سلام نو - سرویس اجتماعی: اواسط مهرماه گذشته بود که معمان در سطح کشور دست به اعتصاب در محیط مدارس زدند و با در دست داشتن نوشته‌هایی از خواست‌های مغفول مانده خویش گفتند.
«افزایش حقوق و دستمزد تمامی معلمان و نیروهای خدماتی و اداری (هماهنگ با سایر کارکنان دولت)»،«اختصاص بودجه لازم برای تأمین و استانداردسازی محیط‌های آموزشی مطابق با استانداردهای بین‌المللی»، «تبدیل وضعیت نیروهای قراردادی، حق‌التدریسی و پیمانی به رسمی و تأمین امنیت شغلی آنان» و « تأمین امنیت شغلی مربیان پیش‌دبستانی و نیروهای آموزشی شاغل در بخش خصوصی» از جمله خواسته های مهم معلمان بود، خواسته‌هایی که در تمام این سال‌ها در دست بررسی و رسیدگی بود ولی هیچ وقت سامان نیافت.
حال پس از گذشت یک ماه معلمان یکی دو روزی است که دوباره دست به اعتصاب زده‌اند و همان خواست‌ها را دوباره تکرار کرده‌اند و به صورت مکرر تاکید داشته و دارند که اعتصاب معلمان تنها صنفی است و اصلا سیاسی نیست.
بر اساس تصاویر منتشر شده از نقاط مختلف کشور ظاهرا اعتصاب برخی از مدارس شهرهای سنندج، بانه، سقز، مریوان، کرمانشاه، اصفهان، شیراز، بابل، کرج، جلفا، خمینی‌شهر، ایوان غرب، اردبیل، یزد، شهر جم در استان بوشهر، همدان، لامرد، کازرون، دیواندره و قزوین، تبریز و ساری و همچنین مناطقی در استان تهران انجام شده است.
ضد خصوصی سازی
یکی از اهداف اصلی اعتصابات معلمان چه در این دوره چه در ماه گذشته مخالفت با مسئله خصوصی سازی و پولی سازی آموزش به هر شکل و شمایلی است. هماهنگ کنندگان این اعتصاب تاکید دارند آموزش بر اساس اصل 30 قانون اساسی باید برای همه رایگان باشد و رعایت این نکته ضروری است.
اصل ۳۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می‌گوید: «دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سر حد خودکفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد.» به باور منتقدین، دولت‌ها با گذشت زمان این اصل را به دست فراموشی سپرده‌اند، به خصوص در دولت محمود احمدی‌نژاد و حسن روحانی ظاهرا وضعیت به گونه‌ای شده که هر کس پول بیشتری بدهد آموزش بهتری می‌بیند و عملا بسیاری از نعمت آموزش‌های اولیه محروم هستند.
کانال تلگرامی شورای هماهنگی تشکل‌های فرهنگیان ایران، از هماهنگ کنندگان اصلی این اعتصاب در این باره نوشت: «چرا بودجه آموزش و پرورش که ابتدای انقلاب ۳۰ درصد بودجه را به خود اختصاص می‌داد، اکنون به زیر ده درصد رسیده است، در حالی که پوشش تحصیلی نیز حدود دو برابر شده است؟ «آیا رئیس جمهور در قبال عمل نکردن به اصول قانون اساسی نباید پاسخگو باشد؟»
معلمان و رنج تبعیض همیشگی!
از دوران دبستان به ما یاد می‌دهند معلمی شغل انبیاست! این یعنی این شغل و شان و منزلتی خاص و مهم دارد، به خصوص در جامعه‌ای که ادعا دارد آرمانشهر مطلوبش مدینه النبی رسول الله است. اما واقعیتی که پیش روی هر دانش آموزی قرار می‌گیرد این است که عموم معلمان برای تامین هزینه زندگی خود حداقل باید دو جا کار کنند.
معلمان در تمام این سال‌ها یکی از کم‌ترین حقوق‌ها و ضعیف‌ترین بیمه‌ها را داشتند و آموزش و پرورش پاداش بازنشستگی آنان را با تاخیر قابل توجه پرداخت کرده است. این تازه جدای از معلمین حق التدریسی است که پرداختی آن‌ها ماه‌ها و شاید یک سال به طول بیانجامد!
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران در بخشی از بیانیه خود با اشاره به اینکه مسئولان قوای سه‌گانه «اراده و تمایلی» به حل مشکلات نظام بحرانی آموزشی ایران ندارند، از طرح معلم تمام وقت انتقاد کرده و آن را «ضد آموزشی و ضد معلمی» نامیده بود.
این تشکل صنفی معلمان اشاره کرده بود که بر اساس این طرح، قرار است معلمان بیش از گذشته با «دستمزد و حقوق پایین استثمار شوند.»
واقعیت این است که معلمان در حا حاضر هم وضعیت مطلوبی از نظر مالی ندارند و عموم معلمین از قشر آسیب پذیر جامعه به حساب می‌آیند و هر فشاری به آن‌ها کیفیت آموزش را یک پله کاهش می‌دهد و در نتیجه باعث افت کیفیت فضای عمومی نسل‌های آینده جامعه می‌شود.
شایسته است به اعتصاب معلمان که به حق از مشروع‌ترین، بی آزارترین و غیر سیاسی‌ترین اعتصاب‌های سال‌های اخیر ایران است توجهی ویژه کرده و به خواست‌های مشروع و معقول آن‌ها دگر باره توجه شود، چه آنکه توجه به این خواست‌ها به بهبود وضعیت معلمان و فرزندان ایران منجر خواهد شد.
