سلام نو – سرویس سیاسی: شفافیت آرا به این مجلس نرسید. اگرچه اهالی بهارستان این شانس را داشتند تا با تصویب این قانون در محکمه قضاوت افکار عمومی حکم برائتشان صادر شود اما علی رغم هیاهوی رسانه ای که بر سر این داستان راه افتاد باز هم شاهد این بودیم که مجلس دهم ترجیح داد تا روند آرای مخفی همچنان ادامه پیدا کند.
به گزارش سلام نو، ماجرای شفافیت آرا هم طنز تلخی است. در شرایطی که 170 نفر از نمایندگان طرح شفافیت آرای نمایندگان با دو فوریت را امضا کرده بودند در روز موعود به دلیل آنکه رای گیری مخفی بود تنها 60 نفر از این نمایندگان پای شفافیت آرا ماندند. در واقع دو سوم امضا کنندگان صرفا ادعای شفافیت را مطرح می کردند.
به تعبیری دیگر در مجلسی که باید در راس امور باشد تنها 20 درصد موافق شفافیت آرا هستند. این در شرایطی است که هیچ کدام از این نمایندگان را نمی توان یافت که در سخنانشان با شفافیت مخالف باشند. البته برخی از کسانی که مخالف این طرح هستند هم ادعاهای قابل تاملی دارند.
در این طرح پیش‌بینی شده است که هیأت رئیسه مجلس شورای اسلامی موظف شود مجلس را به وسایل پیشرفته الکترونیکی مجهز نماید تا شمارش عده حاضران و غایبان و اسامی آنان در مجلس شورای اسلامی و اعلان رأی مخالف، موافق، ممتنع و کسانی که در رأی‌گیری شرکت نکرده‌اند، با وسایل مذکور ممکن و میسر گردد. علاوه بر نتیجه آراء، اسامی و نوع رأی حاضران اعم از مخالف، موافق و ممتنع و نیز اسامی حاضرانی که در رأی‌گیری شرکت نکرده‌اند را برای اطلاع عموم در سامانه جامع مذکور در تبصره ماده ۸۱ آیین‌نامه مجلس شورای اسلامی ثبت و منعکس نماید. در موارد نقص فنی دستگاه‌ها حداکثر برای یک هفته رأی‌گیری با قیام و قعود یا طرق دیگر انجام خواهد شد.
هر شخص یا گروهی فارغ از مسئولیت و جهت گیری سیاسی اش اگر با گردش آزادانه اطلاعات مخالف باشد باید به عملکرد او و مجموعه اش شک کرد. گردش آزادانه اطلاعات در کشورهای جهان سوم هنوز یک مطالبه محسوب می شود. در حالت طبیعی این مساله یک حق بدیهی است که هر نظام سیاسی برای افزایش نظارت بر زیرمجموعه های خود بدان تن می دهد. اینکه چرا گاهی محدودیت هایی در حوزه های گوناگون به ویژه اطلاع رسانی و آگاهی بخشی پیش می آید پرسش مهم بسیاری از اقشار جامعه است.
مسعود پزشکیان، نائب رییس مجلس در رابطه با طرح شفافیت آرای نمایندگان مجلس معتقد است: آنهایی که شفافیت را مطرح می‌کنند به جای شفافیت دنبال چیز دیگری هستند. اگر واقعا شفافیت می‌خواهیم، اجازه دهیم صدا و سیما نظرات همه را آزادانه پخش کند.
این استدلال به نظر خیلی فرار رو به جلو است. طبیعی است صداوسیما آن قدر بسته و محدود است که نظرات خودی ها را هم سانسور می کند چه برسد به نظر مخالف. حال در شرایطی که بستری برای گام برداشتن به سمت شفافیت ایجاد شده انتظار می رفت نمایندگان در ماه های پایانی حضورشان در مجلس به این طرح رای بدهند تا حداقل در تاریخ مجالس کشور کمی از بار ناکارآمدی این مجلس کاسته شود. با این حال به نظر می رسد باید منتظر مجلس بعدی باشیم.
بهتر است شفافیت آرا تبدیل به یک مطالبه شود چنانچه این امر به منزله یک معیار تلقی شود بدون شک گام مهمی در مسیر مبارزه حقیقی با فساد اتفاق افتاده است. انتقاداتی که در مسیر این طرح است را هم البته نمی توان نادیده گرفت. بسیاری از آن رو موافق این طرح هستند که می خواهند مشخص شود چه کسانی به برجام یا FATF یا طرح های دیگری از این دست رای داده اند تا این رای آنان را دستاویزی برای فشار قرار دهند. برخی دیگر هم نگران نگاه سلیقه ای شورای نگهبان و عدم تایید صلاحیت احتمالی هستند. با همه این اوصاف تردیدی نیست که برآیند شفافیت آرا حتی اگر به ابزار سیاسی برای فشار به برخی نمایندگان تبدیل شود یک گام رو به جلو به سمت شفافیت است.
