تحسین از آنِ زنی ست که درد را به دوش می کِشد

تحسین از آنِ زنی ست که در مقابلِ زمزمه های سنتی و قدیمی، بغضش را می بیند اما شک نمی کند.

گریه می کند اما تن به انتخابی اشتباه نمی دهد.

خشمگین می شود اما دفاع نمی کند چون می داند دفاع در مقابلِ حرف هایی که با چشم هایی بسته زده می شود، دفاعی بیهوده است.

تحسین از آنِ زنانی ست که اندام هایشان، آن ها را تعریف نکرده اند و برای عمیق تر شناختنِ ماهیتشان به عنوان یک فرد تلاش می کنند نه یک جنس.

تحسین از آنِ زنانی ست که نداشتنِ مردی در زندگی شان به آن ها احساس نقص نداده است و تمام هدفشان پیدا کردنِ مرد و راضی نگه داشتنِ آن نیست. بلکه برای داشتنِ رابطه های صمیمانه ی عمیق و سالم تلاش میکنند که قطعا داشتنِ رابطه ی صمیمانه، مدام خودشان را در معرض کشف و خودشناسی قرار میدهد، نه در معرضِ کشف و فتحِ یک مرد!

تحسین از آنِ زنانی ست که از انتخاب های اشتباهشان بیرون میآیند حتی اگر سالیانِ زیادی را ازدست داده باشند و با فروتنی مشکلاتِ درونی شان را می‌پذیرند و برای ترمیم رابطه های دیگری تلاش میکنند.

تحسین از آنِ زنانی ست که سالهاست تغییرِ نگاه و تفکر را در هم جنسانِ خود و مردهای اطرافشان میبینند، فقط به این علت که ازدواج نکرده اند و یا از ازدواجشان بیرون آمده اند، امّا همچنان ادامه میدهند و به جای آن به کودکانِ اطرافشان می‌آموزند که چطور از قضاوت ها رد شوند و به خودشان شک نکنند.

تحسین از آنِ زنانی ست که انتخاب کرده اند ازدواج کنند امّا به ازدواج به چشمِ دستاورد نگاه نکرده اند.

تحسین از آنِ زنانی ست که از ازدواجشان بیرون آمده اند چون می‌دانستند تنها بودن بهتر از در آسیب بودن است.

و در نهایت تحسین و احترامِ بسیار عمیق از آنِ زنانی ست که تصمیم گرفته اند ازدواج نکنند و یا به هر دلیلی ازدواج نکرده اند و با تمام فشارها و تبعیض ها به خودشان قول داده اند که برای هیچ تصمیم آگاهانه ای به دیگران توضیح ندهند.

پونه مقیمی