به توحید معتقد باشد
مسلمان حقیقی بایستی یقین داشته باشد که حضرت واجب الوجود که تمام جهان آفرینش آفریده شده او است و همه به او قائم و وابسته است یکی است.
باید بداند که خدا شریک ندارد.
مسلمان حقیقی باید یقین داشته باشد که تمام صفات کمالیه مانند دانایی، بینایی، شنوایی، گویایی، ازلی و ابدی است. هر کمالی که برگشت آن به علم و قدرت او باشد همه عین ذات مقدس او جل جلاله است. خداوند به هر چیز دانا است و خداوند بر همه چیز توانا است.
همانا خداوند شنوا و بینا است یعنی تمام دیدنی ها و شنیدنی ها را می داند بدون نیاز به چشم و گوش مانند آدمی.
«و کلم الله موسی تکلیما» خداوند مهربان با موسی سخن گفت(یعنی ایجاد سخن کرد بدون نیاز به آلت آن یعنی زبان مانند آدمیان) و «و توکل علی الحی الذی لا یموت » و توکل نما بر زنده ای که هرگز نمی میرد، همیشه بوده و خواهد بود.
و یقین به این که آن چه از صفات کمالیه الهیه در آفریده شده است همه عطا اوست.
«خدا است که شما را از سستی آفرید پس قرارداد پس از سستی برای شما قوت را یعنی هرچه توانایی ست از خدا است»
«فجعلناه سمیعاً بصیراً» پس قرار دادیم انسان را شنوا و بینا.
«خداپند مهربان انسان را سخن گفتن آموخت»
و اصل حیات و شئون و کمالات و مراتب آن که به هر آفریده ای بخشش شده همه پرتو و عطای حی بالذات جل جلاله است.
باید یقین داشت به این که هر نوع نقصی و ضعفی که در آفریده شدگان هست در خداوند مهربان نیست مثلاً جسم نیست، از چیزی ترکیب نشده و مکان ندارد بلکه مکان آفرین است.
محل عروض هیچ حادثه ای نیست، خواب و خستگی و سستی که از لوازم جسم است در او راه ندارد و خلاصه هیچ نوع نیاز در او جل جلاله تصور نمی شود و از اینجا است که دانسته می شود صفات الهی حد و نهایت ندارد، مثلاً نتوان گفت توانایی و دانایی خداوند تا فلان حد و اندازه است.
مسلمان حقیقی باید به یقین بداند هرچه در جهان آفرینش لباس هستی پوشیده و هر خاصیتی از هر آفریده آشکار شده بلکه هر حالتی و عارضه ای در آن ها پیدا شود همه از خداوند مهربان است.
مثلاً گیاهی که سر از زمین در می آورد خداوند مهربان او را نمودار کرده، شکل و زیبایی اش از خداوند مهربان است. بوی خوشش از خداوند مهربان است، خاصیت سیری یا شفا که از خوردن آن در بدن حیوان و انسان پیدا می شود از خداوند مهربان است.
زنبور عسل پیدایش او از خداوند مهربان است، هوش و تمیزی در ساختمان خانه اش و نشستن روی گیاه معطر و عسل دادنش از خداوند مهربان است و همچنین اثر عسل در بدن و شفا یافتن از بعضی امراض هم در شرایط مخصوص آن هم از خداوند مهربان است، بدن انسان چنانکه اصل خلقت و ترکیب عجیب آن از خداوند مهربان است، ظهور خاصیت هر عضوی از آن هم از خداوند مهربان است.
حالات عارضه بر آن مانند خواب و بیداری، صحت و بیماری، حزن و شادی، خنده و گریه، ثروت و تهیدستی، عزت و ذلت، ظفر و شکست، ترس و امنیت، سیری و گرسنگی، تمیز خوبی و بدی، قوه و سستی و غیره همه این ها از خداوند مهربان است تا جایی که افعال اختیاریه یعنی کارهایی که بشر به اختیار و اراده خودش انجام می دهد مانند راه رفتن، نشستن، سخن گفتن، خواندن، نوشتن، خوردن، آشامیدن، پوشیدن، بنایی، خیاطی و سایر کارهای ارادی همه آن ها وابسته به ادامه قدرت و اراده و مشیت خداوند مهربان است و خلاصه هرکاری را که بشر بخواهد انجام بدهد وابستگی دارد به این که خداوند مهربان ادامه حیات و توانایی به او بدهد و آن کار مطابق مشیت و خواست خداوند باشد وگرنه آن کار شدنی نخواهد بود و خلاصه خالق جمیع کائنات و عوارض و حالات خداوند مهربان است چنانچه رازق و روزی دهنده همه خداوند مهربان است و نیز حیات و ممات همه از خداوند مهربان است و در کوچک ترین تصرفی در جهان هستی برای او شریکی نیست و همگی به اذن و مشیت و اراده و قضا و قدر اوست، یعنی پادشاهی و تصرف به طور کلی در جهان آفرینش تنها بدست توانایی خداوند مهربان است.
