سلام نو - سرویس سیاسی: بنا بر گواه عموم تحلیلگران سیاسی و اقتصادی، سال 98 از سال‌های سخت چند دهه گذشته ایران است، سالی که با وقوع سیل‌های اخیر و آسیب‌های چند ده هزار میلیارد تومانی آن سخت‌تر هم خواهد شد.
اگر این سختی را در کنار ناکارآمدی نسبی دولت، عدم محبوبیت اصولگرایان و آبروی رفته‌ی اصلاح‌طلبان بگذاریم متوجه می‌شویم که احتمالا انتخابات امسال نیز انتخابی کم رمق خواهد بود، انتخاباتی که با ناامیدی فزاینده مردم از سیاستمداران و مدیران ارشد کشور هم‌راه است، مشکلی که به سادگی حل نمی‌شود.
در این میان نگاه مردم برای کارآمدی به کدام سو می‌چرخد؟ سلطنت‌طلبان و معاندین نظام یا جای دیگر؟ با توجه مواضع غیرعقلایی و خیانت بار اپوزسیون بعید است مردم امیدی به آن‌ها داشته باشند. از سوی دیگر گروه سیاسی فعالی به جز اصلاح طلبان و اصولگرایان در داخل کشور وجود ندارد که توان سامان دادن نیروهای خود را داشته باشد.
در چنین شرایطی احتمال دارد مردم به تنها نیرویی که توان سازمان دهی گسترده‌ای هم دارد اقبالی نشان دهند و آن نیرو نیرویی نیست جز نیروهای نظامی و امنیتی که در تمام چند دهه گذشته ثابت کرده‌اند علاقه زیادی به تاثیر گذاری در زمین سیاست دارند و حتی بخشی از این نیروها رسالت خود را حضور در سیاست برای حفاظت از انقلاب می‌دانند.
نظامی‌ها رییس جمهور می‌شوند؟
شاید در این‌جا این سوال پیش بیاید نظامیانی که بر اساس قانون و وصیت امام از حضور در سیاست منع شده‌اند چگونه می‌توانند وارد سیاست شوند؟ پاسخ روشن است! همانطور که چهره‌ای چون سردار کوثری چند سال به مجلس رفت و دوباره به سپاه بازگشت. یعنی به طور موقت رخت نظامی را از تن در میاورند تا قبای سیاست به تن کنند.
احتمال حضور نظامیان در سیاست آن‌جایی تقویت می‌شود که بدانیم بخشی از اصولگرایان حامی این ایده هستند و می‌خواهند محبوبیت نداشته خود با حضور برخی چهره‌های نظامی جبران کنند.
محمد مهاجری، فعال رسانه‌ای اصولگرا در این باره می‌گوید:
"افرادی که موضوع ریاست‌جمهوری نظامیان را مطرح می‌کنند برای آن تنها یک مصداق عینی دارند. مصداق آن، سرلشکر شجاع و مرد اخلاقمداری به نام حاج قاسم سلیمانی است. سردار سلیمانی نه تنها در ایران که در منطقه و حتی جهان محبوبیت دارد و به گمانم عده‌ای می‌خواهند با حمایت از او در واقع از محبوبیتش برای بی‌اثرکردن تلاش‌های حریف بهره‌گیری کنند."
برخی نیز حضور چهره‌هایی مثل قاسم سلیمانی در قامت ریاست جمهوری را بن بست شکن می‌دانند، بن بست شکنی‌ای که منجر افزایش اقتدار رییس جمهور و پیشرفت امور می‌شود. این گروه امید دارند جضور یک نظامی در راس امور نظر بخشی از مردم را هم که از نظام ناامید شده‌اند و دنبال یک رضا شاه مدرن هستند را نیز جلب کند.
حضور نظامی‌ها در سیاست؛ خوب یا بد؟
اما حضور یک رییس جمهور نظامی با یک کابینه شبه نظامی آن قدر که به نظر می‌رسد مثبت است؟ تجربه ثابت کرده است که چنین نیست و درخشش نظامیان تنها در لباس نظامی است که پایدار است و عموم طرح‌های سیاسی آنان یا شکست می‌خورد یا هزینه‌های سنگینی در پی دارد.
از جمله طرح‌های شکست خورده نظامیان می‌توان به جمنا اشاره کرد. محمد جواد حق‌شناس، فعال سیاسی اصلاح‌طلب و کارشناس علوم سیاسی درباره عملکرد جمنا می‌گوید:
مسئله اصلی اینجاست که قدرت و اقتدار در نگاه نظامی‌ها از اجبار و دستور می‌آید و در سیاست از اقناع و گفت‌وگو و وقتی اجبار را وارد سیاست کنید به بن بست خواهی رسید. با این همه این مسئله گریز ناپذیر است که در سال پیش رو با بدتر شدن شرایط، زمینه حضور نظامی‌ها در سیاست مهیاتر خواهد شد و بخشی از سیاسیون نیز برای دستیابی به اهداف خود این زمینه را تقویت می‌کنند، هرچند با حضور چهره‌هایی چون سردار محمد باقری در راس ستاد کل نیروهای مسلح و مواضع سردار سلیمانی نسبت به ورود به سیاست جریان حامی حضور نظامیان در سیاست با موانعی جدی مواجه است.
