امام حسین(ع) و حضرت عیسی(ع) شش ماهه به دنیا آمده اند و زنده مانده اند.
صدوق رحمت الله علیه با سندش از صفیه دختر عبدالمطلب روایت کرده که گفته است: هنگام تولد امام حسین علیه السلام من در کنار او بودم, پیامبر صل الله علیه و آله فرمودند: ای عمه فرزندم را به من بده, گفتم: ای پیامبر خدا ما هنوز او را پاکیزه نکرده ایم, فرمودند: ای عمه آیا تو می خواهی او را تمیز کنی, بی تردید خداوند او را تمیز و پاک گردانده است.
و در روایت دیگری آمده است: " او را به پیامبر اکرم صل الله علیه و آله و سلم دادم, پیامبر زبانشان را در دهان ایشان قرار دادند, امام حسین علیه السلام زبان پیامبر اکرم صل الله علیه و آله و سلم را می مکیدند, گوید: گمان نمی کنم که پیامبر اکرم صل الله علیه و آله و سلم به چیزی جز شیر و عسل او را غذا داده باشد, گوید: امام حسین علیه السلام ادرار کردند, پیامبر اکرم صل الله علیه و آله و سلم بین دو چشمان ایشان را بوسیدند, آن گاه ایشان را به من دادند در حالی که می گریستند و می فرمودند: خداوند مهربان لعنت کنند گروهی را که تو را می کُشند, ای پسرم, سه بار این کلمه را تکرار کردند, گوید: گفتم: پدر و مادرم فدایت باد چه کسانی او را می کشند؟ فرمودند: گروهی تجاوزگر از بنی امیه, که خداوند مهربان آنان را از رحمتش دور سازد.
و روایت شده پیامبر اکرم صل الله علیه و آله و سلم در گوش راست امام حسین(ع, اذان و در گوش چپ آن حضرت اقامه گفتند.
و از امام سجاد علیه السلام روایت شده که فرمودند: پیامبر اکرم صل الله علیه و آله و سلم در روز ولادت در گوش امام حسین(ع) اذان گفتند.
و در روایت دیگری آمده است: در روز هفتم ولادت امام حسین علیه السلام, پیامبر اکرم صل الله علیه و آله و سلم دو گوسفند, که رنگشان سفید و سیاه بود را برای ایشان عقیقه کردند, و به قابله یک دینار و یک ران گوسفند هدیه دادند, آن گاه سر امام حسین(ع) را تراشیدند و هم وزن آن نقره صدقه دادند و سر ایشان را به عطر خلوق معطر گرداند.
ثقه الاسلام کلینی در حدیثی می فرمایند: امام حسین(ع) از حضرت فاطمه(س) و زنان دیگر شیر نخورده, بلکه او را نزد پیامبر اکرم(ص) می آورند و ایشان انگشت خود را در دهان ایشان قرار می دادند و به اندازه ای که دو یا سه روز سیر باشد آن را می مکید, از این رو گوشت امام حسین(ع) از گوشت و خون پیامبر اکرم(ص) رشد کردند.
صدوق رحمت الله علیه از امام جعفر صادق(ع) روایت کردند که فرمودند: هنگامی که امام حسین(ع) متولد شدند, خداوند مهربان به جبرئیل فرمان دادند که با هزار فرشته به زمین فرود آیند و از طرف خداوند مهربان و جبرئیل به پیامبر اکرم(ص) تبریک گویند, جبرئیل فرود آمدند و در بین راه از جزیره ای در دریا عبور کردند, که فرشته ای به نام فطرس در آن قرار داشت, او از حاملان عرش الهی بود, خداوند مهربان فطرس را به ماموریتی فرستادند, امّا او در انجام کار تاخیر کرد, از این رو بالش را شکست و او را در آن جزیره قرار داد.
فطرس هفتصد سال عبادت خداوند مهربان را نمود, تا این که امام حسین علیهم السلام متولد شدند, فرشته به جبرئیل گفتند: ای جبرئیل کجا می روی؟ گفتند: خداوند مهربان به پیامبر اکرم صل الله علیه دو سلم نعمتی داده و به من ماموریت داده شده تا نزد او رفته و از طرف خداوند مهربان و خودم به او تبریک گویم, گفت: ای جبرئیل مرا همراه خودت ببر شاید حضرت محمّد صل الله علیه و سلم برای من دعا کند, جبرئیل او را با خود برد, هنگامی که جبرئیل نزد پیامبر اکرم صل الله علیه و آله و سلم رسید از طرف خداوند مهربان و خود به او تبریک گفت و درمورد فطرس با ایشان صحبت کرد, پیامبر اکرم صل الله علیه و آله و سلم فرمودند: به او بگو خود را به این کودک بمالد و برود.
