فرامن عبارت است از درونی سازی افراد واقعی ای که در اوایل عمر خود با آن ها مواجه شده ایم، معمولاً والدین، و به ویژه پدر. ما بدون این که متوجه این فرایند باشیم، صداهایی که اطرافمان شنیده ایم را در خود یکپارچه می کنیم به طوری که در نهایت با خودمان به همان شیوه ای که دیگران با ما صحبت می کردند صحبت می کنیم. گاهی اوقات صدای فرامن می تواند دلگرم کننده و پدرانه باشد. ما به خودمان می گوییم که بار دیگر تلاش کن و رؤسای ما درک خواهند کرد و ما را خواهند بخشید. امّا بعد در موارد دیگر، فرامن می تواند به غایت بی رحم و مجازات گر باشد. می تواند به قالب بداخلاق ترین، خصمانه ترین و انتقادی ترین صداهایی که تاکنون شنیده ایم دربیاید.
در رابطه با شکست های ما، بی رحمانه تنبیه مان می کند و ما را با این حس واگذارد که حقیقتاً لیاقت زندگی را نداریم. می تواند -در حد افراط - ما را به خودکشی سوق دهد.
اکثر اوقات، غرامت ما بسیار انتقادی تر از آن چیزی است که واقعیت ضرورت می بخشد. می تواند موجب شود که ما حس کنیم بدترین نوع جنایتکاران هستیم، حتی با این که خطاهای واقعی ما نسبتاً جزئی هستند. می تواند به طور کلی احساس گناه بسیاری پیرامون لذت به ما بدهد.
یکی از اهداف بزرگ درمان این است که فرامن را مجدداً آموزش دهیم. ما می توانیم فرامن زورگو، ناعادلانه و خردکننده ای که از دوران کودکی ساخته این را با صدای بسیار منصف تر درمانگر جایگزین کنیم.
#روانشناسی_نوین
#وحید_ جعفری
