به گزارش سلام نو، این گروه سرود هماهنگ و پراحساس به سرعت فضای کل ورزشگاه را در اختیار گرفت و در سکوت محض دیگران، YNWA را تمام کرد؛ اما این چیزی بیشتر از یک دورخوانی نبود. پس اجرای اصلی چند دقیقه بعد با حضور ستاره های تیم که روبه طرفداران صف کشیده و دست ها را به شانه ها حلقه کردند. هواداران روی نزدیک به پنجاه ردیف افقی روی سکوهای متروپولیتانو، و بازیکنان و کادر فنی در کل عرض زمین. آنطرف شال‌های سرخ بالا و اینطرف هرکس به فراخور پرچمی بر تن. از مانه و اوریگی تا فن دایک و کلوپ. و نوای درامز که از بلندگوهای ورزشگاه پخش شد؛صداها بالاتر رفت:
*زمانی که از توفان می گذری / سرت را بالا بگیر/ و از سیاهی نترس/ در پایان این بوران / آسمانی طلایی است و نغمه زیبای چکاوکی...
ترانه "You never walk alone" احتمالا مشهورترین سرود ورزشی دنیاست. سرودی که محتوای امیدوارانه و جانمایه پیروزی بر سیاهی و حس خوشبینانه و حتی عاشقانه اش " هرگز تنها نخواهی ماند(تنها قدم نخواهی زد)"، زیباترین لحظات لیورپولی ها در طول تاریخ را ساخته است. شهر طبقه کارگر که با موسیقی و فوتبال روزگار می گذرانند. آنها که از صبح امروز به مرور از دروازه های مادرید به سمت مرز فرانسه رفته تا پایتخت اسپانیا را از اشغالگران دوست داشتنی و کم آزار سرخ و سفید خالی کنند، در این دو روز همبسته‌تر از همیشه به نظر رسیدند. درست مثل تیم شان که با وجود بازی خوب و حملات موثر تاتنهام در نیمه دوم قرار نبود سرنوشت را یک بار دیگر به تیمی ببازد. برای لیورپولی ها، توفان قرار به فرونشستن داشت؛ سیاهی مجبور به کمرنگ شدن بود و باد و باران بالاخره به پایان می رسید. همانطور که بعد از دبل سیو آلیسون و کرنر خطرناکی که می توانست گل تساوی تاتنهام را رقم بزند، اوریگی تنها کرنر خطرناک لیورپول در طول مسابقه را با ضربه ای دقیق به زاویه مخالف به گل دوم تیمش تبدیل کرد. بازیکنی که برد معجزه آسای لیورپول در نیمه نهایی هم مدیون حضور او بوده است. ستاره آرام نیمکت نشین که در آن لحظه پیش بینی شده در شعر " اگر خسته شدی و رویاهایت در آستانه نابودی قرار گرفت" به میدان آمد و کار را تمام کرد.
این جام پاداشی کافی برای لیورپولی هایی بود که با فوتبال نفس می کشند. تیمی که بعد از افسانه هایی مثل شنکلی، پیسلی و دالگلیش دوباره مرشد خود را یافته است و همین راز زنده شدن دوباره هواداری جهانی از لیورپول است؛ تیمی که هزاران هوادارش از آسیا و سایر نقاط اروپا برای دیدار با اورجینال‌های انگلیسی به مادرید سفر کرده بودند؛ و البته همه شان ستایشگر و زیر پرچم یورگن کلوپ. یوگی دوست داشتنی که با روحیه بی‌نظیر و حس و حال و رفتار فوق العاده اش تبدیل به دوست داشتنی ترین آلمانی تاریخ در انگلیس شده. مردی که همه تیم ها بابت نداشتن اش به لیورپول غبطه می خوردند. تیمی که البته ثروتش در سرمربی و تماشاچی خلاصه نمی شود و جمعی از بهترین های جهان در آن بازی می کنند. از ویرژیل فن دایک بهترین مدافع (بدون گفت و گو) دنیا تا حمله‌ورانی مثل صلاح و مانه و البته گلر بزرگ آلیسون بکر؛ تیمی که آجر به آجرش توسط کلوپ ساخته شده و هنوز هم احتیاج به تقویت دارد. کار بزرگ کلوپ در تابستان پیش رو حفظ این ستاره هاست؛ بازیکنانی که اگر لیورپول را ترک کنند یک رختکن جذاب، برنده و استثنایی را ترک کرده اند که سلاح بزرگ یوگی مقابل غول های اسپانیایی است. بازیکنانی که نه در لیورپول که اکثرا در منطقه سرسبز چشایر در 40 کیلومتری آنفیلد زندگی می کنند و تغییر مکان به پایتختهایی مثل مادرید نکته ایست که بی اختیار از ذهن شان می گذرد.
البته برای لیورپولی ها مادرید همیشه به عنوان یک خاطره خوب باقی خواهد ماند. بخصوص بعد از شکست پارسال؛ که وقت ترک صندلی های ورزشگاه کیِف هواداران رئال به آنها دلداری می دادند که جبران می کنید اما آنها خبر نداشتند فقط یکسال بعد در خانه باید این بازگشت را به چشم ببینند. جالب‌تر گلزنی صلاح که سال گذشته فینال را با اشک تمام کرد و البته کنفرانس مطبوعاتی راموس در همین روزهای حضور لیورپول در مادرید و صحبت از ادامه دادن بعد از یک فصل فاجعه بار...
مادرید البته راهی به دریا ندارد و الا YNWA در اجرای متروپولیتانو شکل کامل تری به خود می گرفت؛ وقتی که دوست داری وقت فریاد زدن ابیات آخر بوی دریا در مشام ات وول بزند تا ذهنت سیاهی و عظمت ترسناک توفان ها را فراموش نکند. وقت هایی که با یادآوری شان این تیتر لیورپول اکو بیشتر معنا می گیرد. تیتری برای لیورپول: جاودانه ها!
ادامه بده، ادامه بده / با امیدی در قلبت
و تو هیچگاه تنها قدم نخواهی زد/ تو هیچگاه قدم نخواهی زد
پژمان راهبر-مادرید
