به گزارش سلام نو، روزنامه لوس‌آنجلس تایمز در گزارشی، بر بی‌اثر بودن تحریم‌های اقتصادی در تغییر حکومت‌ها تاکید کرد.
دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا و مشاورانش مدعی هستند که از طریق تحریم‌ها، ایران و اقتصاد این کشور را هدف قرار داده‌اند.
این در حالی است که کوچک شدن و کاهش رشد اقتصاد ایران هرگز هدف اصلی آمریکا نبوده است، این تحریم‌ها همواره ابزاری برای هدفی بزرگ‌تر بوده‌اند؛ اهدافی مانند تغییر سیاست‌های منطقه‌ای ایران و پذیرش محدودیت‌هایی که مورد نظر آمریکا است. اما به نظر می‌رسد که این اهداف اکنون در دسترس نیست و حتی بعید است به این زودی ها محقق شود.
اصلا تعجب‌آور نیست که چرا تحریم‌های اقتصادی اغلب شکست می‌خورند. مثال های زیادی در این موزد وجود دارد. تحریم ها نمی‌تواند حکومت ها را تغییر دهند.
آمریکا در سال ۱۹۶۲ تحریم‌های تجاری علیه کوبا در دوران فیدل کاسترو اعمال کرد و بعد از نیم قرن ، حکومتی که او پایه‌گذاری کرد همچنان پا برجاست. ایران از زمان شکل‌گیری انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹ میلادی، ۴۰ سال است که مورد اعمال تحریم‌های آمریکا قرار می‌گیرد و اما نظام آن پابرجا است. سازمان ملل پس از حمله صدام به کویت در سال ۱۹۹۰ میلادی تحریم‌هایی را علیه عراق اعمال کرد و با حمله آمریکا به عراق در ۲۰۰۳ حکمرانی صدام پایان یافت.
دیوید کوهن، یک مقام ارشد وزارت خزانه‌داری آمریکا که تحریم‌های ایران را در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما را مدیریت می‌کرد، گفت که درسی که از تحریم‌ها گرفتیم مشخص است: تحریم‌ها به تغییر نظام منجر نمی‌شوند. . هرگز هیچ نمونه‌ای در تاریخ وجود ندارد مبنی بر این که نظام و یا حاکمیتی از طریق تخریم‌ها سرنگون شده‌باشند. موارد کمی در طول تاریخ وجود دارد که نشان داده است که تحریم ها در ترغیب سران کشورها به مذاکره موفق بوده‌اند.
در آفریقای جنوبی، تحریم‌ها به مذاکرات میان سران گروه‌های سیه‌پوست و سفیدپوست انجامیده است. تحریم‌ها علیه کره‌شمالی، کیم جونگ اون، رهبر این کشور را به دیدار با ترامپ ترغیب کرد، هرچند این مذاکرات بی نتیجه متوقف شد.
این در حالی است که ترامپ برای توافق با ایران ۱۲ درخواست را مطرح کرده که محدودیت‌های سخت‌تر را بر توسعه موشک‌ها و تحقیقات هسته‌ای اعمال می‌کند. ترامپ خواهان خروج ایران از سوریه و توقف حمایت از گروه‌های مختلف در منطقه، پایان تهدید اسرائیل واعمال اصلاحات سیاسی در داخل را شامل می‌شود.
این اهداف از نظر واشنگتن، اهدافی ارزشمند هستند اما از نظر تهران، این کار شبیه کاپیتولاسیون است نه یک پیشنهاد جدی که شروع‌کننده مذاکرات باشد
در همین حال، تاریخ نشان می دهد که کاهش درآمدهای نفت، سیاست‌های منطقه‌ای ایران را تغییر نداده است. ایران در اوج دوران تحریم در گذشته نیز به لحاظ سیاسی رویه‌ای ثابت را دنبال می‌کرد.
دولت ترامپ، اعلام کرده‌است از ابتدای ماه می هیچ کشوری دیگر نمی‌تواند از ایران نفت بخرد که شامل چین، به عنوان شریک تجاری بزرگ آمریکا و بزرگ‌ترین خریدار نفت ایران و به‌علاوه هند و ترکیه، می‌شود. اگر آنها خواسته ترامپ را زیر پا بگذارند، وزارت خزانه‌داری باید دسترسی آنها به نظام مالی آمریکا را قطع کند.
مقامات آمریکایی به این کشورها هشدار داده‌اند که آنها می‌توانند یا با ایران و یا با آمریکا تجارت کنند، نه هر دو. برای شرکت‌های بزرگ نفتی این یک انتخاب سخت خواهد بود، چراکه دسترسی به نظام مالی آمریکا برایشان ضروری است. از طرفی دیگر، چین، هند و دیگر کشورها در تأمین نیازهایشان در بخش انرژی تا حد زیادی به ایران وابسته‌اند.
الیزابت روزنبرگ که در دولت اوباما نقش زیادی در تصویب تحریم‌ها داشت، در این باره گفت که این کار به یک درگیری دیپلماتیک گسترده منجر می شود. وی گفت: این کار منجر به از دست دادن اعتماد و تمایل برای همکاری در حوزه‌های امنیتی، بهداشت جهانی، مهاجرت و بسیاری از مسائل دیگر می‌شود.
اگر کشورهای دیگر از این تحریم‌های آسیب ببینند، به دلیل خشم خود نسبت به آمریکا، با یکدیگر متحد شده و تحریم‌ها را دور خواهند زد. تحریم ها در چنین شرایطی می‌تواند نه تنها هیچ منفعتی برای آمریکا نداشته باشد بلکه هزینه‌های زیادی را به دولت ترامپ تحمیل کند./ایلنا
