در دو سه مدرسه آهنگی آن طرف آبی پخش می‌شود و دانش‌آموزان با آن بالا و پایین می‌پرند؛ این اتفاقی است که ویدئوی آن در فضای مجازی مانند یک بمب ترکید و واکنش‌های زیادی را به همراه داشت؛ واکنش‌هایی به‌شدت متضاد که به نظر می‌رسد آن قدر با شتاب و احساس آمیخته‌اند که شاید تامل در لایه‌های مستتر آن را ناممکن ساخته‌اند.
به گزارش سلام نو، علی مطهری نایب رئیس مجلس هم نسبت به این ماجرا واکنش نشان داد و اظهار کرد: «اینکه در مدرسه‌ای ترانه‌ای با محتوای بسیار سخیف آن هم با ساز و آواز و بزن و بکوب اجرا کنند و دانش آموزان را وادار به حرکات خاصی کنند، آن هم در ساعت رسمی مدرسه، قابل قبول نیست و وزیر آموزش و پرورش باید پاسخ دهد. نماینده مردم تهران در مجلس ادامه داد: به عقیده بنده مدیران مدارس باید بلافاصله برکنار شوند. این مسئله قابل تحمل نیست. مخصوصاً با توجه به محتوایی که خوانده می‌شود معلوم است برنامه‌ریزی شده است. چطور آموزش و پرورش ما تا این حد غافل است؟»
آیت‌الله مکارم شیرازی نیز در این زمینه گفت: «اگر بخواهیم بدانیم که خطر این مسائل فرهنگی تا کجا پیش رفته است می‌توان به مساله موسیقی سخیف و رکیکی که در مدارس توسط بچه‌ها و نونهالان خوانده شده است، نگاه کرد. تأسف بار است که آهنگی چنین سخیف با الفاظی رکیک پخش شود و نونهالان در مدارس با هم برقصند؛ نباید در مقابل این مسائل سکوت کرد زیرا اگر سکوت کنیم فردا قطعاً شرایط بدتری پیش رو خواهیم داشت.»
مسوولان وزارت آموزش و پرورش هم در واکنش‌هایی که با سرعت به‌نسبت بالایی همراه بود، از نیروی انتظامی خواستند که به این موضوع وارد شود، در ادامه هم از قوه‌ی قضائیه برای دخالت در موضوع دعوت شد.
در این میان، طیفی معتقدند تهیه کلیپ پخش آهنگ ساسی مانکن در مدرسه اتفاقی نبوده و در ادامه یک جریان مداوم با هدف نفرت‌پراکنی در میان مردم رخ داده است. درواقع در شرایطی که جامعه با بحران‌های پرشماری ازجمله مسائل اقتصادی و عدالت اجتماعی مواجه است، پخش یک کلیپ که به واکنش‌های مسوولان منجر می‌شود، ذهنیتی را در مردم شکل می‌دهد که به شکاف بین آنان و مسوولان می‌انجامد. شاهد این مدعا هم شدت ادبیات توأم با نفرت موجود در فضای مجازی به این واکنش‌های مسوولان است که نشان می‌دهد اگر فکری در پس این حرکت - با احتمال از پیش طراحی شده بودن - وجود داشته، در تحقق هدف خود به‌نست موفق شده است.
اما از این‌ها که بگذریم، از منظری دیگر، برخی هم معتقد هستند، چنین اتفاقی در نتیجه توجه نکردن آموزش و پرورش به مقوله موسیقی مورد تأیید در مدرسه‌ها است به وجود آمده است.
رضا مهدوی - کارشناسی موسیقی - در این زمینه به ایسنا می‌گوید: ما در کشور تولیدات موسیقایی شاد داریم اما در مدارس پخش نمی‌شود. سرود در مدارس از بین رفته و به عنوان ماده درسی وجود ندارد. معلمان ساعت هنر را نادیده می‌گیرند و آن را به رشته‌های دیگر اختصاص می‌دهند. با این وضعیت بچه‌ها هم هرچه را در خارج از مدرسه می‌شوند تقلید می‌کنند و به حافظه می‌سپارند.
او ادامه می‌دهد: ما تا پایه نهم تحصیلی در زمینه مبانی نظری آشنایی موسیقی کتاب نوشتیم اما در رأس آموزش و پرورش به این مقوله توجه نمی‌کنند. چارچوبی برای این موضوع وجود ندارد و خستگی ذهنی برای دانش‌آموزان به وجود می‌آید. ما نمی‌توانیم آن‌ها را مقصر بدانیم. ما خوراک مناسب هنری و موسیقایی برای بچه‌ها تدارک ندیده‌ایم.
این نوازنده سنتور همچنین بیان می‌کند: رِنگ‌های بسیار زیبا و مفرحی در موسیقی دستگاهی وجود دارد که می‌تواند برای دانش‌آموزان مورد استفاده قرار بگیرد. سرود به ضرس قاطع باید به عنوان ماده درسی در مدارس وجود داشته باشد. وقتی سرودهای خوب با بچه‌ها تمرین شود ذهنشان مملو از ترانه‌های خوب می‌شود. در قدیم کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بهترین نمونه‌های الگویی را ارائه می‌داد اما سالهاست که بخش موسیقی و تولیدات موسیقاییش تعطیل شده است.
مهدوی تاکید می‌کند: بچه‌ها در فعالیت‌های جمعی نشاط و موسیقی مناسب می‌خواهند باید به آن‌ها توجه کرد. معاونت پرورشی وزارت آموزش و پرورش باید خود را ملزم به سفارش تولید اثر خوب در شعر و ترانه و موسیقی بداند و ساعات فوق‌برنامه‌ای را در هفته برای این امر بگنجاند.
او اظهار می‌کند: وقتی در برنامه‌های پربیننده سیما از نمونه‌های موسیقی پاپ وارداتی حمایت می‌شود طبیعی است که مخاطبان در هر گروه سنی تصور می‌کنند آنچه از طریق تلویزیون می‌بینند می‌توانند مشابه آن را بهره‌برداری کنند.
این کارشناس رسانه می‌گوید: ما موسیقی‌های برنامه کودک دهه شصت را از دست داده‌ایم بالطبع خوراک مناسبی از صدا و سیما در این زمینه تولید نمی‌شود اما بخش خصوصی تلاش خود را می‌کند که نیازمند حمایت است.
از سویی سید محمد طباطبایی - کارشناس فرهنگی - نیز در بخشی از یادداشت خود در فضای مجازی با محوریت این موضوع نوشته است: «وقتی موسیقی در مدارس ما، هیچ، تاکید می‌کنم، "هیچ" جایگاهی ندارد، شبکه‌های ماهواره‌ای و فضای مجازی سلیقه موسیقایی نسل تازه را شکل می‌دهد. اگر در گذشته ضرورت پرداختن به موسیقی در مدارس به اندازه حالا احساس نمی‌شد، دلیلش این بود که در دهه‌های قبل نه ماهواره بود، نه فضای مجازی. اما حالا شرایط تغییر کرده است و اگر ما فکری برای معرفی موسیقی خوب به نسل تازه و عادت دادن گوش کودکان به این نوع از موسیقی نکنیم به طور حتم ابزارهای جدید ارتباطی نظیر ماهواره و فضای مجازی در این حوزه نقش بازی خواهند کرد. سوالم از وزیر محترم آموزش و پرورش، وزاری پیشین و تمامی مسئولان حوزه آموزش و پرورش است؛ چه کاری در حوزه موسیقی در مدارس کرده‌ایم که حالا انتظار داریم کودک ما در مدرسه با ساسی مانکن لذت نبرد؟»/ایسنا
