به قَلمِ فاطمه میرزایی دُخت
پدر و مادر یکی از زیباترین و والاترین موهبت هایِ الهی می باشند. همیشه افرادی که از نعمتِ داشتنِ یکی یا هردویِ آن ها محروم هستند به دیگران توصیه می کنند تا آن ها هستند قدردانِ ایشان بوده و در کنارِشان باشند. آن ها که هیچ کلمه و عبارت و متنی شایسته توصیفِ زیبایی هایِ آن ها نیست. آن ها که از خود می گذرند تا فرزند به تمامیِ آمال و آرزوهای خود دست یابد. اغلبِ ما انسان ها یاد گرفته ایم مادامیکه نعمتی را داریم آن گونه که در خور و شایسته است شُکرگُذارِ بودن و داشتَنَش نباشیم اما به مَحضِ نداشتنِ مُوقَت یا همیشگی اش پی به ارزشمندی اش می بَریم.
پدر و مادر، زیباترین واقعه یِ زندگی هستند که نه تنها تِکراری نمی شوند بلکه هر روز جانِ تازه ای به زندگیِ فرزندِ خود می بخشند. آن ها که خُداوندْگارانِ زمینی هستند و وَقفِ آن ها شدن، زیباترینْ وَقفِ دنیاست که حاصلِ آن رُشد و تعالیِ روزاَفزون است.
آن دو همان اُکسیژنِ خالص هستند که حیات، سختْ به آن احتیاج دارد و اگر مراقب آن نبود، سلامتی عجیبْ به خطر می اُفتد. هرآنچه که در هَستی ستْ جایگزینی دارد جُز پدر و مادر که تمامیِ هستی هستند و هیچ کَس،آن ها نیست.
آن ها را باید همیشه قاب کرد و در طاقچه یِ دل قرار داد و آنقدر به زیبایی هایشان نگریست تا پی به زیباییِ صورت و سیرتِ ایشان بُرد.
باید همیشه مُدافعِ آن ها بود زیرا دفاع از پدر و مادر، بی بَدیل ترینْ دفاعِ مقدّس است.
این روزها، میانِ تمامیِ فَراز و نَشیب ها و آمَد و رَفت ها شاید آن گونه که باید به این موهِبَت هایِ زیبا توجّه نکرده ایم و آن ها نیز همچنانْ دَریادِلانه تنها توقعِ شان بودنِ ما، هم از نظر سلامتی ستْ و هم شادی و موفقیّت. امّا خودِمان بهتر می دانیم که تمامیِ آنچه داریم به لطفِ وجودِ این دو نعمت است پس دَمادَم شُکرانه یِ وجودشان را به جایْ آوَریم که این زیباترین شُکرانه یِ هَستی ستْ.
