* فاطمه میرزایی دخت - عضو تحریریه
هفدهمین روز ماه نوامبر روز جهانی دانش آموز است که علت نامگذاری این روز،کشته شدن تمامی دانش آموزان جنگ جهانی دوم است.در ایران،این روز در سیزدهمین روز آبان ماه جشن گرفته می شود و راهپیمایی این روز هم به علت سالروز شهادت برخی از دانش آموزان در سال ۵۷ می باشد.
به طور کلی وقتی نام دانش آموز به گوش می رسد سخن از افرادی ست که به دنبال دانش هستند و دانش می آموزند.
در نظام آموزشی کشور،کودکان از سن هفت سالگی به مدرسه می روند که البته این هفت سالگی کامل برای تمامی بچه ها نمی باشد زیرا کودکان به دنیا آمده در نیمه اول، هفت سال تمام نیستند.
دانش آموزان،شش سال در مقطع ابتدایی درس می خوانند و با این شیوه ی جدید کشور یعنی شیوه توصیفی بدون داشتن نمره و صرفا یک ارزیابی به دوره ی دیگری می روند که دوره متوسطه است حال اینکه این دوره خودش به دو دسته اول و دوم تقسیم می شود و سپس دانش آموزان در سال سوم دوره متوسطه اول خود می توانند انتخاب رشته کنند که به اعتقاد بسیاری از افراد، این انتخاب جزء مهم ترین انتخاب های زندگی آن ها می باشد زیرا ارتباط تنگاتنگی با آینده آن ها دارد.
در این مرحله،دانش آموزان اغلب با چالش انتخاب رشته در دوران دبیرستان مواجه هستند به طوری که شاید امروزه با تغییر نگرش ها و ایدئولوژی هایی که برخی قصد دارند نشان دهند روشنفکرانه می اندیشند و به نظر فرزندشان اهمیت می دهند اما باز هم با توجه به شرایط فعلی و متاسفانه رقابت های غلط،آن ها را در بن بستی قرار می دهند که انتخاب آن ها بسیار محدود است زیرا این رشته که علوم تجربی و نسبتا کمتر از قبل،ریاضی فیزیک از فرزندانشان دکتر و مهندسان حاذق و توانمندی می سازد سر دراز دارد که باید تدابیر صحیحی اندیشیده شود تا ذهن دانش آموزان را محدود نکنند و فضای زیبایی را برای تمامی رشته ها و سلایق فراهم کنند به گونه ای که دانش آموزان متوجه شوند جهان به دستان زیبای علوم و رشته های متعددی نیازمند است و این زنجیره به یکدیگر متصل است همان طور که نظام آموزشی کشورهای توسعه یافته خلاقانه برای این مهم تلاش می کنند.
با ارج نهادن همیشگی به فرزندان و دانش آموزان می توان آن ها را موفق پرورش داد و نه تنها کشور را به مکانی زیباتر تبدیل کرد بلکه افرادی متخصص و انسان به جامعه تقدیم نمود که آن ها از توانمندی و هوش خود به نحو احسن استفاده نمایند و هریک برای جایگاه حقیقی خود تلاش کنند و چشم به صندلی دیگری نداشته باشند.
سیزدهم آبان ماه باشد یا هفدهم نوامبر، باید به دانش آموزان اهمیت دهیم تا آن ها با خواسته ی قلبی خود به دنبال علایق و استعدادهای ذاتی خود بروند نه اینکه آن ها را وسیله ی آزمون و خطا برای علاقه های خود قرار دهیم زیرا نباید فراموش کرد که خداوند مهربان به تمامی مخلوقات خود استعداد و هوش هدیه کرده اند اما این که افراد از آن ها در چه مسیری بهره ببرند پرسشی ست که پاسخ آن را می توان در زندگی افراد موفق و خطاکار مشاهده نمود. البته نباید فراموش کرد که سرزمین ما مهد نخبه هایی ست که اگر مسئولان آن ها را نادیده بگیرند نه تنها به بدنه ی کشور آسیب می رسد بلکه آن ها را سهم کشورهایی می کنند که امروزه به آن ها مرگ بر می گویند.
