سلام نو – سرویس سیاسی: بالاخره بعد از مدت‌ها بلاتکلیفی صندلی خالی محمد باقر نوبخت در دولت با بازگشت علی ربیعی به کابینه پر شد تا دولت حسن روحانی بعد از نزدیک به یک سال بی سخنگویی یک سخنگو پیدا کند تا هر هفته جلوی اصحاب رسانه قرار بگیرد و در این دوران پر آشوب و تنش بار از غبار فضا کم کند.
علی ربیعی وزیر سابق کار در حالی به کابینه بازگشته که پس از برکناری از وزارت کار هم روابط نزدیک خود با دولت را حفظ کرد و در برخی دیدارهای حسن روحانی حضور پررنگی داشت و حتی شایعه سفارتش در چین هم به گوش رسید.
او در تمام مدت حضورش در دولت ارتباط مطلوبی با رسانه‌ها داشت و یکی از بازوهای اصلی‌اش برای گریز از زیر بار فشارها در دوران وزارت ارتباط خوبش با اهالی رسانه بود. او البته خودش هم به نوعی از اهالی رسانه به حساب می‌آید و در نیمه دوم دهه ۱۳۷۰ صاحب امتیاز و مدیر مسئول روزنامه کار و کارگر بود.
بایدها و نبایدهای سخنگویی دولت بی‌سخن
تا چند وقت پیش فعالین سیاسی و رسانه‌ای بسیار تاکید داشتند که دولت باید به طور فوری در پی تعیین سخنگو باشد، اما به مرور و با بحران‌هایی که پیش آمده و شیوه مدیریت دولت در آن‌ها بسیاری به این نتیجه رسیدند که دولت سخنی ندارد که به سخنگو نیازی داشته باشد.
ربیعی در این شرایط قرار است به صندلی‌ای تکیه بزند که پیش از او عباس امیرانتظام، بهزاد نبوی، احمد توکلی، عطاالله مهاجرانی و عبدالله رمضان زاده بر آن تکیه زده بودند. در این میان بهزاد نبوی و عبدالله رمضان‌زاده احتمالا دو تن از موثرترین سخنگویان دولت در چهل سال اخیر بودند.
بهزاد نبوی به دلیل نزدیکی به رییس جمهور وقت و وزن شخصی خودش سخنگوی قدرتمندی بود که حتی در مذاکرات دیپلماتیک هم شرکت داشت، در حال که عبدالله رمضان‌زاده سخنگویی بود که با ارتباط مستمر با رسانه‌ها و سازمان دادن پست سخنگویی برای سخنگوی دولت شان قائل شد. او به طور ویژه هفته‌ای یک بار با رسانه‌ها جلسه می‌گذاشت و بی واسطه به سوالات آنان پاسخ می‌داد.
حالا ربیعی در دو سال پایانی دولت روحانی بر چنین صندلی‌ای تکیه زده و بار بسیاری بر شانه خود دارد. تجربه حضور ربیعی در پست‌های مختلف نشان داده که او اهل گوشه نشینی نیست و احتمالا قصد دارد به عنوان سخنگوی دولت نقشی فعال در تعامل بین رسانه‌ها و دولت ایفا کند و حتی این نقش آفرینی را با توجه به عنوان جدیدش به دیگر حوزه‌ها نیز گسترش دهد.
به نظر می‌رسد علی ربیعی باید بایدها و نبایدهای سخنگویی دولت را از نو بازنگری کند و ارتباطات رسانه‌ها با رییس جمهور و وزرا را از نو سامان دهد وگرنه دولت باز هم باید هزینه اختلال ارتباطی خود با رسانه‌های و مردم را بدهد، اختلالی که در شرایط جنگ اقتصادی هزنیه‌های بسیاری برای کشور در پی دارد.
توصیه همه به ربیعی: رسمی نشو!
اما تصدی پست سخنگویی دولت توسط علی ربیعی باعث شد تا برخی چهره‌ها به این انتصاب واکنش نشان دهند و توصیه‌هایی به علی ربیعی کنند، توصیه‌هایی که محور همه آن‌ها بر این استوار است که ربیعی درگیر قواعد دست و پاگیر نشود.
محمد مهاجری، سردبیر خبرآنلاین و از چهره‌های شناخته شده مطبوعات گفت نیز با تمجید از حضور ربیعی در پست سخنگویی دولت به او یک هشدار می‌دهد و می‌گوید:
از یک نکته برای او میترسم. نگرانم که وقتی کت سخنگویی میپوشد، رفتارش عوض شود. ماله دست بگیرد برای مالهکشی رفتار این وزارتخانه و آن سازمان و بدتر اینکه عصا قورت بدهد و شق و رق راه برود و جوابهای سربالا بدهد. نه اینکه دلش بخواهد چنین باشد بلکه روزگار، مجبورش کند. از همان اولین مصاحبه اش با خبرنگاران فهمیده خواهد شد که علی ربیعی، چقدر شفاف و صریح است. منتظر اولین حضورش میمانم.
محمدباقر نوبخت سخنگوی پیشین دولت نیز از انتصاب ربیعی ابراز خشنودی کرد و در توییتی نوشت:
ان‌شاءالله به زودی برادر عزیزم دکتر علی ربیعی که از دانشمندان حوزه ارتباطات انسانی است، وظیفه سنگین و طاقت‌فرسای سخنگویی دولت را برعهده خواهند گرفت. این نخستین بار است که سخنگوی دولت تمام وقت به این وظیفه خواهد پرداخت و سمت دیگری در کابینه ندارد.
حالا باید صبر کرد و دید علی ربیعی چه راهی را انتخاب می‌کند. سخنگویی بی‌سخن می‌ماند یا سخنگویی قدرتمند می‌شود؟ یا نه مثل عبدالله رمضان زاده ساختار سخنگویی را متحول می‌کند؟
