غیبت حضرت ولی عصر (عج) از زبان فقها

یک شبهه کودکانه و جاهلانه ای القا می شود که شاید منشا تزلزل شود حال ما به آن می پردازیم:

می گویند امامی که غایب وپنهان است و ما نمی بینم و نمی شناسیم او را وجود این امام چه فایده ای دارد،بود و نبود این امام برای ما یکسان است و لااقل به اندازه امام محل ما در دسترس باشد.پس وجود موثر ندارد ما بهره مند شویم.حتی حضور ندارند که یک نماز جماعت پشت ایشان بخوانیم.

جواب این شبهه به دو حالت است :

1- جواب نقضی

2-جواب حلی

حکم الأمثال فیما یجوز و فیما لا یجوز واحد

بنابراین اگر موجودی به حکمی از احکام محکوم شود، موجود دیگری که مانند موجود اول است، به همان حکم محکوم می گردد. زیرا بین دو موجود همانند، آنچه موجب امتیاز و جدایی آنها از یکدیگر می شود، به ذات و ماهیت آنها وابسته نیست، بلکه صرفا یک امر عرضی است. پس دو موجود متماثل یا موجودات امثال، در ماهیت متحدند. اگر غیبت امام و نرسیدن دست مردم به او در 1000 سال سبب به لغو وجود ایشان است پس پنهان شدن 10 روزه هم سبب لغو امامت اوست و در مقابل اگر 10 روز هم مانع عقلی ندارد 1000 سال هم مانعی ندارد .

غیبت به این معنا که نرسیدن دست به امام زمان منحصر امام ما نیست بلکه حضرت موسی بن جعفر(ع) در دوران هارون مدام زندانی می شدند،که از 4 سال تا 7 سال هم به طول انجامیده است ، در زمان حبس ایشان شیعیان نمی دانستند ایشان کجا محبوس هستند حتی امام رضا (ع) که فرزند ایشان بودند و بر حسب علم عالی بشری ایشان هم نمی دانستند پدرشان کجا هستند و حتی نمی دانستند زنده هستند یا خیر.

در این سال ها که نمی دانستند شیعیان، امام موسی بن جعفر(ع) کجا هستند، آیا امامتشان لغو گردید؟

خیر! پس اگر 4 سال یا 7 سال مانع و منافاتی با امامت امام ندارد 10 قرن هم مانع نمی شود و ایشان امام بر حق می باشند .

امام صادق (ع)  در بعضی اوقات در حبس منصور دوانیقی بودند و هیچ احدی دسترسی به ایشان نداشتند، ولی باز هم امام زمان خود بودند.

در لیله المبیت که پیامبر شبانه از مدینه هجرت نمودند ، و حضرت علی (ع) در جای ایشان خوابیدند. قریب 10 الی 12 روز هیچ کس نمی دانست پیامبر (ص) کجا هستند تا اینکه خود پیامبر(ص)  به حضرت علی (ع) خبر دادند که فاطمه بنت اسد و فاطمه صدیقه کبرا(س) را همراه خود بیاور نزد من، آیا در زمان نبود پیامبر نبوت ایشان لغو است؟ خیر

وقتی که این غیبت ها منشا لغو امامت و نبوت نشد ، برای امام زمان(عج اله) هم همینطور است ، غیبتی که به معنای آن که نبینند و نشناسند او را، منافی غیبت نیست.

خلاصه اول این که اصولاً فواید امام را در چه میدانیم که حال کدامشان در غیبت حاصل میشود و کدام نمیشود.

دوم این که آیا مگر در عصر سایر امامان برای مردم آن زمان چه مقدار امکان مراجعه حضوری ممکن بود مثلا امام کاظم(ع) مدام زندان بودند اصلا نماز جماعت که هیچ ،رویت امام هادی (ع) جرم بود پس در کل باید نگاه به امامت اصلاح شود

سوم شأن تکوینی امام ربطی به حضور و غیاب ندارد و امام همان‌قدر که در زمان امیرالمومنین از همینجا حرف ما را در صورت لزوم می‌شنید در غیبت هم چیزی عوض نشده است.

چهارم با مراجعه به موارد بالا می شود فهمید ارتباط شکل جدید پیدا کرده یعنی ما نمی‌توانیم هر وقت خواستیم امام را ببینیم،اما امام که می‌تواند ما را ببیند و بر امور ما تسلط کامل دارند پس بخش عمده ی امور که به دست حجت بن الحسن (عج) تغییر نکرده است و امام بر ما ناظر است.

کلام را با شعری از حافظ به پایان می رسانم به امید گوشه چشمی از صاحب الزمان ارواحنا فداه:

اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد      گناه بخت پریشان و دست کوته ماست

التماس دعای فرج