسی اهل گفت‌وگو و مدارا و همزیستی بوده و تصویری تمام قد از شعار " اتحاد، اتحاد رمز پیروزی" است.
سلام نو – سرویس سیاسی: در روزگاری که جوانان و نوجوانان خبری از وقایع 88 ندارند این انتظار زیادی است که از آن‌ها بخواهیم اعظم طالقانی را بشناسند، آن هم وقتی که احتمالا حتی پدر او یعنی آیت‌الله محمود طالقانی را نیز نمی‌شناسند. با تمام این‌ها چه نسل امروز اعظم طالقانی را بشناسد چه نشناسد، تفاوتی در گام‌های بزرگ، پیوسته و محکم که برای جامعه سیاسی و مدنی ایران به خصوص جامعه زنان برداشت ایجاد نمی‌کند.
اعظم طالقانی از شناخته شده‌ترین فرزندان آیت‌الله سید محمود طالقانی و از باسابقه‌ترین فعالین سیاسی زن در کشور است که پیش از انقلاب به عنوان مدیر مدرسه در تهران فعالیت می‌کرد. او در سال ۵۴ دستگیر شد و دادگاه ارتش او را به حبس ابد محکوم کرد تا اولین زن مسلمان انقلابی باشد که چنین حکم سنگینی دریافت می‌کند.
او نماینده دوره نخست مجلس شورای اسلامی است. او پس از آن نیز به طور پیوسته به فعالیت سیاسی خود ادامه داد و از سال ۷۱ با تاسیس جامعه زنان انقلاب اسلامی به فعالیت‌هایش در حوزه زنان نظم بخشید. مجله پیام هاجر را با دایره مشخص مخاطبانش منتشر کرد و مسئولیت آموزش گروهی از زنان سرپرست خانوار را هم بر عهده گرفت.
طالقانی درباره جامعه زنان انقلاب اسلامی و نوع فعالیت‌هایش می‌گوید: زمانی که زندان بودم در اندیشه تشکیل یک تشکیلات رسمی برای زنان بودم که در آنجا مشکلات آنان مطرح و راهکارهای مناسب به وسیله تبادل نظر کارشناسان پیدا شود و بتواند تا حدودی مشکلات مبتلا به زنان را حل کند. در شهریور ۱۳۵۶ خورشیدی از زندان آزاد شدم و پس از مدتی با همکاری برخی دیگر از خواهران، جلسه‌ای با حضور ۳۰ تن از خواهران فعال و انقلابی تشکیل شد و ضرورت ایجاد یک تشکل بر مبنای نظام شورایی مورد تأکید قرار گرفت.
