من می دانم در هیچ جای دنیا به اندازه ی انتهای بن بستی که خانه من در آن قرار دارد، راحت نمی خوابم. آرامشی که این جا دارم را هیچ جا ندارم. وقتی خارج از ایران کاری ندارم، هیچ جا بیش از واقعاً یک روز نمی توانم بند شوم. من متعلق به این جا هستم. به عنوان یک شهروند می توانم اظهارنظر کنم. دو سال یک بار فیلم می سازم، ولی سالی ۳۶۵روز دارم این جا زندگی می کنم. من جایگاهم این جاست. جای دیگر نمی توانم زندگی کنم. ممکن است بتوانم کار کنم. ولی کار بخشِ کم اهمیت تری است از زندگیِ خودِ ما. اصالتاً متعلق به این جا هستم و مسلماً من را اگر این جا آزاد هم بگذارند باز فیلم هایم حول و حوش همین فیلم هایی خواهد بود که ساخته ام. هیچ وقت فیلمِ دارای برهنگی نخواهم ساخت. هیچ وقت به صحنه ی عشق بازی دو نفر فکر نمی کنم، حتی اگر در سوئد فیلم بسازم. در برهنه ترین کشورهای جهان هم باشم، چنین صحنه ای در فیلم نمی گذارم. چنین فیلمی مالِ من نیست. این ویژگی ها برایم اصیل است، قدیمی است. مالِ من است. من اصلاً به کنترلِ دولت مردها احتیاج ندارم. آن ها تمامِ آزادی ها را هم که بدهند، باز من از آزادی ای که این ها بدهند نمی توانم استفاده کنم. کما این که حالا هم بسیاری پیشنهادها می شود، باز هم استفاده نمی کنم. برای این که من اصیل تر از آن ها هستم. حقیقتاً اصیل ترم و معیارهایم برای من دقیق تر از آن هاست. برای این که معیارهای من مبنای سیاسی ندارد. نان به نرخِ روز خوردن نیست. بابتِ بقای خودم نیست. دولت ها بابت بقای خودشان آزادی هایی می دهند و موضع هایی می گیرند. موضع گیری های من خیلی اصیل تر از آنی است که در روندِ تغییرات عوض شود. فیلم های قبل از انقلابِ من را ببینید. تفاوت عمده ای حس نمی کنید.
#عباس_کیارستمی
