سلام نو – سرویس اجتماعی: مناسب سازی های ما نامناسب هستند. این واقعیتی غیر قابل انکار است که مسئولان مدیریت شهری هم نمی توانند آن را رد کنند. وعده نصب پله برقی برای متروی شادمان بهانه خوبی است برای اینکه نگاهی گذرا داشته باشیم به وعده های مکرری که در رابطه با بحث مناسب سازی تاکنون مطرح شده اما هیچگاه به مرحله اجرا نرسیده است.
به گزارش سلام نو، حجت نظری، عضو شورای شهر با اشاره به انتقاد شهروندان از نبود پله برقی و همچنین خرابی ایستگاه متروی پر رفت و آمد شادمان گفته است: در صحن شورای شهر خواستار از بین رفتن این مشکل شدم و از شهردار و معاونان شهردار برای حضور در ایستگاه مترو دعوت کردم. موضوع نبودن پله برقی برای شورای شهر را مستقیما به شهردار تهران منتقل کردم و آقای حناچی اعلام کرد تا شهریور امسال و پیش از اتمام تابستان مشکل نبودن پله برقی در این ایستگاه مترو حل خواهد شد.
البته متروی شادمان مشتی است نمونه خروار. هرچند پله برقی هم از درد دیگر این روزهای ایستگاه های مترو که آن مناسب سازی این ایستگاه ها است کم نمی کند. واقعا عجیب است چرا باید در پروژه عظیمی همچون متروی تهران مسائل ابتدایی همچون مناسب سازی ایستگاه ها رعایت نشود. از این بدتر حرکت عجیب چند وقت پیش مدیران مترو بود. چندی پیش مدیران مترو در یک حرکت بحث برانگیز برای پاسداشت روز جهانی معلولین در اقدامی نمادین سوار بر ویلچر شدند. باید از آنها پرسید طی مدت مسئولیتشان برای مناسب سازی متروها چه کرده اند. اینکه هنوز ایستگاه متروی میدان امام خمینی به عنوان شلوغ ترین ایستگاه متروی پایتخت در بسیاری از بخش هایش اثری از پله برقی یافت نمی شود اگر نگوییم وحشتناک است باید بگوییم برای مدیریت شهری پایتخت کشور اتفاقی ناراحت کننده است.
پای صحبت مسئولان در تریبون های مختلف و در مناسبت های مختلف که می نشینیم همواره از تکریم معلولان می گویند اما تجربه سالهای اخیر نشان داده است گام هایی که برای مناسب سازی فضاهای عمومی برداشته شده است آن قدر کوچک بوده که به هیچ وجه نمی توان به عملکرد مدیریت شهری در این حوزه نمره قبولی داد.
بهبود کیفی در زندگی افراد توان خواه و تلاش برای جلوگیری از انزوای اجتماعی آنان با کارهای ساده ای نظیر فراهم کردن بسترهای لازم برای برای استفاده هر چه راحت‌تر ویلچرنشینان از محیط های شهری محقق می شود. به وجود آوردن مسیر مخصوص عبور و مرور معلولان در همه ساختمان‌های عمومی، مکان‌های تفریحی و سیاحتی، اتاق‌هایی مخصوص معلولین در هتل‌ها، تجهیز تمام وسایل نقیله عمومی به سیستم حمل‌ونقل مخصوص افراد معلول و ایجاد فضایی مناسب برای حضور این افراد در جامعه کمترین کاری است که انتظار می رود از سوی مسئولان مدیریت شهری با سرعت بیشتری پیگیری شود.
روزانه بیش از 3.5 میلیون نفر توسط مترو در سامانه حمل و نقل کشور جا به جا می شوند سهم معلولین در این امر بسیار اندک است چرا که نامناسب بودن مترو برای معلولین امکان عبور و مرور را به آنها نمی دهد. متروهای ما برای فراهم سازی امکانات باید مناسب سازی را در اولویت قرار دهد. بسیاری از متروهای ما یا رمپ ندارند یا اگر هم دارند، استاندارد نیست. آسانسورهای مترو هم بسیاری اوقات نقش تزئینی دارند و معمولا خراب هستند. برای نابینایان نیز کفپوش هایی روی زمین برای شناسایی مسیر استفاده می شود که به خاطر دوام کم آنها هر دو سه سال یک بار از بین می روند و نیاز به تغییر است. همه اینها باعث می شود بیشتر معلولین جسمی عطای استفاده از مترو را به لقایش ببخشند.
همه جای دنیا برای معلولین به صورت رایگان کارت مترو صادر می شود اما در کشور ما هنوز مساله این است که شرایط را برای استفاده معلولین از مترو هموار کنیم. هر چند این مشکلات در صورت اجرایی شدن قانون حمایت از معلولان تا حد زیادی رفع می شود.
