پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم فرموده اند که زیبنده است قبل از تلاوت قرآن کریم این دعای عظیم الشأن خوانده شود:
أَللهُمَّ بِالحَقِّ أَنْزَلْتَهُ وَ بِالحَقِّ نَزَلَ، أَللهُمَّ عَظِّمْ رَغْبَتی فیهِ وَاجْعَلْهُ نُوراً لِبَصَری وَ شِفاءً لِصَدْری و ذَهاباً لِهَمِّی وَ غَمّی وَ حُزْنی اللهمَّ زَیِّنْ بِهِ لِسانی وَ جَمِّلْ بِه وَجْهی وَ قَوِّ بِهِ جَسَدی وَ ثَقِّلْ بِهِ میزانی وَارْزُقْنی تِلاوَتَهُ عَلی طاعَتِکَ آناءَ اللّیلِ وَ أَطْرافَ النَّهارِ، وَاحْشُرْنی مَعَ النَّبِیِّ محمّدٍ وَ آلِهِ الأَخْیارِ؛
بارخدایا! قرآن را به حق نازل کردی و به درستی هم نازل شده، بارالها! میل و رغبت مرا به قرآن، بزرگ گردان و آن را روشنایی دیده و شفای دل و بَرَنده غم، غصّه و اندوهم قرار ده. خداوندا! زبانم را به خواندن قرآن زینت ده و چهره ام را به سبب آن نیکوئی بخش و پیکرم را به پیروی آن نیرومند فرما و میزان عملم را به تبعیّت آن سنگین گردان و خواندن قرآن را شب و روز با توفیق فرمانبرداری روزی ام فرما و مرا با پیغمبرت، حضرت محمدصلی الله علیه وآله وسلم و آل برگزیده اش محشور گردان.
حضرت امام جعفر صادق(ع) هنگامی که کتاب آسمانی قرآن کریم را در دست مبارک خود می گرفتند قبل از گشودن و تلاوت آن، این دعا را تلاوت می کردند:
أَللهُمَّ اِنّی أَشْهَدُ أَنَّ هذا کِتابُکَ المُنَزَلُ مِنْ عِنْدِکَ عَلی رَسولِکَ محمّد بن عبدالله، وَ کَلامُکَ النَّاطِقُ عَلی لِسانِ نَبِیِّکَ، جَعَلْتَهُ هادِیاً مِنْکَ اِلی خَلْقِکَ وَ حَبْلاً مُتَّصِلاً فیما بَیْنَکَ وَ بَیْنَ عِبادِکَ. أَللهمَّ إِنّی نَشَرْتُ عَهْدَکَ وَ کِتابَکَ، اللهمَّ فَاجْعَلْ نَظَری فیهِ عِبادَهً، وَ قِرائَتی فِیهِ فِکْراً، وَ فِکْری فیهِ اعْتِباراً، وَاجْعَلْنی مِمَّنِ اتَّعَظَ بِبَیانِ مَواعِظِکَ فیهِ وَاجْتَنَبَ مَعاصیکَ، وَ لا تَطْبَعْ عِنْدَ قِرائَتی عَلی سَمْعی، وَ لا تَجْعَلْ عَلی بَصَریی غِشاوَهً، وَ لا تَجْعَلْ قِرائَتی قِرائَهً لا تَدَبُّرَ فیها، بَلِ اجْعَلْنی أتَدَبَّرُ آیاتِهِ وَ أَحْکامَهُ، آخِذاً بِشَرائِعِ دینِکَ، وَ لا تَجْعَلْ نَظَری فیهِ غَفْلَهً وَ لا قِرائَتی هَذَراً، إِنَّکَ أَنْتَ الرَّوُوفُ الرَّحیمُ.
خدایا! همانا من گواهی می دهم به اینکه این، همان کتابی است که از جانب تو بر پیغمبرت، حضرت محمّد بن عبدالله صلی الله علیه وآله وسلم نازل شده و (گواهی می دهم که) سخنِ گویای تو بوده که بر زبان پیغمبرت جاری شده؛ تو قرآن را از جانب خود رهنمونی برای خلق و ریسمانی متّصل میان خود و بندگانت قرار داده ای.
خدایا! من گشودم فرمان و کتابت را؛ اینک خداوندا! نگاه مرا در قرآن، عبادت و خواندنم را، با اندیشه و تفکّرم را در آن، سبب عبرت قرار بده. و مرا جزو کسانی قرار بده که از بیان اندرزهای تو در قرآن، پند گرفته و از نافرمانی هایت، دوری جسته اند. (خدایا!) هنگام تلاوت و خواندنم، برگوشم مُهر مزن و بر دیدگانم پرده مگذار و قرائتم را خواندنی که در آن اندیشه نباشد، مگردان؛ بلکه مرا توفیق عنایت فرما تا در آیات و دستورات قرآن بیندیشم و به احکام و مقرّرات دینت، پایبند و عامل باشم. و (همچنین از تو درخواست می کنم که) نگاه مرا در این کتاب، مایه غفلت و خواندنم را، بیهوده قرار ندهی؛ زیرا به درستی که تو مهربان و بخشایشگر هستی.
این دعای قبل از تلاوت کتاب آسمانی قرآن کریم تغییرات اندکی کرده و چنین است:
بِسمِ اللهِ، أَللهُمَّ إنّی أَشْهَدُ... وَ کِتابُکَ النَّاطِقُ عَلی لِسانِ رَسُولِکَ، وَ فیهِ حُکْمُکَ وَ شَرائِعِ دینِکَ، أَنْزَلْتَهُ عَلی نَبِیِّکَ وَ جَعَلْتَهُ عَهْداً مِنْکَ إلی خَلْقِکَ وَ حَبْلاً مُتَّصِلاً... أَللهُمَّ نَشَرْتُ... قِرائَتی فیهِ تَفَکُّراً...وَ لاتَطْبَعْ عِنْدَ قِرائَتی کِتابَکَ عَلی قَلْبی وَ لا عَلی سَمْعی...
حضرت امام جعفر صادق(ع) دعای دیگری را بیان کردند که آغاز و پایان دعا چنین است:
أَللهُمَّ رَبَّنا لَکَ الْحَمْدُ، أَنْتَ الْمُتَوَحِّدُ بِالْقُدْرَهِ وَالسُّلْطانِ الْمَتینِ... أَللهُمَّ ارْزُقْنا مَنازِلَ الشُّهَداءِ، وَ عَیْشَ السُّعَداءِ، وَ مُرافَقَهَ الأَنْبِیاءِ، إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعاءِ
